Του Ν. Λυγερού
Όλοι έχουμε αντιληφθεί ότι έχει αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση όσον αφορά στην εξουσία του κενού και στην εθνική απραξία, απλώς οι περισσότεροι αναρωτιούνται τι μπορεί να γίνει μετά, διότι προς το παρόν, πίστευαν όλοι ότι αν φτάσεις τον πάτο αρχίζει η ελάχιστη κίνηση αλλαγής φάσης. Στην πραγματικότητα, αντιλαμβανόμαστε ότι μερικοί σκάβουν και τον πάτο για να μας πάνε ακόμα πιο βαθιά. Έτσι, άλλοι καταλαβαίνουν ότι πρέπει να λήξει αυτή η απαράδεκτη κατάσταση για την πατρίδα μας, διότι δεν έχει νόημα η συνέχειά της. Τώρα το συνειδητοποιούν και αυτοί που ήλπιζαν σε κάποια αλλαγή. Η μόνη αλλαγή που θα γίνει είναι η ψευδαίσθηση που θα τελειώσει. Ακόμα και σ’ αυτόν τον τομέα, οι ψηφοφόροι έχασαν την παρθενιά τους και την αθωότητά τους. Μ’ αυτήν την έννοια, είναι σημαντικό να εξετάσουμε τα νοητικά σχήματα του μέλλοντος για να δούμε και τις απαραίτητες πράξεις που θα πρέπει να γίνουν για να συνεχίσουμε δίχως άλλη σπατάλη Χρόνου. Διότι τώρα που έχουν εξευτελιστεί όλοι όσοι έλεγαν ότι είναι διαφορετικοί από τους άλλους, ενώ έκαναν τα ίδια και χειρότερα, δεν μπορεί να επιλέξουμε και πάλι την ίδια σαθρή βάση για το μέλλον. Έτσι είναι σημαντικό να σταματήσει η εξέλιξη της ουράς των λανθασμένων επιλογών της εξουσίας που δεν ήξερε να πάρει ούτε μια αξιόπιστη απόφαση. Με άλλα λόγια, αφού αποφύγαμε την tabula rasa της ριζικής ηλιθιότητας, πρέπει ν’ αξιοποιήσουμε τις δομές και τις υποδομές που άντεξαν αυτά τα θλιβερά γεγονότα που περάσαμε δίχως ουσιαστικό λόγο, γιατί μόνο αυτές θα είναι σημεία αναφοράς για την αναδίπλωσή μας.
Η αναγνώριση της ΑΟΖ
Του Ν. Λυγερού
Του Ν. Λυγερού
Ενώ η Κύπρος έχει κάνει τη θέσπιση της ΑΟΖ της από το 2004, ενώ στην Ελλάδα ακόμα συζητούμε αν είναι η κατάλληλη στιγμή, όλο και περισσότεροι είναι αυτοί που αρχίζουν να αναγνωρίζουν την αξία της, διότι βλέπουν σε άλλες χώρες την προσφορά της και τη σημασία της ακόμα και σε πρακτικό επίπεδο με τους υδρογονάνθρακες. Δεν πρόκειται μόνο και μόνο για ένα αφαιρετικό εργαλείο της νομικής και της οικονομίας που έρχεται να υπερκαλύψει την έννοια της υφαλοκρηπίδας, είναι πολύ πιο σημαντική. Η ΑΟΖ όμως χρειάζεται και μία κυβέρνηση που να κατέχει το αντικείμενο, επειδή το έχει μελετήσει, για να αποκτήσει γνώμη και άποψη. Η ΑΟΖ αποτελεί, λοιπόν, κι ένα εθνικό κριτήριο αξιολογίας για τις κυβερνήσεις που λένε ότι θα την θεσπίσουν, αλλά τελικά δεν το τολμούν για διάφορους λόγους που έχουν σχέση με την ασχετοσύνη, το ραγιαδισμό, τη δολοπλοκία, τα συμφέροντα. Όταν, λοιπόν, όλες αυτές οι δομές της μικροπολιτικής καταφέρνουν και επικρατούν για να μην εμφανιστεί μια πράξη μακροπολιτικής, ξέρουμε ακριβώς πόσο άξιζαν οι κυβερνήσεις που δεν έκαναν την υπέρβαση. Διότι καμιά δικαιολογία δεν μπορεί να βρεθεί για την έλλειψη της ΑΟΖ που έχει η πατρίδα μας. Λες και κανένας Πρωθυπουργός δεν μπορεί να καταλάβει ότι αυτός που θα θεσπίσει την ΑΟΖ θα γράψει ιστορία, ενώ οι άλλοι θα τους γράψει η ιστορία ως περαστικούς της πολιτικής που δεν άφησαν κανένα ίχνος μετά το πέρασμά τους. Η διαφορά τώρα είναι ότι ο ελληνικός λαός γνωρίζει πλέον την έννοια και την αξία της ΑΟΖ, κατά συνέπεια αρχίζει να ασκεί μια πολιτική πίεση πάνω στους πολιτικούς και αυτοί έχουν κόστος όταν δεν υλοποιούν αυτήν την απαίτηση. Διότι η ΑΟΖ ανήκει στην Ελλάδα του μέλλοντος, ενώ οι κυβερνήσεις που δεν την θέσπισαν ανήκουν ήδη στο παρελθόν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου