Πρέπει να ξεφύγουμε από τη μιζέρια - Όταν έγινε το απίστευτο

Του Ν. Λυγερού
Παραπονιόμαστε συνεχώς ότι οι νέοι μας φεύγουν στο εξωτερικό αλλά τι κάνουμε επί του πρακτέου για να αντιμετωπίσουμε αυτή την κατάσταση; Πρέπει πρώτα να ξεφύγουμε από την μιζέρια. Πολλοί από τους δικούς μας είναι σε φάση καταστολής γιατί επί της ουσίας δεν γίνεται τίποτα. Άλλοι πίστεψαν στην αλλαγή και τώρα βλέπουν ότι όλα χειροτέρεψαν και ότι ακόμα και στα σημεία που νομίζαμε ότι είχαμε αφήσει τα προβλήματά μας πίσω, αυτά επανέρχονται και μάλιστα με πιο σκληρό τρόπο διότι στο ενδιάμεσο αφήσαμε τα δεδομένα να γίνουν πιο αρνητικά. Άλλοι δεν πιστεύουν σε τίποτα πια γιατί πολύ απλά δεν έχουν προοπτικές στο μυαλό τους. Άρα το ερώτημα στέκει, τι μέλλον προσφέρουμε στα παιδιά μας όταν ακόμα και στο σχολείο συνεχώς τους μιλούν για την κρίση λες και δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Κι όμως η λύση όχι μόνο υπάρχει αλλά αρχίζει να φαίνεται εκτός κομματικού και δογματικού πλαισίου. Τα προβλήματα λύνονται όταν βρισκόμαστε στο σωστό πεδίο δράσης κι όταν υπάρχουν πρόσωπα ενδιαφέροντος τότε το παίγνιο συνεχίζεται όχι μόνο με τρόπο διαφορετικό αλλά και αποτελεσματικό. Διότι δεν υπάρχει λόγος να είμαστε εγκλωβισμένοι από ένα σύστημα που δεν μας αντιπροσωπεύει γιατί προσπαθεί με την φρίκη του κινδύνου να μας φέρει σε άλλες εποχές που ξεπέρασε η Ανθρωπότητα παρόλο που η κοινωνία δεν το κατάλαβε. Αλλά στην πατρίδα μας δηλαδή στον Ελληνισμό, υπάρχουν άνθρωποι που δεν το βάζουν κάτω, που δεν πεθαίνουν εύκολα γιατί αντέχουν και για τους άλλους. Με αυτούς θα συνεχίσουμε, με αυτούς θα κάνουμε καινοτομίες, με αυτούς θα ξεφύγουμε από τη μιζέρια. Αρκεί να αποφασίσεις λοιπόν ότι ανήκεις σε αυτούς. Δεν έχεις ανάγκη από τίποτα άλλο.

Όταν έγινε το απίστευτο
Του Ν. Λυγερού

Όταν έγινε το απίστευτο, κανείς δεν το αντιλήφθηκε, γιατί η απόφαση της ύπαρξής του πάρθηκε στην πιο δεινή κατάσταση, τότε που κανείς δεν πίστευε ότι μπορεί να υπάρξει μία αλλαγή φάσης, ενώ όλα τα στοιχεία ήταν μπροστά τους. Διότι δεν θα αντέχαμε άλλο αυτήν την καταστροφή που θα οδηγούσε στο τέλος. Έτσι ενεργοποιήθηκε η ομάδα δράσης κι άρχισε να στέλνει μηνύματα του μέλλοντος σ’ ένα παρελθόν που είχε σκοντάψει στο παρόν. Διότι η προετοιμασία είχε τελειώσει και ο καθένας ήξερε τον ρόλο του και είχε συντονιστεί με τους άλλους δίχως να περιμένει τίποτα. Η έξυπνη παιδεία λειτουργούσε ήδη καταλυτικά και οι γνώσεις της ανέβαζαν το ηθικό των ανθρώπων που κατανοούσαν επιτέλους την επινόηση του νευρωνικού δικτύου. Είχαν μάθει για τα νοητικά σχήματα που έκρυβαν το σκάκι, το go, το shogi και οι θέσεις τους ήταν πιο σταθερές στην άμυνα και πιο ανθεκτικές στην αντεπίθεση. Οι νέες προοπτικές ήταν καινοτομίες που κανείς άλλος δεν είχε σκεφτεί σ’ αυτό το πλαίσιο. Διότι η ομάδα ήξερε από κοιμητήρια και χαρακώματα. Δεν σταματούσε στην έννοια της μάχης, έπρεπε να είναι εδώ ακόμα και μετά, γιατί ο πόλεμος ενάντια στη βαρβαρότητα δεν θα σταματούσε τόσο εύκολα. Είχε δει τα σχέδια του εχθρού και είχε μελετήσει τους μαύρους χάρτες για να βρει τη διέξοδο. Κανένα μέλος της δεν θα άφηνε να συνεχιστεί το κακό δίχως να συμμετάσχει ενεργά στον αγώνα της απελευθέρωσης. Κι αν η εξουσία δεν μπορούσε ν’ αντεπεξέλθει σε τίποτα, αυτό δεν άλλαζε τα πράγματα. Η ευθύνη και η υπευθυνότητα για τους άλλους παρέμεναν, η ομάδα το ήξερε, γιατί το είχε διδαχτεί. Η προστασία των αθώων ήταν πάντα προτεραιότητα για την Ανθρωπότητα. Αυτό ήξεραν οι Δίκαιοι.