Η τουρκική φιέστα στην Αγία Σοφία βασικά προδίδει το μέγεθος του συμπλέγματος μα και το μέλλον…

Πολύς λόγος γίνεται τις τελευταίες ώρες για τη φιέστα που οργάνωσαν οι Τούρκοι για να γιορτάσουν την Άλωση της Κωνσταντινούπολης. Γεμάτη προκλητικά μηνύματα προς την Ελλάδα και κυρίως προς τη Δύση, με τρόπο που προσφέρεται ως απόδειξη σε όσους επιμένουμε να υποστηρίζουμε ότι η σύγχρονη Τουρκία είναι ένα μη φυσιολογικό κράτος της διεθνούς κοινότητας, το οποίο η γεωγραφία -δυστυχώς- έχει τοποθετήσει δίπλα σε ένα από τα πιο φιλειρηνικά -σε βαθμό παρεξηγήσεως είναι η αλήθεια…- κράτη της υφηλίου, όπως η Ελλάδα.

Στην ερμηνεία αυτής της συμπεριφοράς των Τούρκων έχει υπερτομιστεί η εσωτερική πολιτική διάσταση της υπόθεσης. Όποιος χάνει την Κωνσταντινούπολη συνήθως γνωρίζει ότι έχει ξεκινήσει η αντίστροφη μέτρηση για τη “βασιλεία” του στην Τουρκία. Και ο Τούρκος πρόεδρος Ερντογάν βρίσκεται σε αυτό ακριβώς το σημείο.

Ο Ερντογάν είναι σκληρός “παίκτης”. Δεν έχει και άλλες επιλογές για να λέμε την αλήθεια. Η ισλαμιστική κλίκα που κυβερνά την Τουρκία λειτουργεί ως μαφία. Επικεφαλής “νονός” είναι η ίδια οικογένεια Ερντογάν. Μια οικογένεια που έχει κατακλέψει την Τουρκία κι ενώ σε φυσιολογικές χώρες θα είναι προκληθεί σάλος διαρκείας, στην Τουρκία συνεχίζουν business as usual. Μέχρι πότε; Δεν ζουν όλοι οι κάτοικοι της Τουρκίας στον Μεσαίωνα.
Φυσικά ρόλο παίζει ότι ο Ερντογάν είναι ένας εκλεγμένος δικτάτορας. Οι υπέρμαχοι της εξεύρεσης μιας “δίκαιας” λύσης με την Τουρκία, ίσως δεν συνειδητοποιούν ότι αυτό είναι απλώς αδύνατο, διότι από την εξίσωση αυτή δεν χωράει η έννοια της Δικαιοσύνης, πάντα με τη φυσιολογική και κοινά αποδεκτή στην πολιτισμένη ανθρωπότητα ερμηνεία του όρου.

Απώλεια μέτρου, ανισόρροπο, μανιοκαταθλιπτικό…
Αυτή ακριβώς η κατάσταση και η παραβίαση κάθε ορίου και μέτρου από τον Ερντογάν έχει οδηγήσει σε μαζικές καταπατήσεις των στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, λαμβάνοντας ως μέτρο όσα απολαμβάνουμε εμείς στην Ελλάδα. ΚΙ ας μην το εκτιμούμε όσο θα έπρεπε.
Χρωστάμε ευγνωμοσύνη στην Ελλάδα που διασφαλίζει τη δυνατότητά μας να στρεφόμαστε εναντίον όποιου επιθυμούμε, χωρίς να κινδυνεύουμε με πολυετείς φυλακίσεις, οικονομική, οικογενειακή και ενίοτε φυσική εξόντωση. Και μόνο αυτό το δεδομένο θα έπρεπε να αποκλείει στη συλλογιστική μας κάθε περιθώριο συνεννόησης με μια χώρα αυτού του περιεχομένου, όπως η Τουρκία.
Αυτή η ψυχοσύνθεση ανισόρροπου αλλά και μανιοκαταθλιπτικού κράτους που εκπέμπει (κλασικό σύνδρομο καταδίωξης, όλοι τους οφείλουν ενώ αυτοί ποτέ και πουθενά, πεποίθηση ότι είναι ο περιούσιος λαός του Αλλάχ κ.λπ., κ.λπ.), θα την είχε οδηγήσει προ πολλού σε διάλυση εάν ο γεωγραφικός χώρος που καταλαμβάνει δεν είναι κορυφαίας γεωστρατηγικής σημασίας. Ίσως και να είναι μέρος των συνεπειών κατοχής αυτής της γεωγραφικής θέσης.
Ωστόσο, ακόμα κι αν έχοντας θεοποιήσει αυτή τη γεωστρατηγική της σημασία εκβιάζοντας τους πάντες και τα πάντα ασχέτως της ισχύος τους, η επίδειξη ασέβειας απέναντι σε οτιδήποτε μη ισλαμικό, η αλαζονεία που εκπέμπει σε όλα τα επίπεδα, δεν αποτελεί αποδεικτικό στοιχείο ισχύος. Κάθε άλλο. Αποτελεί απόδειξη τρομακτικής εθνικής, καθεστωτικής και προσωπικής -του Ερντογάν- ανασφάλειας.
Μια ανασφάλεια που την εκδηλώνουν με κάθε ευκαιρία. Ας εστιάσουμε όμως στους εορτασμούς για την Άλωση της Κωνσταντινούπολης. Όλη αυτή η πρεμούρα επίδειξης και υπενθύμισης στην υφήλιο του τι είχε γίνει, σε εμάς τουλάχιστον θυμίζει… συμπλεγματικό αρσενικό! Κι εξηγούμαστε.
Κι ένα παράδειγμα διαφορετικό…
Όταν συνοδεύει κάποιος μια όμορφη γυναίκα είτε είναι σοβαρός άνθρωπος και αφενός αντιλαμβάνεται ότι θα τραβήξει τα βλέμματα τουλάχιστον του ανδρικού πληθυσμού και ενδεχομένως τη ζήλια και τον φθόνο του γυναικείου! Αισθάνεται όμως ασφαλής με τον εαυτό του και αυτό φαίνεται.
Συμπεριφέρεται φυσιολογικά, εκπέμποντας το μήνυμα ότι στο τέλος της ημέρας αυτός θα ζει δίπλα της, θα ξέρει τα θετικά και τα αρνητικά. Έτσι θα πορεύεται. Ταιριάζουν; Συνεχίζουν μαζί. Διαφορετικά θα χωρίσει ο δρόμος τους και θα συνεχίσουν. Φυσικά υπάρχουν άπειροι συνδυασμοί του πως μια σχέση μπορεί να εξελιχθεί. Ενδεικτικά τα αναφέρουμε.
Από την άλλη μπορεί να έχουμε έναν συνοδό ανασφαλή. Θέλει να συνοδεύει την όμορφη γυναίκα για να την επιδεικνύει στον κόσμο, εκπέμποντας το “δείτε πόσο μάγκας είμαι, πόσο όμορφη γυναίκα συνοδεύω, άρα είμαι καλύτερος από εσάς, κοιτάξτε με”. Στην ουσία όμως, αυτή η συμπεριφορά αντανακλά τον δικό του ταραγμένο ψυχικό κόσμο και δεν παραπέμπει σε άνθρωπο συγκροτημένο, αλλά έναν με πολλά συμπλέγματα.
Κατά βάθος είναι ταυτόχρονα τρομακτικά ανασφαλής και με χαμηλή αυτοεκτίμηση. Κατά βάθος τρέμει μήπως χάσει την όμορφη γυναίκα όχι διότι μπορεί να υστερεί π.χ. σε εμφάνιση, αλλά διότι η συμπεριφορά του τον κάνει να μοιάζει απεχθής. Στο τέλος καταλήγει άφιλος… Εάν είναι πλούσιος πολλοί θα του κάνουν τον φίλο, αλλά κατά βάθος θα τον σιχαίνονται. Χρειάζεται να συμπληρώσουμε το πόσο μεγάλη είναι η πιθανότητα να χάσει αυτή την όμορφη γυναίκα;
Το μέλλον του απροσάρμοστου ταραξία…
Προφανώς, όλα τα ανωτέρω τα καταγράψαμε επιχειρώντας να εξηγήσουμε τα συναισθήματα που προκαλεί σε όλους τους φυσιολογικούς ανθρώπους η τουρκική συμπλεγματική συμπεριφορά. Ένα σύμπλεγμα που το βγάζει σε… βαθμό κακουργήματος απέναντι στην ελληνική πλευρά. Δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσει κανείς. Τα λένε και τα κάνουν όλα μόνοι τους.

Προσπαθούν με κάθε τρόπο να προκαλέσουν και να εξάψουν πάθη, ενώ όταν ζητούν… πολιτισμένη συζήτηση για την επίλυση διαφορών, το κάνουν είτε διότι έχουν βρεθεί με την πλάτη στον τοίχο (π.χ. οικονομική κρίση) είτε διότι έχουν μόνο να κερδίσουν, όπως στην περίπτωση του ελληνοτουρκικού “διαλόγου”, με αντικείμενο ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα.
Ας το σταματήσουμε εδώ. Η ουσία του επιχειρήματος μάλλον έγινε κατανοητή. Κατά την άποψή μας, εάν η Ελλάδα ήταν στοιχειωδώς σοβαρή και οργανωμένη χώρα, με στοιχειώδη γνώση της φύσης και των περιθωρίων των διεθνών σχέσεων, χωρίς όλες αυτές τις ιδεοληψίες και τα στερεότυπα που μας κατατρύχουν, ως αντίπαλος η Τουρκία δεν ήταν και ο πιο δύσκολος.
Δίνει μόνη της το σκοινί να την κρεμάσεις. Διαρκώς. Κλασικό σύμπτωμα άφιλου κράτους (διότι για έθνος δεν μπορείς να μιλήσεις… Ίσως αυτό να είναι και η βασικότερη πηγή της ανασφάλειάς της. Κλείνουμε προσθέτοντας, ότι εάν αυτό το σκοινί περαστεί αλά Μεντερές γύρω από τον λαιμό του Ερντογάν, η Ελλάδα εναντίον της οποίας ασχημονεί και βυσσοδομεί σε κάθε ευκαιρία, θα είναι η πρώτη χώρα που θα του παράσχει άσυλο.
Ενδεχομένως και προστατεύοντάς τον από τους Γκιουλενιστές, που θα μπορούσαν να θέλουν το κεφάλι του επί πίνακι και να βρίσκονται αυτοί σε πλεονεκτική θέση. Διότι έχει ο καιρός γυρίσματα διεφθαρμένε μέχρι το μεδούλι Ρετζέπ Ταγίπ. Όποιος, κράτος ή ηγέτης εν προκειμένω, παραβιάζει τόσο βάναυσα τη φυσική ισορροπία, θα πρέπει να είναι βέβαιος ότι θα έρθει η ώρα του. Πολλαπλώς.
Η Ιστορία έχει πλήθος παραδειγμάτων για την τύχη όσων “ξέφυγαν”. Το κακό είναι ότι δεν το κατάλαβαν όταν το έκαναν. Μετά η κατηφόρα δεν είχε τελειωμό. Αφήστε τον διεφθαρμένο και ανόητο να παριστάνει τον Σουλεϊμάν και να αυτοϊκανοποιείται μαζί με τους… υπηκόους του.
Ο τρόπος των εορτασμών, τον κάνουν να μοιάζει με το χαμηλής αυτοεκτίμησης συμπλεγματικό αρσενικό που συνοδεύει την όμορφη γυναίκα. Προσπαθεί να την επιδείξει διότι κατά βάθος είναι εξαιρετικά ανασφαλής για το μέλλον του μαζί της.
Αυτό είναι το μεγαλύτερό του πρόβλημα. Ότι κατά βάθος ξέρει ότι δεν έχει τίτλους ιδιοκτησίας, Μόνο ματωμένα διαπιστευτήρια στην ιστορική του πορεία. Ξέρει ότι αυτό θα σταματήσει… Αργότερα ή γρηγορότερα.
Η Τουρκία είναι καταδικασμένη να αλλάξει. Το πως θα το καταγράψει η Ιστορία. Κι αυτή η ναζιστικής προέλευσης πεποίθηση “ανωτερότητας της τουρκικής φυλής”, καθορίζει μετά απολύτου βεβαιότητας την κατεύθυνση αυτής της αλλαγής που θα υποστεί η Τουρκία…

ΠΗΓΗ defence-point