Του Ν. Λυγερού
Όσοι έχουν συνηθίσει να κοιτούν μόνο τοπικά τα θέματα, θα δυσκολευτούν όλο και περισσότερο διότι θεωρούν χωρίς να το συνειδητοποιήσουν ότι η τακτική επαρκεί για να κατανοήσουν τη στρατηγική. Η πραγματικότητα είναι όμως διαφορετική. Η τακτική μπορεί να αναλύσει επαρκώς μόνο λεπτομέρειες διότι δεν έχει ενσωματωμένη μέσα στη σκέψη της, τη μεγάλη εικόνα, δεν βλέπει όλη τη σκακιέρα. Κοιτάζουν μόνο τη γειτονιά τους και δεν μπορούν να συνδυάσουν δεδομένα που βρίσκονται σε μεγάλη απόσταση. Αυτό το πλαίσιο, έχει ανάγκη από την τοποστρατηγική που επικεντρώνεται πάνω στις σχέσεις και όχι στις αποστάσεις. Αυτή εξηγεί εύκολα το φαινομενικό παράδοξο της υπογραφής της Ιαπωνίας και στην Συνθήκη Σεβρών του 1920 και της Συνθήκης Λωζάννης του 1923, μέσω της Συμφωνίας του 1915 με τη Βρετανική Αυτοκρατορία. Η ίδια προσέγγιση φωτίζει αποτελεσματικά και το παίγνιο που έγινε στη Συνθήκη Βερολίνου του 1878 και την επίπτωσή του πάνω στην Κύπρο, ενώ αρχικά επρόκειτο για μια διαφωνία μεταξύ Ρωσικής Αυτοκρατορίας και Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Το ίδιο γίνεται και τώρα όταν ασχολούμαστε και τώρα μονόπλευρα με την Τουρκία και δίνουμε έμφαση τεχνητά σε θέματα που αφορούν την Κύπρο και την Ελλάδα χωρίς να εξετάζουμε τι γίνεται στη Συρία και στο Ιράκ αλλά βέβαια και τον απελευθερωτικό αγώνα του Κουρδιστάν. Αν εμβαθύνουμε αυτά τα δεδομένα και στη Χρονοστρατηγική τότε η εικόνα είναι πιο ξεκάθαρη και το μέλλον αρχίζει να διαφαίνεται με τη δυναμική του.
Ο ρατσισμός των Σκοπιανών στην Μελβούρνη
Του Ν. Λυγερού
Όταν βλέπουμε τον ρατσισμό που επέδειξαν οι Σκοπιανοί στην Μελβούρνη είναι ενδεικτικός για την πολιτική της κυβέρνησης, η οποία είναι εκτός πλαισίου. Ενώ η κυβέρνηση μας παρουσιάζει την διαπραγμάτευση πάντοτε με εύκολο τρόπο χωρίς να φανούν τα εμπόδια. Το παραλήρημα που έλαβε χώρα στην Μελβούρνη έξω από το κοινοβούλιο της Βικτώριας, όπου έκαψαν ελληνικές σημαίες, άτομα με περικεφαλαίες που κατηγορούν τους Έλληνες ότι είναι Τούρκοι, που αντικατέστησαν τον σταυρό της σημαίας μας με τον αγκυλωτό σταυρό, αποδεικνύει ότι υπάρχουν ακραία στοιχεία στα Σκόπια. Δεν είδαμε τίποτα το ανάλογο από ελληνικής πλευράς ακόμα κι αν η κυβέρνηση προσπαθούσε να βάλει τον ελληνικό λαό σ’ αυτό το τσουβάλι της προπαγάνδας. Άρα το ερώτημα είναι απλό. Σε ποιους ακραίους θέλει η κυβέρνηση να παραδώσει το όνομα της Μακεδονίας. Σε ποιους ποντάρει για να πει ότι θα έχει δίκιο με την προσέγγισή της ; Αυτοί οι ακραίοι που διαδήλωσαν έδειξαν πρώτον ότι δεν ήταν πολλοί και ότι η προπαγάνδα τους δείχνει και τα όριά τους διότι δεν έχουν κανένα επιχείρημα. Οι βρισιές δεν μας ενοχλούν, διότι δεν έχουν κανένα υπόβαθρο αλλά έχει ενδιαφέρον ιδεολογικά η αναφορά στον εθνοσοσιαλισμό για μία κυβέρνηση που παλεύει υποτίθεται για το αντίθετο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου