Όταν πολλοί άντρες μαζεύονται και αρχίζουν να συζητούν το πρόβλημα του φεμινισμού και πως αυτός καταπατά βασικά ανθρώπινα δικαιώματα τους, οι φεμινίστριες τους αποκαλούν ίνσελς και χαρακτηρίζουν τα όσα λένε ως μισογυνικά και ρητορική μίσους.
Μισογυνισμός και ρητορική μίσους είναι φράσεις που χρησιμοποιούνται συχνά από τις φεμινίστριες για να στιγματίσουν και να συκοφαντήσουν τους πολιτικούς τους αντιπάλους και για να βλάψουν την αξιοπιστία τους. Όπως είχε περιγράψει ο George Orwell, ο τρόπος με τον οποίο τα απολυταρχικά καθεστώτα κερδίζουν και διατηρούν την εξουσία τους είναι η διαστρέβλωση της γλώσσας, με προκατασκευασμένες φράσεις και νεολογισμούς.
Με την φράση ρητορική μίσους οι φεμινίστριες υποστηρίζουν πως αυτά που λέει κάποιος και που αυτές διαφωνούν, υποκινεί μίσος προς μια ομάδα ανθρώπων, στην προκειμένη τις γυναίκες. Και έτσι αιτιολογούν την λογοκρισία του πολιτικού τους αντιπάλου και συχνά απαιτούν και νομικές κυρώσεις εναντίων του. Δεν χρειάζεται να αποδείξουν πως αυτά που λες υποκινούν μίσος. Χρειάζεται απλά να το ισχυριστούν. Η φράση ρητορική μίσους λοιπόν χρησιμοποιείται από τις φεμινίστριες για να περιγράψει τα όσα λένε ομάδες αντρών που οι ίδιες χαρακτηρίζουν ως ίνσελς, ανεξάρτητα του εάν οι ομάδες αυτές αυτοπροσδιορίζονται ως ίνσελς ή όχι.
Τι είναι όμως οι ίνσελς;
H λέξη ίνσελ είναι μια συντομία των “involuntary celibate” που σημαίνει ακούσια (χωρίς την θέληση τους) αγαμία. Χρησιμοποιείται για να περιγράψει άτομα που αδυνατούν, όσο και να προσπαθούν, να βρουν κάποιον ερωτικό σύντροφο παρά την θέληση τους. Οι αριθμοί τους κυμαίνονται σε εκατοντάδες χιλιάδες και συνήθως σχηματίζουν κοινότητες μέσα στις οποίες βρίσκουν υποστήριξη και ανταλλάσσουν απόψεις για τα βιώματα τους. Χαρακτηρίζονται από μια συνήθως γερή δόση πικρίας και αυστηρότητας στον λόγο τους. Και είναι φυσικό. Αυτοί είναι άνθρωποι, άντρες κυρίως, που έχουν βιώσει την ερωτική και σεξουαλική απόρριψη ξανά και ξανά στην ζωή τους. Δεν έχουν αισθανθεί αγάπη, και οι περισσότεροι από αυτούς δεν έχουν κάνει ποτέ σεξ ή έχουν κάνει ελάχιστες φορές.
Η κοινότητα των ίνσελ παρόλα αυτά ξεκίνησε από μια γυναίκα. Γνωστή μόνο με το μικρό της όνομα η Αλάνα δημιούργησε το 1993 μια ιστοσελίδα για να μοιραστεί με άλλους ανθρώπους σαν κι αυτή την αδυναμία της να βρει ερωτικό σύντροφο. Σκοπός της ήταν να φέρει σε επαφή ανθρώπους που έχουν απορριφθεί από την ερωτική αγορά για ποικίλους λόγους, όπως για παράδειγμα, την εμφάνιση, την κοινωνική τους αμηχανία και κοινωνικά στερεότυπα.
Ο όρος ίνσελ έγινε πιο γνωστός κάπου στο 2010, μετά από μια σειρά μαζικών δολοφονιών από ίνσελς.
Ή από άντρες που χαρακτηρίστηκαν ως ίνσελς από τα ΜΜΕ. Δεν αυτοπροσδιορίζονταν όλοι οι δολοφόνοι εκτός από δυο. Για παράδειγμα ο Jake Davinson όχι μόνο δεν αυτοπροσδιορίζονταν ως ίνσελ αλλά το έκανε και εντελώς ξεκάθαρο βάση των στοιχείων που βρήκε η αστυνομία αφότου σκότωσε 5 ανθρώπους και μετά αυτοκτόνησε. Παρόλα αυτά τα ΜΜΕ τον χαρακτήρισαν ως τέτοιον. Και αυτό είναι ένα από τα αρκετά προβλήματα που υπάρχουν γύρω από το θέμα αυτό. Ένα ακόμα είναι πως ενώ οι δράστες όλων αυτών των δολοφονιών έχουν δολοφονήσει άντρες και γυναίκες, σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα περισσότερους άντρες από ότι γυναίκες, τα εγκλήματα χαρακτηρίζονται “μισογυνικά”.
Τα εγκλήματα αυτά δηλαδή εργαλειοποιούνται από τον φεμινισμό και χάνουν οποιαδήποτε άλλη κοινωνική ή πολιτική μετάφραση θα μπορούσαν να έχουν. Στο προηγούμενο άρθρο για παράδειγμα συζητήσαμε το πως η Valerie Solanas που έγραψε ένα ολόκληρο πολιτικό μανιφέστο που εξηγούσε για ποιους λόγους οι άντρες πρέπει να δολοφονούνται από τις γυναίκες, και που προσπάθησε να σκοτώσει τρεις άντρες, ηρωοποιήθηκε από τον φεμινισμό. Δεν τιμωρήθηκε με φυλάκιση αλλά βοηθήθηκε με ψυχιατρική φροντίδα. Και το μανιφέστο της δεν χαρακτηρίστηκε ως ρητορική μίσους αλλά διδάχτηκε σε πανεπιστήμια και ακόμα και τώρα εκδίδεται και μοσχοπουλάει. Η Solanas χαρακτηρίστηκε ως “ηρωίδα του γυναικείου φύλου” από Παγκόσμια Ένωση Γυναικών. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο το βιβλίο της Pauline Harmange “μισώ τους άντρες” πολιτικοποιεί το μίσος προς τους άντρες και δεν χαρακτηρίζεται ως ρητορική μίσους.
Αλλά ως ένα χρήσιμο εργαλείο για την χειραφέτηση της γυναίκας.
Η κοινωνία μας δηλαδή για πάνω από 50 χρόνια όχι μόνο δικαιολογεί την ρητορική μίσους του φεμινισμού απέναντι στους άντρες αλλά την πολιτικοποιεί και την προμοτάρει ως απαραίτητο πολιτικό εργαλείο. Οι φεμινίστριες εξάλλου αρνούνται την ύπαρξη της μισανδρίας. Υποστηρίζουν επίσης πως ενώ ο μισογυνισμός πρέπει να χαρακτηριστεί “έγκλημα μίσους” και να απαγορευτεί, η μισανδρία οφείλει να εκφράζεται ελεύθερα.
Η Aileen Wuornos συνελήφθη για τους φόνους 7 αντρών. Πολλές φεμινιστικές ηγετικές φιγούρες και οργανώσεις αρνούνται ακόμα και σήμερα να ονομάσουν την Wuornos κατά συρροή δολοφόνο, έναν τίτλο που κρατάνε αποκλειστικά για τους άντρες. Υποστηρίζουν πως η Wuornos ήταν σε αυτοάμυνα. Και τις εφτά φορές που σκότωσε. Η κοινωνία, οι φεμινίστριες και τα ΜΜΕ έψαξαν να βρουν γιατί έγινε δολοφόνος. Κακοποιημένη γυναίκα, τραυματική παιδική ηλικία, σεξουαλικά κακοποιημένη, ή απλά μια γυναίκα που δεν άντεξε άλλο την πατριαρχική κοινωνία και αντέδρασε.
Κανένα παρελθόν κακοποίησης δεν ενδιαφέρει τα ΜΜΕ και τον φεμινισμό όταν τις δολοφονίες τις πράττουν άντρες που χαρακτηρίζονται ως ίνσελς. Για παράδειγμα ο πατέρας του Marc Lepine που τον κακοποιούσε από τα 7 του, είχε πολεμήσει στην Αλγερία και ήταν και ο ίδιος θύμα ακραίων βασανιστηρίων με ηλεκτροσόκ από τον εχθρό. Επίσης ο ίδιος ο Lepine ήταν συχνά θύμα ρατσιστικού εκφοβισμού. Μέχρι και η Karen Dubinsky γνωστή φεμινίστρια ακαδημαϊκός αφήνει να εννοηθεί σε ένα άρθρο της για το περιστατικό πως η θεώρηση του φεμινισμού για την εξουσία που ήθελε να ασκήσει ο Lepine δεν ταίριαζε και πολύ στην περίπτωση του.
Ο φεμινισμός όμως εργαλειοποίησε τις δολοφονίες που διέπραξε χωρίσ να νοιάζεται για όλα αυτά.
Στο μανιφέστο του ο Εlliot Rodger έγραψε “Το μόνο που ήθελα ήταν να αγαπήσω μια γυναίκα και αυτή να μου ανταποδώσει την αγάπη αυτή”. Εάν αυτή η δήλωση είχε γραφτεί από γυναίκα δολοφόνο, ροή από ψυχολόγους, κοινωνιολόγους, ακαδημαϊκούς και φεμινιστριών θα έγραφαν τεράστια δοκίμια για την ανάγκη της γυναίκας να αγαπηθεί αλλά και για μια κοινωνία που στιγματίζει τις γυναίκες με αυτή την ανάγκη ως αδύναμες.
Για παράδειγμα η φεμινίστρια συγγραφέας Phyllis Chesler έχει μιλήσει και γράψει πολλές φορές για την Aileen Wuornos. Κάποιες φορές την παρουσιάζει ως μια εικονική ηρωίδα που πολέμησε κατά της πατριαρχικής βίας. Άλλες σαν ένα κακοποιημένο θύμα που οδηγήθηκε στα όρια της τρέλας. Σε μια συλλογή αλληλογραφίας της Wuornos που εκδόθηκε το 2012 η Chesler γράφει στον πρόλογο: “Κοριτσάρα μου, είχες πιάσει το νόημα από την αρχή. Ότι κάποιες γυναίκες τις μεταχειρίζονται σαν σκουπίδια, είτε είναι ζωντανές είτε νεκρές”. Φυσικά η Chesler θεωρεί αδιανόητο το να μεταχειρίζονται κάποιες γυναίκες τους άντρες που αυτοπροσδιορίζονται ως ίνσελς σαν σκουπίδια. Όταν επισκέφτηκε την Wuornos την ημέρα της εκτέλεσης της έγραψε “Γνώριζε πως είχε μεγάλη αξιοπρέπεια”.
Είναι απλά αδιανόητο το σενάριο του να φανταστούμε μια οποιαδήποτε δημόσια φιγούρα, ακαδημαϊκό, συγγραφέα ή δημοσιογράφο να αναφέρεται σε έναν άντρα κατά συρροή δολοφόνο γυναικών ως “αντράκο” ή για την “μεγάλη του αξιοπρέπεια” και να την σκαπουλάρει. Στην κουλτούρα μας δεν δικαιολογούμε απλά τις γυναίκες όταν σκοτώνουν. Τις θαυμάζουμε και εξυμνούμε τα κατορθώματα τους ως χτυπήματα στην πατριαρχία.
Ο Robin Hanson καθηγητής οικονομικών στο πανεπιστήμιο του George Mason πολιτικοποίησε σε ένα άρθρο αυτές τις μαζικές δολοφονίες.
Δεν δικαιολόγησε φυσικά τους δολοφόνους, χρησιμοποίησε όμως τα περιστατικά για να περιγράψει υπαρκτά προβλήματα τα οποία η κοινωνία αρνείται να συζητήσει. Όπως για παράδειγμα την ανακατανομή του σεξ. Ο Hanson εξήγησε πως είναι λάθος να περιγράφουμε αυτούς τους δολοφόνους ως “στερημένους” και “μοναχικούς προβληματικούς”. Υπάρχουν εξάλλου τόσοι τρομοκράτες που σκοτώνουν για πολιτικούς λόγους και που είναι ινδάλματα της αριστεράς ή της δεξιάς.
Το να χαρακτηρίζει κάποιος τον Elliot Rodger ως έναν “κακομοίρη που δεν μπορούσε να βρει γκόμενα”, είναι να σαν χαρακτηρίζει κάποιος τον Δημήτρη Κουφοντίνα ως έναν “κακομοίρη που δεν μπορούσε να αγοράσει ένα μεγάλο σπίτι και αμάξι”.
Οι δολοφονίες που έπραξε ο Κουφοντίνας αντιμετωπίζονται ως πολιτικές και είτε συμφωνεί κάποιος με την πολιτική του ατζέντα, είτε όχι, το γεγονός παραμένει πως η κοινωνία συζητά τα θέματα που αυτός θίγει. Και πως υπάρχουν κυριολεκτικά δεκάδες χιλιάδες άτομα που τον υποστηρίζουν και που βγήκαν στους δρόμους πρόσφατα για να υπερασπιστούν τα δικαιώματα του. Κάτι που είμαι σίγουρος θα αντιμετωπίζονταν ως φρικαλέο εάν γινόταν για τα δικαιώματα ενός ίνσελ δολοφόνου.
Και φυσικά υπάρχει το προφανές πρόβλημα του ότι οι πράξεις μιας κυριολεκτικά χούφτας ανθρώπων χρησιμοποιούνται για να χαρακτηρίσουν το πολύ πραγματικό βίωμα των ίνσελς ως “ρητορική μίσους”.
Είναι οι διδαχές του Ισλάμ ρητορική μίσους επειδή πολύ συχνά τρομοκράτες δολοφονούν στο όνομα της θρησκείας τους; Οι φεμινίστριες όχι μόνο δεν το χαρακτηρίζουν έτσι, αλλά το θεωρούν κομμάτι της διαθεματικής φεμινιστικής θεωρίας. Είναι ο φεμινισμός ρητορική μίσους επειδή κάποιες φεμινίστριες δολοφονούν; Άραγε ήταν η γυναίκα που δολοφόνησε τον αντιεξουσιαστή σύντροφο της πέρυσι φεμινίστρια; Ήταν η 22χρονη που δολοφόνησε έναν άντρα επειδή “φοβήθηκε” φεμινίστρια; Πολλοί είναι σίγουροι πως ήταν. Ερευνά η αστυνομία την σύνδεση τους με το φεμινιστικό ιδεολόγημα; Πόσες από τις γυναίκες που δολοφονούν τα βρέφη τους είναι φεμινίστριες; Είναι η φεμινιστική ομάδα migada τρομοκρατική οργάνωση επειδή προωθεί την βρεφοκτονία; Είναι οι πολιτικές θέσεις της ρητορική μίσους; Η Σουηδία έχει τον μεγαλύτερο αριθμό ίνσελς παγκοσμίως. Που είναι όλες αυτές οι “τρομοκρατικές επιθέσεις” από αυτούς εκεί;
Οι ίνσελς φανερώνουν μια σκληρή πραγματικότητα, αυτή της γυναικείας κυριαρχίας στο χρηματιστήριο του σεξ και της συντροφικότητας. Και αυτό έρχεται σε μετωπική σύγκρουση με το φεμινιστικό αφήγημα της πατριαρχικής καταπίεσης. Το βίωμα των ίνσελς με λίγα λόγια αποκαλύπτει την υποκρισία του βιώματος των φεμινιστριών. Εξηγεί πως οι γυναίκες έχουν το πάνω χέρι στις ανθρώπινες ερωτικές σχέσεις. Πως επιλέγουν δυνατούς, πλούσιους και όμορφους άντρες. Και πως περιθωριοποιούν ερωτικά και σεξουαλικά όλους τους υπόλοιπους. Και όλα αυτά δεν κλικάρουν με το αφήγημα θυματοποίησης των φεμινιστριών. Αν και είναι αποδεδειγμένα.
Και για αυτό οι ίνσελς δαιμονοποιούνται ως επικίνδυνοι και το βίωμα τους ως ρητορική μίσους.
Αποτελούν απειλή στο φεμινιστικό αφήγημα και κρατούν έναν καθρέφτη στις φεμινίστριες που φανερώνει την ηθική τους υποκρισία. Εργαλειοποιώντας μια κυριολεκτικά χούφτα τραγωδιών από όλες τις μεριές του κόσμου οι φεμινίστριες προσπαθούν να σωπάσουν το μαρτύριο αυτών των αντρών. Χαρακτηρίζοντας τους ίνσελς ως επικίνδυνους και προσπαθώντας να τους κατηγοριοποιήσουν ως τρομοκράτες. Οι ίνσελ δεν είναι ιδεολογία. Ή τουλάχιστον όχι ακόμα. Μοιράζονται κάποια κοινά βιώματα αλλά πάνω από όλα κατανοούν ο ένας τον πόνο του άλλου. Και φυσικά οι απόψεις τους διαφέρουν όσο εξάλλου και σε όλες τις υπόλοιπες ομάδες.
Προσωπικά βρίσκω πολλά από αυτά που λένε αποκαλυπτικά και αλήθειες. Δεν συμφωνώ με κάποια. Και διαφωνώ καθέτως με κάποια άλλα. Κάποια τα βρίσκω εξαιρετικά ηθικά και άλλα ανήθικα. Και έχω διαβάσει μετρημένες απόψεις αλλά και κάποιες όντως ακραίες. Αλλά ρητορική μίσους; Όχι κατά την προσωπική μου γνώμη. Όμως αυτό είναι στο τέλος της ημέρας η ουσία της υπόθεσης. Μίσος ίσως να μπορεί να προκληθεί από πράγματα που λένε οι ίνσελς. Μίσος ίσως μπορεί να προκληθεί από πράγματα που λένε οι φεμινίστριες. Μίσος ίσως μπορεί να προκληθεί από πράγματα που λένε δεξιοί, αριστεροί, φιλελεύθεροι, ακροδεξιοί και αναρχικοί. Σίγουρα οι φεμινίστριες μισούν αυτά που γράφω. Και δεν είναι λίγες αυτές που έχουν απειλήσει πως θα με δείρουν, καταστρέψουν, ακόμα και να με σκοτώσουν.
Όμως συνεχίζω να πιστεύω πως έχουν το δικαίωμα να λένε όσα λένε γιατί αυτό ακριβώς είναι η ελευθερία της έκφρασης.
Μια ελευθερία που οι φεμινίστριες εχθρεύονται και θεωρούν αποκλειστικό τους προνόμιο. Και που προσπαθούν να στερήσουν από τους πολιτικούς τους εχθρούς χαρακτηρίζοντας τις θέσεις τους ως ρητορική μίσους. Δεν γίνεται να γιορτάζουμε την μισανδρία, την Solanas και την Dworkin ως ηρωίδες του φεμινισμού και των γυναικών αλλά να καταδικάζουμε όσα οι ίνσελ έχουν να πουν.
Η μισανδρία είναι η δίδυμη αδερφή της θυματοποίησης στην φεμινιστική θεωρία.
Όλο αυτό δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα παιχνίδι δύναμης. Που προσπαθεί να σιωπήσει όσους αποκλίνουν από το φεμινιστικό μονοπάτι. Εάν η ρητορική μίσους είναι ανήθικη και έγκλημα (που προσωπικά πιστεύω πως είναι όταν κάνει έκκληση σε βία, κάτι που οι φεμινίστριες κάνουν εξαιρετικά συχνά), θα πρέπει να είναι ανήθικη και έγκλημα σε όλες τις περιπτώσεις. Και να μην κρίνεται ανάλογα του ποιον μισείς. Κάτι τόσο πολύπλοκο δεν μπορεί να το κρίνει και να το επιβάλλει με τόση ευκολία ένα ιδεολογικό κίνημα, όπως ο φεμινισμός, στους πολιτικούς του αντιπάλους. Επειδή τότε η Δημοκρατία καταρρέει. Φυσικά οι φεμινίστριες για να δώσουν την πολιτική χροιά της “επικινδυνότητας” χρησιμοποιούν τον όρο ίνσελς σαν ομπρέλα για να περιγράψουν και άλλα κινήματα αντρών όπως είναι οι mgtow, που δεν έχουν καμία σχέση με τους ίνσελς. Για τους mgtow όμως θα μιλήσουμε την επόμενη φορά.
ΠΗΓΗ https://odem.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου