Ο γέρος της Ανθρωπότητας(συνέχεια)

Αν λείπει ένα κομμάτι
Tου Ν. Λυγερού

Π: Γιατί λείπει ένα κομμάτι;
Χ: Για να σας φέρω τα άλλα.
Π: Κι αν δεν φτάσουν;
Χ: Θα επιστρέψω.

Π: Γιατί είσαι καλός μαζί μας;
Χ: Επειδή είστε αθώοι.
Π: Κι εσύ δεν είσαι.
Χ: Είμαι μόνο Δίκαιος.
Π: Αλλά είσαι πιο μικρός από εμάς...
Χ: Για να έχετε περιθώριο...
Π: Τι θες να πεις;
Χ: Αυτά που σκέφτομαι.
Π: Δηλαδή;
Χ: Ήρθα από πιο παλιά.
Π: Γιατί;
Χ: Μου το ζήτησε.
Π: Η μάνα;
Χ: Και αυτή...
Π: Καλά έκανε.
Χ: Δεν είχα επιλογή.
Π: Καλύτερα.
Χ: Γιατί;
Π: Αλλιώς μπορεί να μην μας έβρισκες.
Χ: Σωστά.
Π: Ενώ τώρα μας έφερες γλυκό.

Το κομμάτι γλυκού
Tου Ν. Λυγερού

Δεν ήξεραν για τη σημασία του κομματιού γλυκού. Δεν είχαν μάθει ακόμα για τον άρτο ή τουλάχιστον για την κλάση του. Δεν είχαν προσέξει ότι δεν έκοβε ποτέ το γλυκό μ’ ένα μαχαίρι. Ήταν μια λεπτομέρεια για τους μικρούς ανθρώπους και κοίταζαν μόνο το μέγεθος του κομματιού. Ποτέ δεν ήταν μικρά. Πάντα ήθελε να φτάνει ακόμα κι αν δεν το έτρωγαν όλο. Το κρατούσαν για μετά. Έτσι έμαθαν για την μοιρασιά κι όταν μετά από πολλά χρόνια άκουσαν και πάλι για αυτόν, κατάλαβαν ότι ήταν ο ίδιος. Και χάρηκαν γιατί νόμιζαν ότι είχε χαθεί από το πρόσωπο της Γης. Όμως είχε επιστρέψει και τον άκουσαν και πάλι να μιλά για τους άλλους, όπως έκανε παλιά. Πήγαν κι αυτοί να του φιλήσουν το χέρι αλλά τους αγκάλιασε και οι άλλοι νόμιζαν ότι ήταν της οικογένειάς του, ενώ αυτός απλώς τους αγαπούσε όπως πάντα γιατί άνηκαν στην Ανθρωπότητα. Αυτό έλεγε και τότε: Αγαπάτε την. Αλλά τότε νόμιζαν ότι ήταν για τη μάνα του.

Το κάτι άλλο
Tου Ν. Λυγερού

Αν κάποιος μπορούσε να σκεφτεί τη στρατηγική ανάπτυξης και τη διαχείρισή της ήταν αυτός που μοίραζε γλυκά από μικρός ακόμα κι αν ήταν γέρος. Έτσι άρχισε να εξηγεί ότι η ζωή είναι δώρο και όσοι την άφηναν για την μετατρέψουν σε ύπαρξη και μόνο ήταν ήδη ένοχοι μιας μορφής αυτοκτονίας. Διότι η ζωή ήταν πάντα το υπόβαθρο της αγάπης που μοιράζεται, ενώ ταυτόχρονα πολλαπλασιάζεται. Έτσι η στρατηγική ήταν απαραίτητη, αφού οι εχθροί των αθώων μέσω της βαρβαρότητας ήταν πάντα πιο ισχυροί. Έπρεπε να σκεφτούν και μάλιστα πάντα για να αποφεύγουν το κενό της ύπαρξης που δεν ήταν ποτέ προσφορά για την Ανθρωπότητα. Έτσι τους μίλησε ακόμα και για πέτρες που έκαναν καλό στη γη. Περισσότερο από ό,τι είχαν φανταστεί όσοι θεωρούσαν ότι την προστατεύουν ήδη. Διότι ποτέ δεν είχαν σκεφτεί την ανάπτυξή της κι όμως η διαχείριση που τους έδειξε ήταν μια καινοτομία κι όσοι το είδαν κατάλαβαν ότι επρόκειτο για διαθήκη της μνήμης μέλλοντος, όσο απίστευτο κι αν ήταν.