Του Ν. Λυγερού
Σε κάθε περιοχή του κόσμου ακόμα κι αν δεν είχαν καμία σχέση μεταξύ τους, υπήρχαν λαοί που ονόμαζαν φυσιολογικά τον εαυτό τους: οι άνθρωποι. Ήταν μια μορφή τεχνητής ταυτοποίησης αφού στην ουσία προσδιόριζαν το ανθρώπινο είδος μέσω της ύπαρξής τους. Και ήταν αναμενόμενο, αφού δεν είχαν έρθει σε επαφή με άλλους λαούς . Άλλωστε το πρόβλημά τους ήταν το θέμα του ισομορφισμού όταν γινόταν αυτή η επαφή για πρώτη φορά. Στην πραγματικότητα το μόνο για το οποίο ήταν σίγουροι ή τουλάχιστον ήταν η πίστη τους ότι διέφεραν με τα ζώα. Με άλλα λόγια οι άνθρωποι δεν ήταν ισόμορφοι με ζώα. Ένιωθαν ότι υπήρχε κάτι το διαφορετικό. Και τα θεμέλια αυτής της διαφοράς δεν ήταν η ψυχή αλλά η συνεννόηση. Δίχως βέβαια αυτό να σημαίνει ότι δεν υπήρχαν διασυνδέσεις και ειδικά στον σαμανισμό, ο οποίος θεωρούσε ότι όλα τα στοιχεία είχαν μια ψυχή. Βλέπουμε λοιπόν ότι υπήρχαν θρησκείες που πιστεύουν ότι τα ζώα έχουν ψυχή αφού ανήκουν στη φύση και άλλες που λένε με τον ίδιο δογματικό τρόπο ότι δεν έχουν. Θυμόμαστε επίσης ότι παλαιότερα υπήρξαν τεράστιες διαμάχες αν μερικές φυλές είχαν ή δεν είχαν ψυχή. Σε αυτό το πλαίσιο έχουμε να σκεφτούμε που είναι η πατρίδα των ψυχών. Η συμπεριφορά των ανθρώπων πάνω στη Γη είναι διαφορετική με τα ζώα ανάλογα με το αν έχουν ψυχή ή όχι. Μάλιστα έχουμε περιπτώσεις ανθρώπων που τα θεωρούν άψυχα, αλλά ταυτόχρονα τα αγαπούν, μάλιστα λένε ότι τα αγαπούν τόσο πολύ που αυτό τους δίνει το δικαίωμα να τα στειρώσουν με την αποδοχή και τη βάρβαρη τεχνογνωσία των κοινωνιών τους, ενώ βέβαια θα εκτιμούσαν ότι είναι απαράδεκτο για ανθρώπους ακόμα κι αν υπήρχε η εν δυνάμει δικαιολογία ότι θα υποφέρουν. Σε κάθε περίπτωση το γεγονός ότι είναι άψυχα δεν το αμφισβητούν. Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν ολόκληρες φυλές που το βλέπουν ως αυτονόητο. Το ερώτημα είναι πώς λειτουργεί η Αγάπη της Ανθρωπότητας με τόσο αντιφατικές γνώμες. Είναι μια περίπτωση όπου έχουμε την θέση, την αντίθεση και την σύνθεση. Βέβαια το πρώτο βήμα είναι να σκεφτούμε αν είναι θέμα θρησκείας ή γνώσης. Το δεύτερο είναι αν υπάρχει κάποια έλλειψη. Και το τρίτο είναι αν η συνεννόηση βοηθάει. Με άλλα λόγια υπάρχει και το θέμα της διατύπωσης του προβλήματος. Κι αν υπάρχει κάποιο οντολογικό πρόβλημα τότε αυτό μπορεί να επιλυθεί με πλάγια σκέψη και να ορίσουμε διαφορετικά την Ανθρωπότητα. Τότε μπορούμε να την ερμηνεύσουμε ως πατρίδα των ψυχών.
Το Προσύμφωνο προκαλεί επιπλοκές στην κατάσταση της κυβέρνησης
Του Ν. Λυγερού
Στην αρχή η κυβέρνηση θεωρούσε ότι πιέζοντας λίγο θα έπειθε τον ελληνικό λαό για τα θετικά στοιχεία του Προσυμφώνου των Πρεσπών, αλλά τελικά ποτέ δεν μπόρεσε να περάσει σε αυτό το στάδιο, γιατί πάντα υπήρχε ένα άρθρο του που αποδείκνυε πόσο αρνητικό ήταν το όλο πλαίσιο και τώρα φτάσαμε στο σημείο να προβληματίζει τους επιχειρηματίες και όχι μόνο αυτούς που έχουν εθνικές ευαισθησίες. Διότι τα προβλήματα πληθαίνουν και δείχνουν ότι δεν σώζεται με τίποτα η κατάσταση. Η επίπτωση είναι η πτώση της κυβέρνησης στις δημοσκοπήσεις και η τεράστια δυσκολία να έχει υποψηφίους στις επερχόμενες πολλαπλές εκλογές. Κανένας από την κυβέρνηση δεν μπορεί να σταματήσει το σαρωτικό κύμα που έρχεται μέσω αυτών των εκλογικών αναμετρήσεων και προσπαθεί ο καθένας να σώσει τουλάχιστον τον εαυτό του σε αυτήν την πολιτική καταστροφή. Πληθαίνουν οι κριτικές κατά του Προσυμφώνου, αλλά και κατ’ επέκταση κατά της κυβέρνησης. Η χρήση του μακεδονικού επιθετικού προσδιορισμού που έχει τόσες πολλές εφαρμογές σε τόσους διαφορετικούς τομείς έχει αφοπλίσει ακόμα και τα κομματόσκυλα της κυβέρνησης που δεν έχουν άλλα επιχειρήματα για να σώσουν το κόμμα τους από την πολιτική ήττα. Έτσι το θέμα της ακύρωσης του Προσυμφώνου είναι όλο και περισσότερο της επικαιρότητας. Μάλιστα υπάρχουν μερικοί υποστηριχτές του Προσυμφώνου που θέλουν πια να το παγώσουν για να τους μείνει έστω και μία μικρή πιθανότητα να μην χάσουν παταγωδώς τις εκλογές. Το Προσύμφωνο των Πρεσπών ενώ παρουσιάστηκε μέσω των υπουργών του ως διπλωματική επιτυχία, αποδεικνύεται τελικά ότι λειτουργεί ως εργαλείο κομματικής καταστροφής και κυβερνητικής ήττας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου