Τα σπασμένα δάκτυλα

Το πέτρινο φως
Του Ν. Λυγερού

Ο κήπος είχε μόνο πέτρες και άμμο.
Τίποτα άλλο.
Σαν να ήταν τα φυτά της αιωνιότητας.
Ο ήλιος έλουζε τα πάντα, αλλά με τον πιο απλό τρόπο.
Τίποτα δεν μπορούσε να θυμίσει
αυτό που είχε γίνει εδώ
στην κόκκινη περίοδο.
Το κομμουνιστικό κόμμα της Κίνας είχε απαγορέψει τα πάντα
εκτός από τη βαρβαρότητα.
Και αυτή πήρε σε αυτήν την περιοχή τη μορφή
της ανθρωποφαγίας.
Για τους φανατικούς του Mao, όλοι οι διανοούμενοι
ήταν κατάσκοποι και οι καθηγητές ύποπτοι.
Έτσι με το δίκιο τους τα κόκκινα παιδιά κατασπάραζαν τους πάντες.
Η καθηγήτρια γεωγραφίας, ζωγραφικής έπεσε θύμα
συλλογικού ξυλοδαρμού των μαθητών.
Η Wu Shufang πέθανε.
Όμως τότε άρχισε το χειρότερο.
Αφού τη μετέφεραν κοντά στον ποταμό, τα παιδιά
της βαρβαρότητας την άνοιξαν και της έκοψαν την καρδιά και το συκώτι. Στη συνέχεια έκοψαν τα μπούτια της. Μάζεψαν το κρέας σε πλαστικές σακούλες και πέταξαν τον σκελετό της στο ποτάμι.
Ύστερα επέστρεψαν στο σχολείο κι εκεί έψησαν το κρέας
το έφαγαν εβδομήντα με ογδόντα μαθητές.
Όταν ανακρίθηκαν, εξήγησαν ότι πρόκειται
για κρέας ιδιοκτήτη
κι ήταν τιμή για αυτά
να εξοντώσουν με τέτοιο τρόπο
τους εχθρούς της Κίνας.
Το κομμουνιστικό κόμμα είχε επηρεάσει
τόσο πολύ τα παιδιά
που είχαν γίνει άγρια.
Τίποτα δεν τα σταματούσε όταν έβρισκαν ένα θύμα.
Στην περιοχή Guangxi
η ανθρωποφαγία δεν ήταν σπάνιο γεγονός.
Ήταν ένας τρόπος αντιμετώπισης των εχθρών.
Εξαιτίας αυτής της ιδεολογίας
στις 18 Ιουνίου 1968
η Wu Shufang
πέθανε δύο φορές.
Όμως το πνεύμα της παραμένει
στη συλλογική μας μνήμη.
Και κανένας υποστηριχτής
αυτής της βάρβαρης ιδεολογίας
δεν μπορεί να μας πείσει
για την αθωότητά της.
Διότι προσπάθησε να φάει την Ανθρωπότητα.



Τα τέσσερα παλιά πράγματα
Του Ν. Λυγερού

Ο κομμουνισμός της Κίνας είχε βάλει στόχο
τέσσερα παλιά πράγματα:
- τις παλιές ιδέες
- τον παλιό πολιτισμό
- τις παλιές παραδόσεις
- τις παλιές συνήθειες.
Η επανάσταση όπως ονόμασαν αυτή την ωμή βαρβαρότητα
άρχισε στις 20 Αυγούστου 1966.
Ήθελε να συνθλίψει και να καταστρέψει τα τέσσερα παλιά πράγματα.
Οι κόκκινοι φύλακες δεν είχαν ξεκάθαρες οδηγίες για
το τι σημαίνει ακριβώς παλιό και τι αφορούσε,
αλλά ήξεραν ότι αυτό σήμαινε ότι οτιδήποτε ήταν πριν
το 1949 έπρεπε να μην υπάρχει πια.
Και οι διανοούμενοι ήταν η προσωποποίηση αυτών
των τεσσάρων παλιών πραγμάτων.
Οι κόκκινοι φύλακες βανδάλισαν την κινέζικη αρχιτεκτονική
έκαψαν τα βιβλία της κλασικής λογοτεχνίας,
έσκισαν πίνακες ζωγραφικής, έσπασαν αγάλματα αρχαιότητας.
Έκαψαν τα βιβλία γενεαλογίας.
Όσοι είχαν αυτά τα αντικείμενα τιμωρήθηκαν.
Κορόιδευαν τους διανοούμενους, τους έβαζαν φυλακή,
τους βασάνιζαν και τους εκτελούσαν.
Ο στόχος τους ήταν τα τέσσερα παλιά πράγματα,
τα κακά στοιχεία, ο χριστιανισμός, ο ιμπεριαλισμός,
οι ξένες θρησκείες.
Κατέστρεφαν ακόμα και τα κοιμητήρια.
Διότι ο θάνατος δεν ήταν το τέλος των μαρτυρίων.
Τα βασανιστήρια συνέχιζαν και μετά.
Οι γενοκτονημένοι δεν ήταν απλώς νεκροί.
Πέθαιναν πολλές φορές
για να μη μείνει τίποτα
κανένα ίχνος
ανθρωπιάς.
Κι όσοι μάθαιναν για τα γεγονότα
έλεγαν ότι πρόκειται
για κτηνωδία
αλλά δεν τολμούσαν καν
να σκεφτούν
ότι επρόκειτο
για την υλοποίηση μιας ιδεολογίας.
Δεν ήταν μόνο ο Μάο.
Αυτός ο κομμουνισμός πίστευε
πως είχε πεθάνει η ιστορία.
Όμως αυτή επέζησε
με πολλούς νεκρούς
και πληγές
κι εμείς τώρα είμαστε
η ζωντανή μνήμη της Ανθρωπότητας.




Τα σπασμένα δάκτυλα
Του Ν. Λυγερού

Τα σπασμένα δάκτυλα είναι ευφημισμός.
Στην πραγματικότητα οι κόκκινοι φύλακες
συνέθλιβαν τα δάκτυλα
για να μη μπορούν να ξαναπαίξουν πιάνο
όμως έσπασαν τα μπράτσα των ακροβατών .
Μη αναστρέψιμες πράξεις
ενάντια στους καλλιτέχνες.
Κι όταν δεν τους σκότωναν άμεσα
τους έστελναν στα καταναγκαστικά έργα
στα στρατόπεδα συγκέντρωσης Laogai.
Κατηγορούσαν ακόμα και τους γονείς τους
οι κόκκινοι φύλακες
όταν έβλεπαν ότι δεν ήταν
αρκετά καλοί κομμουνιστές.
Κι αυτούς τους έδερναν
και τους εκτελούσαν δίχως έλεος.
Ποιος θυμάται ακόμα αυτά τα θύματα;
Ποιος τα αποκαλεί με το όνομα τους
δηλαδή γενοκτονημένους;
Ποιος αντέχει ν’ακούσει
τις ιστορίες τους
για να μην χαθεί
η ιστορία της Ανθρωπότητας
εκτός από τη μνήμη μέλλοντος;
Και σαν να μην έφτανε αυτή η αδικία
έχουμε ακόμα άτομα
που τιμούν αυτές τις πράξεις
κι είναι περήφανα
για τις πράξεις τους
γιατί κατάφεραν ν’ αντισταθούν
σε όλους τους εχθρούς.
Δεν φτάνει η αδιαφορία και η απραξία
των περισσοτέρων
πρέπει ν’ αντέχουμε
και τους φανατικούς
της γενοκτονίας της μνήμης
όλους αυτούς
που αναζητούν δικαιολογίες
για να συνεχίσουν
να διαπράττουν μέσω της προπαγάνδας τους
εγκλήματα κατά των ανθρώπων.
Όμως είμαστε εδώ
και δεν πρόκειται να κάνουμε πίσω
ούτε ν’ αφήσουμε αυτούς τους βάρβαρους
να πείθουν τους αδιάφορους
και τους ραγιάδες
γιατί μέσα μας
ζουν τα θύματα της Ανθρωπότητας.