Η πολυκυκλική Σταυροφορία

Πολυκυκλική Στρατηγική
Του Ν. Λυγερού

Όταν αναλύουμε μερικά δεδομένα της επικαιρότητας, θεωρούμε φυσιολογικό να τα εντάσσουμε σ’ ένα πλαίσιο που είναι σχετικά λεπτό ως χρονικό διάστημα όμως η Χρονοστρατηγική αποδεικνύει ότι αυτά τα δεδομένα δεν μπορούν να απομονωθούν και να θεωρηθούν εντελώς ανεξάρτητα από το παρελθόν. Αυτό σημαίνει πρακτικά ότι η ανάλυση πρέπει να έχει πάχος χρόνου. Σε αυτό το νέο πλαίσιο, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτό επαρκεί για να λειτουργήσει πολυκυκλικά η στρατηγική. Με άλλα λόγια μετά από αλλαγές φάσης και αλλαγές κύκλου, υπάρχουν στοιχεία διαχρονικά που δεν εξαφανίζονται, διότι λειτουργούν ως κομβικά στοιχεία μίας υπερχορδής. Έτσι ακόμα και αν αυτή ταλαντεύεται η υπερδομή της παραμένει αναλλοίωτη χρονικά. Με αυτόν τον τρόπο μπορούμε ν’ αναλύσουμε όχι μόνο μορφοκλασματικά τα δεδομένα, αλλά ακόμα και με τη θεωρία κυμάτων για να εμφανιστεί ακόμα καλύτερα το φάσμα τους. Έτσι όταν έχουμε τέτοιου τύπου δεδομένα που μπορούν να αφορούν στο Βυζάντιο ή ακόμα και την Αυτοκρατορία της Κίνας, έχει ενδιαφέρον να δούμε πώς λειτουργούν αυτά τα μοντέλα και πόσο αποτελεσματικά είναι στην πρόγνωση. Διότι η πολυκυκλική στρατηγική δεν είναι βέβαια αποκλειστικά περιορισμένη στο παρελθόν. Έχει τη δυνατότητα να αξιοποιήσει τη θεωρία διακλαδώσεων για να εντοπίσει πορείες που άλλοι θα χαρακτήριζαν μόνο ως τροχιακά. Έχουμε συνηθίσει να δίνουμε έμφαση σε στιγμιαία δεδομένα που δεν αποτελούν γεγονότα. Ενώ με την γεγονολογία είναι δυνατόν να αναλύσουμε και να συνθέσουμε διαφορετικά τις σχέσεις τους. Η μελέτη της πολυκυκλικής στρατηγικής είναι πιο κατανοητή μέσω τεχνητών δικτύων ειδικά αυτών που έχουν βαθύτητα. Διότι όταν αναλύουν σενάρια προβολικά και όχι ακόμα υπαρκτά λόγω έλλειψης επιλογής, η μεθοδολογία είναι συμβατή. Μερικά στοιχεία αλλάζουν με τα σενάρια, ενώ άλλα όχι. Τα τελευταία είναι κατά κάποιο τρόπο ασυμπίεστα σύμφωνα με την ορολογία της θεωρίας κομψότητας στην αλγοριθμική. Έτσι αυτά μπορούν να αποτελούν βάσεις για εξελίξεις εντός του σεναρίου. Και πάνω σε αυτές τις βάσεις, η πολυκυκλική στρατηγική μπορεί να μελετήσει την πολλαπλότητα που τις αναγκάζει για να βρει το κατάλληλο μονοπάτι που ελαχιστοποιεί τα εμπόδια κάνοντας χρήση ανώτερων βαθμών ελευθερίας για να επιλύσουν τις κρίσεις με μονοπάτια ισορροπίας. Έτσι η πολυκυκλική στρατηγική αποτελεί εργαλείο για την Ανθρωπότητα.

Η πολυκυκλική Σταυροφορία
Του Ν. Λυγερού

Αν βλέπουμε τις εννέα σταυροφορίες ως μια απλή επανάληψη της πρώτης, δεν καταλαβαίνουμε πώς λειτουργούν από το 1095 έως το 1291. Επιπλέον σε αυτό το πλαίσιο είναι αδιανόητο να βρεθεί συσχετισμός με τη Ναυμαχία της Ναυπάκτου και την ισπανική Reconquista που τελείωνε το 1492 με την απελευθέρωση της Γρανάδας. Αν κάθε σταυροφορία ήταν απλώς η επανάληψη της προηγούμενης, πάλι θα είχαμε ένα πρόβλημα ερμηνείας με την πρώτη και την τελευταία. Στην πραγματικότητα κάθε χωριστή ανάλυση, απαγορεύει να αντιληφθούμε την ύπαρξη μιας πολυκυκλικής στρατηγικής, επειδή βλέπουμε μόνο το τακτικό επίπεδο και δεν συνειδητοποιούμε ότι καθυστέρησε την εισβολή των Τούρκων για δύο αιώνες κι επέτρεψε στην Ευρώπη να προετοιμαστεί και να αντισταθεί αποτελεσματικά. Τακτικές που λειτουργούν σε ένα αιωνόβιο πλαίσιο δεν μπορούν να είναι ανεξάρτητες. Δεν είναι μόνο η αρίθμησή τους που είναι ενδεικτική, αλλά και τα μαθήματα που προσφέρει η μια στην επόμενη. Έτσι έχουμε διαφορετικές προσεγγίσεις για τον ίδιο στόχο. Κι εδώ έχουμε ένα συνδυασμό από δύο κομβικά σημεία: τα Ιεροσόλυμα και η Μεσόγειος Θάλασσα. Από την άλλη, οι γενικευμένοι παίκτες αυτού του παιγνίου εξουσίας και μόνο παιγνίου δεν άλλαξαν για αιώνες. Έτσι η κλίμακα της ανάλυσης δεν μπορεί να περιοριστεί σε μερικούς μήνες ή ακόμα και χρόνια. Σε αυτήν την περίπτωση, ο Χρόνος είναι βέβαια αιωνόβιος. Έτσι μπορούμε να αντιληφθούμε όχι μόνο την αξία των γεγονότων, αλλά και τη σημασία των αρμονικών. Με αυτόν τον τρόπο βλέπουμε σολιτόνια, τσουνάμι και πολλά πολλά κύματα της στρατηγικής αυτής. Η μορφοκλασματική ανάλυση δείχνει κι εδώ ότι οι κρίσεις είναι πιο συχνές απ' ό,τι θα περίμενε μια κλασική κατανομή του τύπου Gauss. Αυτό σημαίνει ότι το φαινόμενο είναι ενισχυμένο. Έτσι φαίνεται επιτέλους ένα χρονικό στρατηγικό μείγμα που αποτελεί ίχνος της πολυκυκλικής στρατηγικής. Βλέπουμε επίσης ότι οι αλλαγές πορειών δεν μπορούν να ερμηνευτούν ξεχωριστά. Και η χρήση της θάλασσας και όχι της ξηράς έδωσε τη δυνατότητα λόγω πιο επιλεγμένου στρατεύματος την άμεση πρόσβαση στον στόχο χωρίς επικίνδυνα και παράλογα ενδιάμεσα. Είναι λοιπόν πιο εύστοχο να ενοποιήσουμε αυτές τις σταυροφορίες και να μελετήσουμε την πολυκυκλική στρατηγική που αναδεικνύει νοητικά σχήματα, για να καταλάβουμε αυτό το κομμάτι της ιστορίας της Ανθρωπότητας.