Βόρεια Ήπειρος και αλβανικός εθνικισμός - Η Ελλάδα και η Συνθήκη Παρισίων του 1947

Βόρεια Ήπειρος και αλβανικός εθνικισμός
Του Ν. Λυγερού

Μετά την εκτέλεση του Κωνσταντίνου Κατσίφα στο χωριό Βουλιαράτες ο αλβανικός εθνικισμός εκφράστηκε με βάρβαρο τρόπο με την καταστροφή του μνημείου του Βορειοηπειρώτη οπλαρχηγού που βρίσκεται στο χωριό Κρανιά Αγίων Σαράντα. Έχει δημιουργηθεί από τα αλβανικά ΜΜΕ ένα ανθελληνικό κλίμα που λειτουργεί καταλυτικά στον αλβανικό εθνικισμό, ο οποίος εκμεταλλεύεται στο έπακρον την υποχωρητικότητα της ελληνικής κυβέρνησης που έδωσε το στίγμα της με την υπογραφή του Προσυμφώνου των Πρεσπών. Έτσι ενώ έλεγαν ότι η τελευταία θα αποτελέσει παράδειγμα προς μίμηση στα Βαλκάνια λόγω της υποτίθεται διπλωματικής επιτυχίας, βλέπουμε ότι αντιθέτως έδωσε ιδέες σε πολλούς και στα Σκόπια για να μιλήσουν για επεκτατισμό αλλά και στην Αλβανία για να εκφραστεί άφοβα ο εθνικισμός ακόμα και ενάντια σ’ ένα ιστορικό μνημείο της Βορείου Ηπείρου. Είναι καλό να συνειδητοποιήσουμε επιτέλους ότι τα στρατηγικά λάθη έχουν πολλαπλές επιπτώσεις διότι δεν λειτουργούν γραμμικά. Πρέπει λοιπόν να αναδείξουμε περισσότερο ακόμα και στην Ελλάδα όχι μόνο ότι η ελληνική μειονότητα στην Αλβανία είναι εθνική κι ότι έχει περισσότερα δικαιώματα από μια θρησκευτική αλλά και να απαιτήσουμε επί του πρακτέου την εφαρμογή αυτών των δικαιωμάτων που αφορούν όλη την επικράτεια της Αλβανίας κι όχι μόνο βέβαια τη μειονοτική περιοχή και ταυτόχρονα να αξιοποιήσουν τις αποφάσεις του Συμβουλίου της Ευρώπης στο οποίο ανήκει η Αλβανία από το 1995.

Η Ελλάδα και η Συνθήκη Παρισίων του 1947
Του Ν. Λυγερού

Ό,τι και να ακούγεται από πλευράς της Τουρκίας περί Συνθήκης Λωζάννης του 1923, αυτό που έχει σημασία είναι η Συνθήκη Παρισίων του 1947. Επίσης το πλαίσιο είναι ξεκάθαρο για το Καστελλόριζο αφού περιγράφεται ως ένα από τα νησιά των Δωδεκανήσων που παραχωρεί η Ιταλία στην Ελλάδα στο Άρθρο 14 Εδάφιο 1. Πιο συγκεκριμένα οι επίσημες αναφορές για τα νησιά μας γίνονται με τα εξής ονόματα: Stampalia (Astropalia), Rhodes (Rhodos), Calki (Kharki), Scarpanto, Casos, (Casso), Piscopis (Tilos), Misiros (Nisyros), Calimnos (Kalymnos), Leros, Patmos, Lipsos (Lipso), Simi (Symi), Cos (Kos) και Castellorizo με γειτονικές νησίδες. Άρα δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα διευκρίνισης. Το Άρθρο 14 Εδάφιο 2 αφορά στην αποστρατικοποίηση και το τελικό Εδάφιο 3 ότι τα τυπικά και οι τεχνικές συνθήκες της μεταβίβασης αυτών των νησιών στην Ελλάδα θα οριστούν με μία συμφωνία μεταξύ των κυβερνήσεων του Ηνωμένου Βασιλείου και της Ελλάδας. Επίσης διευκρινίζει αυτό το εδάφιο ότι η απόσυρση των ξένων δυνάμεων από τα νησιά θα πρέπει να γίνει το αργότερο 90 ημέρες μετά την ισχύ της Συνθήκης Παρισίων. Είναι καλό λοιπόν αντί να συνεχίζουμε να συζητάμε περί Συνθήκης Λωζάννης για τα Δωδεκάνησα, να απαντούμε με τη Συνθήκη Παρισίων του 1947 που αφορά στην Ιταλία και την Ελλάδα κι όχι βέβαια την Τουρκία.

Article 14

1. L’Italie cède à la Grèce, en pleine souveraineté, les îles du Dodécanèse ci-après énumérées, savoir : Stampalia (Astropalia), Rhodes (Rhodos), Calki (Kharki), Scarpanto, Casos, (Casso), Piscopis (Tilos), Misiros (Nisyros), Calimnos (Kalymnos), Leros, Patmos, Lipsos (Lipso), Simi (Symi), Cos (Kos) et Castellorizo, ainsi que les îlots adjacents.

2. Ces îles seront et resteront démilitarisées.

3. Les formalités et les conditions techniques du transfert de ces îles à la Grèce seront fixées par un accord entre les Gouvernements du Royaume-Uni et de la Grèce et des arrangements seront pris pour que le retrait des troupes étrangères soit terminé au plus tard quatre-vingt-dix jours après l’entrée en vigueur du présent Traité.

D. Définition des termes « démilitarisation » et « démilitarisé ».

(voir articles 11, 14, 49 et article 3 de l'annexe VI)

Aux fins du présent Traité, les termes « démilitarisation » et « démilitarisé » doivent s'entendre comme interdisant, sur le territoire et dans les eaux territoriales en cause, toutes installations et fortifications navales, militaires ou d'aviation militaire ainsi que leurs armements, les obstacles artificiels, militaires, navals ou aériens; l'utilisation de bases par des unités militaires, navales ou d'aviation militaire ou le stationnement permanent ou temporaire de ces mêmes unités; l'instruction militaire sous toutes ses formes et la fabrication du matériel de guerre. Cette interdiction ne vise pas le personnel de sécurité intérieure limité en nombre à l'exécution de tâches de caractère intérieur et pourvu d'armes qui peuvent être transportées et servies par une seule personne, ainsi que l'instruction militaire nécessaire à un tel personnel.