Στο βιβλίο του «Τα κτίρια του Ιουστινιανού» ο ιστορικός καταμετρά τα πολλά κτιριακά έργα που ξεκίνησαν κατά την διάρκεια της ηγεμονίας του Βυζαντινού Αυτοκράτορα, Ιουστινιανού στα μέσα του 6ου αιώνα μ.Χ. Περιγράφοντας την κατασκευή της Νέας Εκκλησίας της Θεοτόκου, μιας εκκλησίας που χτιζόταν κοντά στην Ιερουσαλήμ, ο Προκόπιος αναφέρει ότι ο Θεός σαν από θαύμα παρείχε γιγάντιους κόκκινους βράχους κοντά στον χώρο κατασκευής της.
«Ο Θεός αποκάλυψε μια φυσική παροχή πέτρας σε ιδανική τοποθεσία για τον σκοπό της κατασκευής. Στους γειτονικούς λόφους βρέθηκε η τοποθεσία αυτή, η οποία ήταν κρυφή ή δημιουργήθηκε εκείνη την στιγμή….. Έτσι η εκκλησία υποστηρίχθηκε από όλες τις πλευρές της από έναν σημαντικό αριθμό τεράστιων στηλών, με το χαρακτηριστικό χρώμα της φωτιάς, λόγω του υλικού της πέτρας που προέρχεται από εκείνη την τοποθεσία…… Δύο από αυτές τις στήλες στέκονται πριν από την πόρτα της εκκλησίας, εξαιρετικά μεγάλες σε μέγεθος σαν καμία άλλη στον κόσμο» γράφει ο ιστορικός.
Πρόσφατη κατασκευή στην γειτονική Rehavia της Ιερουσαλήμ, ίσως αποκάλυψε τον αρχαιολογικό χώρο αυτού του θαυμαστού λατομείου. Κάτω από τα θεμέλια ενός παλιού κτιρίου, το οποίο κατεδαφίστηκε προκειμένου να κατασκευαστεί ένα νέο, μια τεράστια καλά λαξευμένη πέτρα αποκαλύφθηκε σε σχήμα στήλης.
Με την αποκάλυψη της στήλης, οι Ισραηλινές Αρχές Αρχαιοτήτων ανέστειλαν το κατασκευαστικό έργο και ξεκίνησαν την μελέτη του ευρήματος, το οποίο έχει διαστάσεις 6 μ. ύψος και 80 εκ. πλάτος. Αυτές οι διαστάσεις ανταποκρίνονται στις κατασκευαστικές τεχνικές της περιόδου του 6ου αιώνα.
Ο χώρος δεν αποκάλυψε άλλα ευρήματα που θα μπορούσαν να βοηθήσουν στην χρονολόγηση της στήλης αλλά ο Evgeny Kagan, της Ισραηλινής Αρχής Αρχαιοτήτων, εκτιμά ότι η στήλη προέρχεται από την βυζαντινή περίοδο βασιζόμενος στην τύπο της πέτρας και στις τεχνικές μεθόδους που χρησιμοποιούσαν οι τεχνίτες της εποχής. Η πέτρα φέρει το αραβικό όνομα "Mizi Achmar", που σημαίνει κόκκινη πέτρα, στοιχείο που υποδεικνύει «το χρώμα της φωτιάς» που περιγράφει ο Προκόπιος.
Αυτό το είδος της πέτρας θεωρείται πολύ δύσκολη στην επεξεργασία της. Σύμφωνα με τον καθηγητή Yoram Zafrir, χρησιμοποιούταν πολύ σπάνια μέχρι την εισαγωγή των εκρηκτικών τον 19ο αιώνα. Εξαίρεση αποτελεί μόνο η βυζαντινή περίοδος. Για παράδειγμα, οι χτίστες του Ναού της Ιερουσαλήμ χρησιμοποίησαν ελαφρότερη πέτρα ως κατασκευαστικό υλικό.
Προφανώς, οι τεχνίτες του Ναού της Εκκλησίας είχαν πολύ δύσκολο έργο για να επεξεργαστούν την πέτρα αυτή, καθώς η στήλη που ανακαλύφθηκε έχει παραμείνει συνδεδεμένη με την πέτρα, από την οποία λαξεύτηκε. Ο λόγος που παρέμεινε είναι ότι η στήλη είχε ραγίσει και υπήρχε ο φόβος ότι θα διαλυόταν τελείως μέχρι την μεταφορά της στον χώρο κατασκευής της εκκλησίας.
Γύρω από την στήλη υπάρχουν σημάδια λάξευσης της πέτρας. Ο καθηγητής Zafifr πιστεύει ότι χρησιμοποιήθηκαν για την κατασκευή μιας εντυπωσιακής εκκλησίας, όχι απαραίτητα για την Νέα Εκκλησία που περιέγραψε ο Προκόπιος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου