Είναι αρκετό για τους Κούρδους να επωφεληθούν από τα δικαιώματα που παρέχονται σε όλους τους πολίτες, δηλαδή τα «ίσα δικαιώματα ιθαγένειας»;
Ή δεν θα θεωρηθεί πραγματική λύση για τους Κούρδους αν δεν αναγνωριστεί επίσημα και προστατευθεί σε νομικό επίπεδο η κουρδική ταυτότητα;, γράφει σε άρθρο του ο Αλί Ντ. Ουλουσόι, Προϊστάμενος του Τμήματος Διοικητικού Δικαίου της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Άγκυρας.
Υπάρχουν δύο διαφορετικές προσεγγίσεις στην κοινή γνώμη σχετικά με το κουρδικό ζήτημα:
Η πρώτη είναι η δημοκρατική προσέγγιση:
Αυτοί που λένε, «Υπάρχει κουρδικό πρόβλημα και αυτό το πρόβλημα πρέπει να λυθεί τώρα».
Η πρόταση λύσης για τα προβλήματα αυτά είναι η προσέγγιση της «επίλυσής τους με δημοκρατικά μέσα και με εκλεγμένους νόμιμους συνομιλητές».
Η άλλη είναι η αρνητική και η απορριπτική προσέγγιση.
Αυτοί που λένε «Δεν υπάρχει κουρδικό πρόβλημα, υπάρχει πρόβλημα τρομοκρατίας».
Έχουμε και την εισήγηση του Ντεβλέτ Μπαχτσελί.
Η πρότασή του για λύση είναι αρκετά αφελής : «Ας απελευθερώσουμε τον Οτσαλάν, ας καλέσει το PKK να αφήσει τα όπλα και αφήνουμε τα πράγματα να είναι όλα ρόδινα».
Λες και το μόνο πρόβλημα των Κούρδων είναι ότι ο Οτσαλάν είναι στη φυλακή!
Αυτές είναι οι προσεγγίσεις από την πλευρά των Τούρκων.
Η προσέγγιση του κουρδικού πολιτικού κινήματος σε αυτό το θέμα φαίνεται πιο περίπλοκη και μάλιστα κάπως ασυνεπής.
Είναι κατανοητό ότι το βλέπουν ως ένα πρόβλημα που μπορεί να λυθεί με αμοιβαία διαπραγμάτευση και διαπραγμάτευση μεταξύ δύο ισότιμων μερών, με τον Οτσαλάν ως κύριο διαπραγματευτή της κουρδικής πλευράς.
Στην πραγματικότητα, όπως η προσέγγιση των «αρνητών» Τούρκων στο πρόβλημα είναι αφελής και αποκομμένη από την πραγματικότητα, η προσέγγιση της ριζοσπαστικής κουρδικής πτέρυγας είναι επίσης αποκομμένη από την πραγματικότητα και ονειρική.
Με άλλα λόγια, όταν μένεις κολλημένος ανάμεσα στην «αρνητική» προσέγγιση, η οποία βλέπει το κουρδικό πρόβλημα απλώς ως πρόβλημα τρομοκρατίας και στη «ριζοσπαστική» προσέγγιση, η οποία προσπαθεί να δώσει την εντύπωση ότι δεν υπάρχει πρόβλημα τρομοκρατίας ως μέρος αυτού του προβλήματος, η κατάσταση μπαίνει σε αδιέξοδο από την αρχή.
Ωστόσο, εάν αναγκάσουν κάποιον, τον οποίο το 90 τοις εκατό των Τούρκων θεωρεί «αρχηγό τρομοκρατών» και μνημείο μίσους, να γίνει αποδεκτός από αυτήν την κοινωνία ως νόμιμος συνομιλητής, το κουρδικό πρόβλημα δεν θα λυθεί σε αυτά τα εδάφη τουλάχιστον για άλλα 100 χρόνια!
Ομοίως, όπως από τη μία πλευρά, απέλυσαν αμέσως τους εκλεγμένους τοπικούς δημάρχους, τους αντικατέστησαν με διορισμένους αξιωματούχους και συνέλαβαν όσους χόρευαν halay και μιλούσαν ακόμη και κουρδικά.
Από την άλλη, αν λέτε συνέχεια «Δεν υπάρχει κουρδικό πρόβλημα», να είστε σίγουροι ότι αυτό το πρόβλημα δεν θα λυθεί ούτε τις επόμενες γενιές.
Έτσι, αν παραμείνει και για τους ριζοσπάστες Κούρδους και για τους ριζοσπάστες Τούρκους, αυτό το πρόβλημα θα συνεχιστεί έτσι και δεν πρόκειται να λυθεί ποτέ!
Γίνεται λόγος μόνο για κενές λέξεις, ενδιαφέρουσες εξελίξεις διαδέχονται η μία την άλλη, η κοινωνία διασκεδάζει με κενά λόγια και τόσο οι πρωτοπόροι όσο και οι πολιτικοί, που συνεχίζουν να κερδίζουν χρήματα από αυτό , συνεχίζουν να επωφελούνται από το αδιέξοδο.
Οι φτωχοί (τόσοι οι Τούρκοι όσο και οι Κούρδοι) θα συνεχίσουν να πληρώνουν τόσο το υλικό όσο και το ηθικό κόστος αυτής της δουλειάς για πολλά χρόνια ακόμα.
Πόσο ρεαλιστική είναι η λύση της δημοκρατικής προσέγγισης;
Από την άλλη πλευρά, η ακόμη πιο θλιβερή και απογοητευτική πτυχή του θέματος είναι η εξής:
Εντάξει, η προσέγγιση λύσης τόσο των ριζοσπαστών Κούρδων όσο και των αρνητών Τούρκων είναι εξαιρετικά αποκομμένη από την πραγματικότητα και δεν έχει καν μια σοβαρότητα, άξια συζήτησης.
Πόσο ρεαλιστική είναι όμως η προοπτική λύσης της δημοκρατικής προσέγγισης σε αυτό το ζήτημα;
Φυσικά, το να πεις «το κουρδικό πρόβλημα πρέπει να λυθεί με δημοκρατικά μέσα και με εκλεγμένους νόμιμους συνομιλητές» φαίνεται με την πρώτη ματιά πολύ κομψό και ελκυστικό.
Αλλά όταν το σκεφτείς, είναι στην πραγματικότητα μια πολύ κομφορμιστική αλλά στην πραγματικότητα «κενή» προσέγγιση.
Εντάξει, αλλά πώς θα λύσουν αυτό το πρόβλημα οι νόμιμοι συνομιλητές;
Τι ονομάζεται «λύση» εδώ;
Πρώτα απ ‘όλα, σε αυτό το σημείο είναι απαραίτητο να επιτευχθεί συναίνεση σχετικά με το τι θα θεωρηθεί ως «λύση».
Για παράδειγμα, μια μεταρρύθμιση που παραμένει στο επίπεδο να δίνει στους Κούρδους ίσα δικαιώματα ιθαγένειας μόνο σύμφωνα με το ισχύον Σύνταγμα και νόμους, να μην απολύει εκλεγμένους τοπικούς δημάρχους, να αναπληρώνει άλλους αιρετούς αντί διορισμένους σε περιπτώσεις ανάγκης, να ασκεί πλήρως την ελευθερία της έκφρασης και το να επιτραπεί η ελευθερία να μιλάς στις τοπικές γλώσσες είναι πραγματικά μια λύση στο κουρδικό πρόβλημα;
Είναι αρκετό για να μπορέσουν οι Κούρδοι να επωφεληθούν από τα δικαιώματα που παρέχονται σε όλους τους πολίτες, δηλαδή τα «ίσα δικαιώματα ιθαγένειας»;
Θα αρκεί δηλαδή στους Κούρδους η «ανοχή» προς τους Κούρδους να παραμείνει στο επίπεδο των τοπικών πολιτισμικών διαφορών, υπό την προϋπόθεση ότι δεν είναι υπερβολική;
Ή δεν θα θεωρηθεί πραγματική λύση για τους Κούρδους αν δεν αναγνωριστεί επίσημα και προστατευθεί σε νομικό επίπεδο η κουρδική ταυτότητα;
Με άλλα λόγια, δεν μπορεί να γίνει χωρίς την παροχή «επίσημης αναγνώρισης βάσει εθνότητας»;
Οι ελάχιστες συγκεκριμένες πρακτικές που απαιτούνται από αυτή τη λύση είναι σαφείς.
Η κουρδική γλώσσα στοιχείο ταυτότητας
Η κουρδική ταυτότητα κατοχυρώνεται επίσημα σε νομικό και μάλιστα συνταγματικό επίπεδο.
Αν και δεν είναι η δεύτερη επίσημη γλώσσα, τα κουρδικά χρησιμοποιούνται συνήθως με τα τουρκικά σε διοικητικές και δημόσιες υποθέσεις, ειδικά σε περιοχές με Κούρδους κατοίκους (όπως η συνηθισμένη χρήση στη διοικητική αλληλογραφία, συμπεριλαμβανομένων των πινακίδων στους δρόμους).
Άνοιγμα δημόσιων και ιδιωτικών σχολείων που παρέχουν εκπαίδευση στα κουρδικά σε κουρδικές περιοχές.
Ίδρυση τοπικών διοικήσεων όχι μόνο σε επαρχιακό αλλά και σε περιφερειακό επίπεδο.
Μεταφορά ορισμένων δημόσιων υπηρεσιών που εκτελούνται σήμερα σε εθνικό επίπεδο στις τοπικές διοικήσεις (υγεία, γεωργία, τουρισμός, προσχολική εκπαίδευση, ακόμη και πρωτοβάθμια εκπαίδευση κ.λπ.)
Αυτά είναι το ελάχιστο επίπεδο «μειονοτικών δικαιωμάτων» που αναγνωρίζονται και εφαρμόζονται τακτικά για περιοχές διαφορετικής εθνοτικής σύνθεσης στις δημοκρατικές δυτικές χώρες.
Επιτρέποντας σε ιδιωτικούς οργανισμούς να εκπέμπουν στα κουρδικά.
Για παράδειγμα, η Ισπανία αναγνωρίζει τις περιφέρειες της Καταλονίας και των Βάσκων .
Γνωστό στην περιοχή της Βαλλονίας του Βελγίου .
Στην πραγματικότητα, η Γαλλία, που έχει μια ενιαία δομή σαν τη δική μας, έχει αναγνωρίσει τις περιοχές της Κορσικής και των Βάσκων και τώρα ετοιμάζεται να την αναγνωρίσει στην περιοχή της Βρετάνης .
Κανείς δεν πρέπει να εξαπατά κανέναν!
Το κύριο πρόβλημα, ακόμη και το δίλημμα, για τους Κούρδους είναι το εξής:
Εάν δεν αρκεί η χορήγηση ίσων δικαιωμάτων ιθαγένειας, απαιτείται συνταγματική τροποποίηση για την αναγνώριση των περισσότερων από τα ελάχιστα μειονοτικά δικαιώματα που αναφέρονται εδώ.
Αυτό σημαίνει δημοψήφισμα .
Τότε θα καταλήξει σε αυτό:
Αυτά θα εγκριθούν στο δημοψήφισμα;
Είναι η πλειοψηφία των Τούρκων έτοιμη να παραχωρήσει αυτά τα μειονοτικά δικαιώματα στους Κούρδους;
Αυτό που βλέπω είναι ότι η πλειονότητα των Τούρκων δεν είναι ακόμη έτοιμη γι’ αυτό.
Παρόλο που υπάρχει κάποια βελτίωση σε αυτό το θέμα σε σύγκριση με το παρελθόν και η πλειοψηφία των Τούρκων, ειδικά μετά το τελευταίο αίσχος του διαχειριστή, αρχίζει να συμφωνεί ότι υπάρχει κουρδικό πρόβλημα, είναι σαφές ότι δεν θα εγκρίνουν ακόμη τη χορήγηση τα τυπικά, ακόμη και τα ελάχιστα δικαιώματα μειοψηφίας που αναφέρονται εδώ.
Ίσως η γενική άποψη αλλάξει μακροπρόθεσμα. Αλλά ρεαλιστικά, φαίνεται αδύνατο βραχυπρόθεσμα.
Αυτό το πρόβλημα δεν είναι επίσης ανεξάρτητο από την ανάγκη για μια νέα προσέγγιση, πιο απροκατάληπτη και από το μηδέν, συμπεριλαμβανομένης της αμφισβήτησης της παραδοσιακής κρατικής πολιτικής, η οποία φαίνεται να έχει φτάσει σε αδιέξοδο όσον αφορά τις αυτόνομες κουρδικές περιοχές που διαμορφώθηκαν στα νοτιοανατολικά σύνορά μας ( Συρία και το Ιράκ).
Στην πραγματικότητα, στα ψυχολογικά θεμέλια του προβλήματος, ίσως υπάρχει ανάγκη να συζητηθεί μια αλλαγή παραδείγματος στο να βλέπουμε όλους τους Κούρδους μέσα και έξω ως συμμάχους αντί να τους βλέπουμε ως ξένους ή εχθρούς. Αλλά φυσικά δεν θα συμβεί αμέσως.
Τότε κανείς δεν πρέπει να εξαπατά κανέναν.
Ειδικά οι Κούρδοι δεν πρέπει να εξαπατώνται άλλο.
Οι Κούρδοι δεν πρέπει να δίνουν την ίδια αφέλεια σε αφελείς προτάσεις που στοχεύουν να αποσπάσουν την προσοχή τους.
Μια οριστική και σαφής λύση στο κουρδικό πρόβλημα στα δυτικά πρότυπα μπορεί να μην έρθει σε αυτά τα εδάφη για πολλά χρόνια.
Να είστε ρεαλιστές, μην ζητάτε το αδύνατο!
Το κουρδικό πρόβλημα δεν λύνεται!
Η μόνη ρεαλιστική και συνεπής προσέγγιση σε αυτό το ζήτημα είναι η επανεισαγωγή και η καθιέρωση δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών που βασίζονται στην «ισότητα του πολίτη», τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα και μεσοπρόθεσμα.
Για ποια ιδανική λύση μιλάμε για τους Κούρδους που δεν μπορούν καν να ασκήσουν τη συνταγματική ελευθερία της έκφρασης και το δημοκρατικό τους δικαίωμα στη συγκέντρωση και διαδήλωση ως πιο ίσοι πολίτες;
Ενώ εξακολουθούν να υπάρχουν άτομα που κρατούνται, ανακρίνονται, ακόμη και συνελήφθησαν για χορούς halay, μιλώντας κουρδικά στο λεωφορείο, αντίδραση στην αίτηση διαχειριστή, έκφραση συλλυπητηρίων σε κηδεία ή συγγραφή βιβλίου, αυτοί που πιστεύουν στο κυβερνών μπλοκ που λένε «θα φέρουμε τη λύση» στο κουρδικό πρόβλημα και μάλιστα θέλουμε λύση είναι πραγματικά αφελείς καθώς επαινούν κενές υποσχέσεις.
Ή δεν θέλουν να εγκαταλείψουν την άνεση των σημερινών τους θέσεων και ουσιαστικά «διασκεδάζουν» τόσο με εμάς όσο και με τους Κούρδους.
Μερικές φορές, το να είσαι ρεαλιστής προσδιορίζοντας από την αρχή ότι ένα μεγάλο πρόβλημα δεν μπορεί να λυθεί είναι καλύτερο από το να καθυστερείς και να εξαπατάς τους ανθρώπους σαν να υπάρχει λύση.
Τ24-Ανεξάρτητη Εφημερίδα Διαδικτύου
—
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου