Του Ν. Λυγερού
Ο Κωνσταντίνος Κανάρης δεν ήξερε να παρακαλά, ούτε ο Γεώργιος Α'. Έτσι όταν είδαν ότι η Βουλή δεν ήταν έτοιμη να αλλάξει τα δεδομένα της εξουσίας, δεν πήγαν να παρακαλέσουν κάποιον. Με τη βασιλική επιστολή ανακοίνωσαν σε όλους ότι η άφιξη του βασιλιά δεν είχε κανένα δεσμευτικό χαρακτήρα και αυτός δεν είχε καμία υποχρέωση να παραμείνει στην πατρίδα υπό ένα καθεστώς που δεν ακολουθούσε τα ελάχιστα προαπαιτούμενα για τη συνέχεια του έργου της απελευθέρωσης. Έτσι ο Κανάρης με την ίδια του την υπογραφή ήρθε να ενισχύσει αυτή την απόφαση ενός δίκαιου που ήθελε να σώσει τους αθώους από τη βαρβαρότητα μέσω μιας στρατηγικής του χρόνου κι όχι μόνο του χώρου. Η Βουλή κατανόησε άμεσα τον κίνδυνο της άρνησης και της καθυστέρησης κι έσπευσε να ψηφίσει τα απαραίτητα για να ενεργοποιηθούν οι αναγκαίες συνθήκες για τη σταθεροποίηση της στρατηγικής επιλογής. Ποιος όμως αναγνώρισε τότε την αξία της επιρροής του Κωνσταντίνου Κανάρη, ποιος κατάλαβε ότι έχτιζε μια χρονική γέφυρα μισού αιώνα με τον τρόπο που οι βυζαντινοί δημιούργησαν την ιστορία. Ο Κωνσταντίνος Κανάρης δεν προσπαθούσε πια να επηρεάσει την πορεία του Ελληνισμού, πραγματοποιούσε το όραμα ενός Έθνους που έπαιρνε σάρκα και οστά χάρη σε αποφάσεις που έλυσαν αποτελεσματικά ζωτικά προβλήματα της πατρίδας μας όταν ήταν ακόμα στις αρχές της Ελευθερίας.
Το κτήμα του Κανάρη
Του Ν. Λυγερού
Του Ν. Λυγερού
Το κτήμα του Κανάρη δεν ήταν ένα τσιφλίκι, αλλά η ίδια η πατρίδα. Και με το έργο του προσπαθούσε να το καλλιεργήσει, έτσι ώστε να αποδώσουν οι σπόροι της ελευθερίας που είχε φυτέψει με τα πρώτα του βήματα στον αγώνα όταν δεν ήξερε ακόμα για την ύπαρξη της Φιλικής Εταιρείας. Έτσι στο κτήμα έβαλε και μία μικρή εκκλησία σαν να είχε φυτρώσει μια Κυριακή, μια πασχαλιά, γιατί το πιο ιερό ερχόταν μετά τα πάθη. Αυτή θα είχε μέσα της τη συνέχεια του βυζαντινού πνεύματος ενώ οι περισσότεροι από τους δικούς μας είχαν από τότε την λανθασμένη εντύπωση ότι το Βυζάντιο είχε πεθάνει το 1453 επειδή είχαν ξεχάσει ακόμα και την Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας. Όμως ο Κωνσταντίνος Κανάρης δεν είχε ξεχάσει τίποτα. Έτσι η εκκλησία έγινε πραγματικότητα που ακόμα και τώρα υπάρχει παρόλο που κάηκε σχεδόν όλη από την φωτιά του 1978. Κι εσύ τώρα στους τοίχους της βλέπεις τέσσερις ημερομηνίες που υπενθυμίζουν τα πρώτα του ανδραγαθήματα. Βέβαια ξέρεις τώρα ότι αυτές περιμένουν και άλλες για να καλύψουν το κενό της λήθης των κοινωνιών. Έτσι όταν θα πας σ’ αυτή την εκκλησία μην την κοιτάξεις μόνο απ’ έξω, μπες μέσα να δεις τα στοιχεία τα ιστορικά που έπλασαν κομμάτια θεμελιακά του Έθνους, για να μάθεις πόσους άθλους έκανε ο Κωνσταντίνος Κανάρης και πώς θα συμπληρώσουμε πολυκυκλικά τη συνέχεια του δεσμού της ελευθερίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου