Του Ν. Λυγερού
Οι κλασικές προσεγγίσεις του κουρδικού δίνουν την εντύπωση ότι πρόκειται μόνο και μόνο για ένα θέμα ανθρωπίνων δικαιωμάτων εντός ενός χώρου που αυτοονομάζεται χώρα. Το αληθινό πρόβλημα είναι στρατηγικής φύσης και παρουσιάζεται ήδη με ξεκάθαρο τρόπο μέσω της Συνθήκης Σεβρών και των οριοθετήσεων του Προέδρου Wilson κατά παραγγελία των Ευρωπαϊκών Δυνάμεων. Αυτή η περιοχή πάνω στο χάρτη δεν χαράχτηκε αυθαίρετα και δεν έγινε μόνο για τον διαμελισμό της Αυτοκρατορίας.
Απλώς ακολούθησε την εθνολογική πραγματικότητα. Τώρα μερικοί βρήκαν ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει ριζικά με τις γενοκτονίες των Αρμενίων, των Ασσυρίων και των Ελλήνων. Οι ίδιοι εξετάζουν τις Συνθήκες του Καρς, της Λωζάννης και της Άγκυρας ως δεδομένα δίχως να αντιληφθούν ότι δεν καλύπτουν την κουρδική πραγματικότητα. Επίσης δεν υπολογίζουν τους Αρμένιους που παρέμειναν κρυπτοχριστιανοί ούτε τους άλλους που έγιναν βίαια μουσουλμάνοι. Τα αποτελέσματα είναι ότι οι Κούρδοι αλλά και οι Αρμένιοι υπάρχουν στις περιοχές που ονομάζουμε Κουρδιστάν και Δυτική Αρμενία, και δεν μπορούν να θεωρηθούν ως αμεληταίοι για το παρόν και ακόμα περισσότερο για το μέλλον. Διότι αυτοί οι δύο λαοί θα βρεθούν αργά ή γρήγορα επίσημα στη γη τους κι όχι απλώς υπό τον ζυγό ενός κατοχικού καθεστώτος που δεν σέβεται ούτε την παρουσία τους στα εδάφη που ελέγχει. Αυτή η προσέγγιση έχει βέβαια γεωπολιτικές επιπτώσεις που πρέπει να αντιληφθούμε κι εμείς για να ενεργοποιηθούμε επί του πρακτέου σε αυτόν τον αγώνα των ανθρώπων που υποφέρουν δίχως ουσιώδη λόγο μόνο και μόνο επειδή δεν σταμάτησε η βαρβαρότητα.
Η καθυστέρηση του Ποντιακού Αγώνα
Του Ν. Λυγερού
Η καθυστέρηση του Ποντιακού Αγώνα έχει πολλούς λόγους. Μπορεί να έχουμε πετύχει την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ποντίων στην Ελλάδα, στην Κύπρο, στη Σουηδία, στην Αρμενία, σε δύο Πολιτείες της Αυστραλίας, σε εννέα Πολιτείες της Αμερικής, είναι προφανές ότι τα πράγματα πάνε αργά. Πρώτον υπάρχουν εσωτερικές διαμάχες που μας αφοπλίζουν για ένα έργο προς το εξωτερικό. Δεύτερον η εξουσία θεωρεί ότι η γενοκτονία είναι ένα παλιό θέμα που χρειάζεται μία επανεξέταση ενώ πρόκειται για δεδομένα που αναγνώρισε και το Ευρωκοινοβούλιο. Τρίτον οι Πόντιοι έχουν ενσωματωθεί σε πολιτικά κόμματα και ακολουθούν τις γραμμές τους ακόμα κι αν αυτές καταπατούν τον Ποντιακό Αγώνα. Τέταρτον οι Πόντιοι ψηφίζουν ανεξάρτητα από το πλαίσιο της αναγνώρισης σε διεθνές επίπεδο. Πέμπτον μόνο πρόσφατα ενεργοποιήσαμε τη συμμαχία των θυμάτων δηλαδή των Αρμενίων, των Ασσυρίων και των Ελλήνων, ενώ βλέπουμε ότι είναι πιο αποτελεσματική αυτή η προσέγγιση. Έκτον στην Ελλάδα δεν έχουμε αναγνωρίσει ακόμα τη Γενοκτονία των Ασσυρίων, ενώ ανήκει στην Τριάδα Γενοκτονιών. Έβδομον πολλοί Πόντιοι πιστεύουν η αναγνώριση είναι το τέλος και δεν γνωρίζουν τη διαδικασία διόρθωσης, ούτε υπολογίζουν ότι αποτέλεσαν παράδειγμα για τον Lemkin όταν επινόησε τη λέξη γενοκτονία. Όγδοον οι τέχνες δεν υποστηρίζουν αρκετά με τα μέσα που διαθέτουν τον Ποντιακό Αγώνα. Ένατον, υπάρχει η στέρηση ιστορίας και στρατηγικής για τα επόμενα βήματα. Δέκατον, πολλοί Πόντιοι δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι ο Πόντος είναι κατεχόμενος κι ότι η απελευθέρωσή του σχετίζεται με τη Δυτική Αρμενία ήδη από το 1920.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου