Κανονικά θα έπρεπε να είχε ένα άλλο όνομα, για παράδειγμα Κεμάλ Σεχίρ, για να θυμίζει ποιος την κατέστρεψε και την ξανάχτισε σύμφωνα με τα δικά του μέτρα. Ωστόσο δεν το έκαναν, δεν άλλαξαν το όνομα γιατί προφανώς ήθελαν και η νέα πόλη να κρατήσει κάτι από την λάμψη της παλιάς. Μάταια όμως, δεν το πέτυχαν.
Οι Τούρκοι με το μίσος που είχαν μοίραζαν θανάτους και βία σε όλη της Μικρά Ασία αδιακρίτως, δεν υπήρξε χριστιανός που να μην μαρτύρησε, είτε ήταν Αρμένιος, είτε ήταν Έλληνας, γι’ αυτούς δεν ήταν μόνο ένας αγώνας εδραίωσης του καθεστώτος τους αλλά και ένας αγώνας πίστης. Η Σμύρνη, μια από τις επτά πόλεις που μνημονεύονται στην Αποκάλυψη του Ιωάννη, είναι το σημείο όπου κορυφώνεται το δράμα, γι’ αυτό και είναι η πόλη σύμβολο της μικρασιατικής μνήμης.
Τι είναι για εμάς σήμερα η Σμύρνη, πέρα από την ανάμνηση ενός κήπου της Εδέμ που χάθηκε; Σίγουρα είναι ένα καντήλι που θα καίει στην αιωνιότητα αλλά αντί για λάδι καίει το αίμα των μαρτύρων. Είναι μια φλόγα που θα μας θυμίζει, που μπορεί να οδηγηθεί το έθνος από ανεύθυνες ηγεσίες, το τι παιχνίδια μπορούν να παίξουν εις βάρος μας οι μεγάλες δυνάμεις όταν αλλάζουν τα συμφέροντά τους. Η Σμύρνη είναι μια ακόμη πόλη θύμα του νεοελληνικού κράτους. Καλά είναι τα μνημόσυνα στους χιλιάδες νεκρούς της, αλλά ο συμβολισμός της δεν μπορεί να εξαντληθεί σε αυτό το σημείο. Λείπε κάτι ακόμη το οποίο θα νοηματοδοτεί το μέλλον, αφενός για να αποτρέψει τα ίδια σφάλματα και να αποτελέσει ένα παράδειγμα για το που μπορούμε να φτάσουμε αν κατανοήσουμε το γεωπολιτικό παιχνίδι στην περιοχή. Είναι άξιο απορίας γιατί 90 χρόνια μετά δεν υπάρχει στον ελλαδικό χώρο μια πόλη αντάξια της Σμύρνης;
Οστά μαρτύρων
Και μια και αυτές τις ημέρες αναθυμόμαστε το «ξόδι» της Μικρασίας, την καταστροφή του '22, δημοσιεύουμε κάτι που αναγράφεται στο «Χρονικόν Μεγάλης Τραγωδίας» του Χρήστου Αγγελομάτη, που δείχνει την αγαστή συνεργασία του Ισλάμ και των Φραγκογερμανών. Για την εξαφάνιση ακόμη και των λειψάνων του Γένους μας.
Γράφει στην σελίδα 379 ο συγγραφέας:
«Οι παλαιότεροι θα ενθυμούνται την δημοσιευθείσαν είδησιν εις τα αθηναϊκάς εφημερίδας, μίαν ημέρα του Φεβρουαρίου του 1924. Το προσεγγίσαν εις την Θεσσαλονίκην αγγλικόν πλοίον "Ζαν", μετέφερε 400 τόννους οστών Ελλήνων, από τα Μουδανιά της Μικράς Ασίας εις την Μασσαλίαν, προς βιομηχανοποίησιν. Οι εργάται του λιμένος Θεσσαλονίκης, πληροφορηθέντες το γεγονός, εμπόδισαν το πλοίον να αποπλεύσει, επενέβη όμως ο Άγγλος πρόξενος και επετράπη ο απόπλους» .
Τα πήγαιναν τα κόκκαλα τα ιερά των σφαγιασθέντων Ελλήνων για "σαπούνι Μασσαλίας". Οι Τούρκοι τα πούλησαν, οι Γάλλοι τα αγόρασαν, οι Άγγλοι διευκόλυναν και οι Γερμανοί, αργότερα, μιμήθηκαν.
Είναι από τα λεγόμενα ανοίγματα του δυτικού "πολιτισμού" προς το ειρηνόφιλο Ισλάμ!!!
Θεόδωρος Α.Σπανέλης
Εκδότης εφημερίδας «ΧΡΟΝΟΜΕΤΡΟ» Kαβάλας
ΠΗΓΗ lithosfotos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου