Του Ν. Λυγερού
Η συνεχής διδασκαλία δεν σταματά ποτέ το έργο της γιατί κάθε φορά ξεπερνά τα εμπόδια, ακόμα και της καθημερινότητας με τρόπο ρευστό, που δεν έχει καμία σχέση με την αντιμετώπιση. Έτσι λειτουργεί καταλυτικά για τη διαμόρφωση της πραγματικότητας, χωρίς να υπάρχει κάποιο κόλλημα ή εμμονή. Κατά συνέπεια δεν υπάρχει λόγος να μην εξελιχθεί σωστά το timing που θα παρθεί η απόφαση της αλλαγής πορείας. Με αυτόν τον τρόπο η ροή του μαθήματος δεν αλλάζει ταχύτητα και παραμένει σταθερή στην έντασή της, για την αξιοποίηση όλων των δεδομένων. Είναι λοιπόν σημαντικό να μην ασκείται πίεση εκεί όπου δεν έχει νόημα, για να μην χαλάσει η ροή της διδασκαλίας. Αλλιώς υπάρχει εκφυλισμός και όχι εξέλιξη. Και από την πλευρά του μαθητή είναι πιο ευχάριστο αφού του επιτρέπει να λύσει περισσότερα πράγματα, μέσω της συσσώρευσης αλλά δίχως κορεσμό, αφού η χαρά είναι συνεχόμενη και δεν σταματά λόγω εμπλοκής. Έτσι ο Δάσκαλος μπορεί να περνά από το ένα θαύμα στο άλλο, σαν να περπατά σ’ έναν κήπο όπου θαυμάζει διάφορα φυτά και λουλούδια. Κι εκεί έχει σημασία το φάσμα και όλη η δυνατή ποικιλία των κατευθύνσεων. Αυτή η έννοια λοιπόν της συνεχούς διδασκαλίας, είναι αυτή που δίνει τη δυνατότητα στους χαμαιλέοντες να λειτουργούν ασταμάτητα και ακάθεκτα για όλους τους ανθρώπους, ενώ αυτό φαίνεται τουλάχιστον κουραστικό από ένα εξωτερικό βλέμμα.
Δίπλα στην πλατεία
Του Ν. Λυγερού
Δίπλα στην πλατεία με θέα το Μπούρτζι, καθίσαμε στο σαλόνι για να μιλήσουμε για το έργο του Ντοστογιέφσκι κι αναρωτηθήκαμε αν οι Λευκές Νύχτες ήταν μία καλή εισαγωγή στο ανθρώπινο θαύμα, διότι υπήρχε και το Υπόγειο για τη συνέχεια. Όμως το πιο σημαντικό μετά τον Ηλίθιο και το Έγκλημα και Τιμωρία ήταν όντως οι Δαιμονισμένοι και οι Αδελφοί Καραμάζοφ, διότι μόνο με αυτά υπήρχε η δυνατότητα της υπέρβασης για να ξεπεραστούν τα όρια της συμβατικής ζωής, που δεν ξέρει πότε ξεκινά η αλλαγή του κύκλου και τα νέα δεδομένα. Διότι το παρελθόν ήταν βαρύ από το 1821 έως το 1881 κι έτσι είδαμε την ανάγκη της ανθρωπιάς, που δεν θέλει να συμβιβαστεί με τις κοινωνίες της λήθης. Έτσι χαρήκαμε το λιμάνι που είχε αντισταθεί ενάντια στη βαρβαρότητα της λήθης. Και σιγά σιγά ανακαλύψαμε πόσο πλούσια είναι η λέξη χαρά στα ισπανικά για το μέλλον. Αλλά μετά τα στοιχεία της μουσικής ακούσαμε για πρώτη φορά γαλλικές λέξεις, που ήρθαν από το μνημείο της πλατείας και χαρήκαμε που ζήσαμε μαζί την ελευθερία του έργου της συνέχειας, που ποτέ δεν ξέχασε την παράδοση της ιστορίας μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου