Διαδήλωση υπέρ των “τρανς” στην Καλιφόρνια τον Ιούνιο του 2023. MARIO TAMA / Getty Images μέσω AFP
Σε ένα θαρραλέο και καλά ντοκουμενταρισμένο βιβλίο, η πρώην εκπρόσωπος του Osez le féminisme (Ας τολμήσουμε τον φεμινισμό) Pauline Arrighi ανατέμνει με χειρουργική ακρίβεια την τρανς προπαγάνδα που χρησιμοποιεί την τρομοκρατία για να προωθήσει μια πολιτική ατζέντα που είναι στην πραγματικότητα επικίνδυνη για τις γυναίκες και τους ομοφυλόφιλους. Εξηγεί γιατί πρέπει να αντιταχθούμε στη μετάβαση φύλου στα παιδιά.
Η Pauline Arrighi ήταν η εμπνεύστρια του επιδραστικού ιστολογίου “Je connais un violeur” (Γνωρίζω έναν βιαστή) το 2013, στη συνέχεια εκπρόσωπος του Osez le féminisme. Έχει εκδώσει το βιβλίο “Les ravages du genre” (Οι καταστροφές του κοινωνικού φύλου) με τις εκδόσεις Editions du Cerf.
_____________________________________
LE FIGARO. – Στο βιβλίο σας, επιτίθεστε στον τρανς ακτιβισμό. Γιατί πιστεύετε ότι αυτό το κίνημα αντιτίθεται όλο και περισσότερο στον φεμινισμό;
Pauline ARRIGHI. – Κάνω σαφή διάκριση μεταξύ των ανθρώπων, συνήθως ανηλίκων και ευάλωτων, που, λόγω μιας βαθιάς αίσθησης δυσφορίας, φθάνουν να αυτοαποκαλούνται “τρανσέξουαλ” και να ζητούν τη διαδικασία αλλαγής φύλου- και των ακτιβιστών που υπερασπίζονται μια πολιτική ατζέντα υπέρ της αντικατάστασης της αναφοράς του βιολογικού φύλου με την πλασματική έννοια της “ταυτότητας φύλου”.
Λέω “πολιτική ατζέντα” επειδή πρόκειται στην πραγματικότητα για μια οργανωμένη επίθεση κατά του φεμινισμού, αλλά και -και θα επανέλθω σε αυτό αργότερα- κατά των δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων και των δικαιωμάτων των παιδιών.
Πρώτα απ’ όλα, η ίδια η έννοια της “ταυτότητας φύλου” τροφοδοτεί τον σεξισμό. Η τρανσέξουαλ ιδεολογία ισχυρίζεται ότι υπάρχει μια ταυτότητα γυναίκας (ή άνδρα) ανεξάρτητη από τη βιολογική πραγματικότητα του σώματος. Κανείς δεν έχει έναν ορισμό για το τι σημαίνει να “αισθάνεσαι γυναίκα”, αλλά σύμφωνα με τα ίδια τα τρανς άτομα, αυτά είναι ουσιαστικά σεξιστικά στερεότυπα. “Είμαι γυναίκα επειδή κλαίω με το παραμικρό και μου αρέσει να ντύνομαι”, λέει ένας βιολογικός άνδρας. Η έννοια της ταυτότητας φύλου επανενεργοποιεί μια ουσιοκρατική αντιμετώπιση των γυναικών που νομίζαμε ότι ανήκει στο παρελθόν. Ως αποτέλεσμα, ένα νεαρό κορίτσι που δεν “αισθάνεται γυναίκα” επειδή δεν αναγνωρίζει τον εαυτό της στους κοινωνικούς κώδικες της θηλυκότητας θα καταλήξει να πιστεύει ότι είναι “τρανς άνδρας” και θα μπει στον πειρασμό να ξεκινήσει ένα ιατρικό ταξίδι που είναι ακρωτηριαστικό, επικίνδυνο και, τις περισσότερες φορές, άσκοπο.
Επομένως, ο τρανσέξουαλ μπορεί να θεωρηθεί ως ένα βήμα προς τα πίσω στη χειραφέτηση των κοριτσιών -και των αγοριών- από τα παραδοσιακά σεξιστικά δεσμά.
Φυσικά, ο φεμινισμός δεν είναι μονολιθικός, αλλά συμφωνεί σε ένα σημείο: στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων των γυναικών και των κοριτσιών. Αν κάθε άνδρας μπορεί να αποκαλεί τον εαυτό του “γυναίκα” και με αυτή την απλή δήλωση να θεωρείται ως τέτοιος και να αλλάζει ακόμη και την πολιτειακή του κατάσταση, πώς μπορούμε να υπερασπιστούμε την ομάδα των γυναικών; Δεν ξέρουμε καν για ποιον μιλάμε!
Τι είναι η “ταυτότητα φύλου” για τους υπερασπιστές της; Είναι η πλήρης άρνηση της βιολογίας;
Η ταυτότητα φύλου είναι μια αφηρημένη έννοια που χρησιμοποιείται για να εξαλείψει τον ορισμό των λέξεων γυναίκα και άνδρας. Το ανθρώπινο είδος δεν χωρίζεται πλέον σε άνδρες και γυναίκες, που διακρίνονται ανάλογα με τους διαφορετικούς ρόλους τους στην αναπαραγωγή. Κάθε άτομο μπορεί να αποκαλεί τον εαυτό του άνδρα, γυναίκα ή ακόμη και κανένα από τα δύο, με βάση ένα “συναίσθημα” που δεν μπορεί να επιδέχεται αμφισβήτηση.
Πολλοί ανοιχτά ομοφοβικοί άνθρωποι λατρεύουν την ιδέα ότι ένας ομοφυλόφιλος άνδρας μπορεί να γίνει γυναίκα. Στο Ιράν, αυτή η μέθοδος μετασχηματισμού έχει μετατραπεί σε σύστημα.
Pauline Arrighi
Από την άλλη πλευρά, η βιολογία επανέρχεται στην επιφάνεια όταν πρόκειται να “επιβεβαιώσει κανείς το φύλο του”… μέσω ορμονικών θεραπειών με μη αναστρέψιμες συνέπειες και σεξουαλικούς ακρωτηριασμούς.
Η “δυσφορία φύλου” γίνεται όλο και πιο διαδεδομένη. Κατά τη γνώμη σας, είναι δυνατόν να γίνει διάκριση μεταξύ μιας πραγματικής διαταραχής και μιας ταυτοτικής κατηγορίας που χρησιμεύει ως “καταφύγιο” για τους νέους που βρίσκονται σε σύγχυση;
Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι η δυσφορία φύλου γίνεται όλο και πιο διαδεδομένη. Είναι η ζήτηση για φυλλομεταβάσεις που αυξάνεται δραματικά.
Για να κατανοήσουμε αυτή τη διάκριση, πρέπει να κάνουμε μια σύντομη αναδρομή στο παρελθόν. Πριν από το 2013, το έργο αναφοράς της ψυχιατρικής, το DSM-IV, περιέγραφε τη “διαταραχή ταυτότητας φύλου” – ήδη, ως διαταραχή – η οποία αρχίζει να εκδηλώνεται στην παιδική ηλικία και επιμένει στην ενήλικη ζωή. Είναι πολύ σπάνια και επηρεάζει σχεδόν αποκλειστικά τους άνδρες. Το 2013, η νέα έκδοση του DSM δεν αναφέρεται πλέον σε “διαταραχή” αλλά σε “δυσφορία φύλου”, με πολύ ευρύτερο ορισμό. Οι ψυχίατροι δεν έχουν πλέον λόγο στο θέμα και όποιος -συμπεριλαμβανομένων των παιδιών- εμπίπτει στον νέο ορισμό θα πρέπει να έχει πρόσβαση σε ορμονική και χειρουργική μετάβαση το συντομότερο δυνατό.
Η θέση μου είναι ότι ο αριθμός των ατόμων με διαταραχή για τα οποία η ιατρική μετάβαση είναι κατάλληλη στην ενήλικη ζωή δεν έχει αλλάξει. Από την άλλη πλευρά, από τις αρχές της δεκαετίας του 2010, πολλοί νέοι άνθρωποι, ιδίως κορίτσια, δηλώνουν διεμφυλικές για διάφορους άλλους λόγους.
Πρέπει να ακούσουμε τις νεαρές γυναίκες που έχουν υποβληθεί σε αλλαγή φύλου και στη συνέχεια το μετάνιωσαν. Όλες λένε ότι υπέφεραν από ψυχολογικά προβλήματα, σεξουαλικά τραύματα, αυτισμό ή ότι παρενοχλήθηκαν λόγω του λεσβιασμού τους, συνήθως όλα μαζί. Αλλά αυτοί οι παράγοντες αγνοήθηκαν. Οι ενώσεις ΛΟΑΤ, οι ψυχολόγοι και οι γιατροί τις ενθάρρυναν να πάρουν ορμόνες ή ακόμη και να ακρωτηριαστούν.
Γράφετε ότι “ο τρανσαλκτιβισμός στρέφεται σε μεγάλο βαθμό κατά της ομοφυλοφιλίας”. Με ποιον τρόπο;
Πολλοί άνθρωποι υποστηρίζουν τον τρανσακτιβισμό εξαιτίας μιας παρεξήγησης. Πιστεύουν ότι υποστηρίζουν μια καταπιεσμένη μειονότητα, όπως υπονοεί το ακρωνύμιο LGBT, ενώ ο τρανσακτιβισμός έχει μια έντονη ομοφοβική και λεσβιοφοβική διάσταση. Συχνά, οι νέοι που δεν αναγνωρίζουν τον εαυτό τους στους κώδικες που συνδέονται με το φύλο τους γίνονται ομοφυλόφιλοι και ο τρανσακτιβισμός τους ωθεί σε επικίνδυνες ιατρικές θεραπείες. Κατά τη διάρκεια της έρευνάς μου, διαπίστωσα με έκπληξη ότι ο πληθυσμός δεν ήταν διαιρεμένος μεταξύ προοδευτικών ανθρώπων από τη μία πλευρά, που υποστηρίζουν τους ομοφυλόφιλους και τους τρανσέξουαλ, και οπισθοδρομικών ανθρώπων από την άλλη, που τους απορρίπτουν. Είναι πολύ ενδιαφέρον: πολλοί άνθρωποι που είναι ανοιχτά ομοφοβικοί λατρεύουν την ιδέα ότι ένας ομοφυλόφιλος άνδρας γίνεται γυναίκα – διατηρώντας παράλληλα την έλξη του για τους άνδρες – και ότι αυτός ο ομοφυλόφιλος άνδρας γίνεται, μέσω της μετάβασης φύλου, μια στρέιτ γυναίκα. Στο Ιράν, αυτή η μέθοδος μετασχηματισμού έχει γίνει σύστημα.
Γνωρίζουμε ότι σε πάνω από το 80% των περιπτώσεων, τα παιδιά που ισχυρίζονται ότι είναι τρανς, αν δεν υποβληθούν σε μετάβαση, συμφιλιώνονται με το φύλο τους στην ενήλικη ζωή. Δεν υπάρχει κανένας τρόπος να μάθουμε αν ένας ανήλικος είναι τρανσέξουαλ.
Διαφωνείτε με τον μύθο ότι η μετάβαση φύλου είναι θεραπεία για την αυτοκτονία. Αυτό δεν ισχύει;
Υπάρχει μια ευρέως διαδεδομένη ιδέα ότι μόλις ένας ανήλικος ζητήσει να κάνει μια κοινωνική ή ιατρική φτλλομετάβαση, ολόκληρη η κοινωνία πρέπει να συμφωνήσει χωρίς καθυστέρηση, διαφορετικά υπάρχει μεγάλος κίνδυνος ο νέος να αυτοκτονήσει. Όταν οι γονείς διστάζουν, ακούνε τους γιατρούς να λένε: “Θα προτιμούσατε να έχετε ένα ζωντανό αγόρι ή ένα νεκρό κορίτσι; Είναι τρομακτικό, παραλυτικό ακόμη, και πάνω απ’ όλα πρόκειται για μια δόλια χειραγώγηση. Δεν υπάρχουν αξιόπιστες μελέτες που να δείχνουν ότι η μετάβαση φύλου μειώνει το ποσοστό αυτοκτονιών μεταξύ των ασθενών.
Κατά τη γνώμη σας, θα πρέπει να προστατεύονται οι ανήλικοι από τη μετατροπή φύλου;
Ναι. Γνωρίζουμε ότι σε πάνω από το 80% των περιπτώσεων, τα παιδιά που λένε ότι είναι τρανς, αν δεν κάνουν μετάβαση, συμβιβάζονται με το φύλο τους ως ενήλικες. Δεν υπάρχει τρόπος να γνωρίζουμε αν ένας ανήλικος είναι τρανσέξουαλ.
Επιπλέον, πώς μπορούμε να πούμε ότι ένας ανήλικος μπορεί να συναινέσει σε σοβαρές και μη αναστρέψιμες διαδικασίες, όπως η αφαίρεση στήθους; Αν ένα παιδί μπορεί να συναινέσει σε “αναστολείς της εφηβείας” που θα το καταστήσουν στείρο, γιατί να μην συναινέσει σε κάθε είδους πρακτικές που εκτελούνται από ενήλικες στο σώμα του; Πρόκειται για μια διαστροφή της ίδιας της έννοιας της “συναίνεσης” που μου φαίνεται πολύ επικίνδυνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου