Το τέλος(;) των ρωσικών αντιαεροπορικών Συστημάτων… – Πριν μερικές ημέρες έγινε γνωστό ότι η επέκταση της «Σύμβασης Εν’ Συνεχεία Υποστήριξης» (γνωστή και ως FOS – Follow On Support), της σύμβασης δηλαδή με την οποία διασφαλίζεται η ροή ανταλλακτικών κάθε είδους τα οποία υποστηρίζουν την λειτουργία ενός οπλικού συστήματος, που αφορούσε στα αντιαεροπορικά συστήματα κατευθυνόμενων βλημάτων (Α/Α Κ/Β) TOR-M1 και OSA-AK/AKM (κωδικός: 9Κ331 “TOR-M1”/SA-15B Gauntlet και 9Κ33 “OCA”/SA-8b Gecko) ακυρώνεται.
Αυτό πρακτικά σημαίνει, ότι σταδιακά και με την εξάντληση του ήδη υπάρχοντος αποθέματος ανταλλακτικών, τα συστήματα θα τίθενται εκτός επιχειρησιακής λειτουργίας. Η εξέλιξη αυτή, όπως ήταν φυσικό, σηματοδοτεί εξελίξεις ως προς τον αντικαταστάτη αυτών των συστημάτων, τα οποία «σήκωσαν» το βάρος της επίγειας αεράμυνας μικρού βεληνεκούς (SHORAD – SHOrt Range Air Defence) στον Στρατό Ξηράς τα τελευταία 30 –σχεδόν– χρόνια.
Του Σώζοντα Α. ΛΕΒΕΝΤΟΠΟΥΛΟΥ (MSc, PhDc)
Managing Director ZONOS SYSTEMS CONSULTING
Τα συστήματα SA-8b ουσιαστικά «έβαλαν» τον Ελληνικό Στρατό (το Πυροβολικό για την ακρίβεια) στη λογική μιας πολυστρωματικής επίγειας αεράμυνας, η οποία θα παρείχε επαρκή προστασία τόσο στις μονάδες ελιγμού όσο και σε επίγειες εγκαταστάσεις. Η αρχική παρτίδα των SA-8b προήλθε από τα αποθέματα του ανατολικογερμανικού Στρατού και αργότερα (με την αγορά των TOR-M1) έγινε προμήθεια επιπλέον αριθμού απευθείας από τα ρωσικά αποθέματα. Το σύνολο των SA-8b είναι της έκδοση AKM, το οποίο σημαίνει ότι μπορούν να φέρουν τον πύραυλο 9Μ33Μ3. Η προμήθεια των TOR-M1 ήρθε σαν (φυσική;) συνέχεια, καθώς το σύστημα είχε αναπτυχθεί με σκοπό την αντικατάσταση των SA-8b σε σοβιετική/ρωσική υπηρεσία.
Η Ελλάδα προμηθεύτηκε την «δεύτερη γενιά» των συστημάτων (ήδη σε ρωσική υπηρεσία είναι η «τρίτη γενιά»), τα οποία ενσωμάτωναν βελτιώσεις σε όλους τους τομείς. Η πλέον ολοκληρωμένη περιγραφή της αποστολής, των προκλήσεων και των τρόπων αντιμετώπισής τους η οποία αφορά στο σύστημα TOR έχει δημοσιευτεί το 1996 στον ιστότοπο Military Parade από τους Iosif Drize (αρχισχεδιαστής) και Alexandr Luzan (Σύμβουλος στην εταιρία Rosvoorouzhenie) και μέρος αυτής είναι διαθέσιμο στο διαδίκτυο. Θα πρέπει να σημειωθεί εν συνεχεία, ότι κάθε αντιαεροπορικό σύστημα όσο παλαιό και αν είναι απαιτεί από τον αντίπαλο να διαθέσει πόρους για την αντιμετώπισή του, σε ένα συνεχές παιχνίδι «γάτας και ποντικού».
Τα τελευταία χρόνια έχουμε δει αρκετές φορές αντιαεροπορικά συστήματα να καταστρέφονται από αεροπορικές προσβολές, παραβλέποντας το γεγονός, ότι αυτά τα συστήματα συνήθως είναι στατικά, πολλές φορές μη ενεργά, μη διασυνδεδεμένα, εκτός κάλυψης και με ίχνη ερπυστριών/ελαστικών να οδηγούν απευθείας στη θέση απόκρυψης, όλα όσα διδάσκονται οι αντι-αεροπόροι ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΝΟΥΝ!
Ένα επίσης στοιχείο που πολλές φορές διαφεύγει της προσοχής, είναι ότι τα οπλικά συστήματα που αγοράζει η χώρα μας (πλην εξαιρέσεων) έχουν προδιαγραφές που καλύπτουν –πρωτίστως– απαιτήσεις της χώρας σχεδίασης/παραγωγής. Για παράδειγμα, η ρωσική αεράμυνα δημιουργεί «συστάδες» συστημάτων διαφόρων δυνατοτήτων και αποστολών τα οποία αλληλοκαλύπτονται και αλληλοσυμπληρώνονται. Σε κάθε περίπτωση, ο πόλεμος στην Ουκρανία έχει καταδείξει την ανάγκη για ένα ολοκληρωμένο, πολυστρωματικό και πολυδιάστατο σύστημα αεράμυνας. Οι σύγχρονες απειλές συμπεριλαμβάνουν πλέον, εκτός των αεροσκαφών και ελικοπτέρων, πυραύλους πλεύσης, μη επανδρωμένα αεροχήματα αλλά και υπερηχητικούς πυραύλους.
Εκτιμάται, ότι το πρόγραμμα αντικατάστασης, στο μέτρο που κάτι τέτοιο μοιάζει πλέον αναπόφευκτο, θα πρέπει να λάβει υψηλή προτεραιότητα και να υλοποιηθεί στο συντομότερο δυνατό χρόνο. Τα νέα συστήματα θα πρέπει, μεταξύ άλλων, να έχουν εξ’ αρχής δυνατότητα διασύνδεσης, να παρέχουν επαρκή επιχειρησιακή ευελιξία, να έχουν μεγάλη κινητικότητα. Προς ώρας, αυτό είναι κάτι που κανένα δυτικού τύπου σύστημα δεν έχει επιτύχει, στον βαθμό τουλάχιστον που το επιτυγχάνουν τα ρωσικά αντίστοιχα. Επίσης, υψηλό επίπεδο αυτοματισμών και μειωμένες ανάγκες επάνδρωσης. Είναι δε μια ευκαιρία για να ξεκινήσει μια συζήτηση, από λευκό χαρτί, για το μέλλον της ελληνικής αεράμυνας, σε διακλαδικό επίπεδο πλέον.
Πριν 30 χρόνια οι Ένοπλες Δυνάμεις προχώρησαν σε μια δραστική αλλαγή, με την εισαγωγή οπλικών συστημάτων τα οποία γεφύρωναν το κενό μεταξύ των Κ/Β HAWK (μέσου βεληνεκούς) και των Κ/Β STINGER (MANPADS). Αυτή η αλλαγή έχει δημιουργήσει το κατάλληλο υπόβαθρο (κυρίως στο ότι δημιούργησε μια γενιά προσωπικού με πνεύμα «αντι-αεροπόρου». Όπως ειπώθηκε πολλά χρόνια πριν: «Ένας καλός αντιαεροπόρος, πρέπει να είναι και λίγο [σ.σ. στο πνεύμα] αεροπόρος». Αυτό συνιστά τον κρισιμότερο πολλαπλασιαστή ισχύος που έχει στα χέρια της η ελληνική πλευρά. Είναι εξαιρετική ευκαιρία να περάσουμε από «αεράμυνα συστημάτων» σε ένα πραγματικό «σύστημα αεράμυνας».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου