Βασίλης Στοϊλόπουλος: «’Χριστουγεννιάτικη αγορά’ ή ‘Χειμωνιάτικη αγορά’»;
Πολλοί ισχυρίζονται ότι πρόκειται για «ανώδυνες παραχωρήσεις» απέναντι στο μουσουλμανικό στοιχείο που τα τελευταία χρόνια φτάνει μαζικά στην Ελλάδα και στην Ευρώπη.
Έτσι, αυτές τις Άγιες Ημέρες, ο υπερτιμημένος γόνος της «Οικογένειας» μοιράζει διαδικτυακά ευχητήριες κάρτες στον «πληθυσμό» του Δήμου Αθηναίων απευθύνοντας μόνο το πολύ ορθοπολιτικό «Χρόνια Πολλά», για κάποιο απροσδιόριστο όμως λόγο.
Η ευχετήρια κάρτα του Νότη Μηταράκη
Ο πειθήνιος υπάλληλος του Διευθυντηρίου των Βρυξελλών, εν είδει Έλληνα «υπουργού μετανάστευσης», κυκλοφορεί μια ευχητήρια κάρτα για τα Χριστούγεννα (από εξώφυλλο παιδικού βιβλίου, στην οποία πολλοί βλέπουν παραπομπές σε ημισέληνο και σ’ ένα μικρό κοριτσάκι με «αφρό» στυλ και με καλοκαιρινή εμφάνιση δίπλα σε γαλήνια θάλασσα απέναντι σε μια ακτή (τουρκική;).
Στις Βρυξέλλες έγινε πριν λίγο καιρό μια αποτυχημένη (προς το παρόν) προσπάθεια αντί για περίοδο των Χριστουγέννων να γίνεται λόγος για «περίοδο των εορτών» και αντί για «καλά Χριστούγεννα» να εύχονται «καλές γιορτές». Στη Γερμανία πάλι σκέφτονται στα σοβαρά οι «χριστουγεννιάτικες αγορές» (Weihnachtsmärkte) να μετονομαστούν σε «χειμωνιάτικες αγορές» (Wintermärkte).
Μερικά μόνο παραδείγματα, που προφανώς δεν έχουν να κάνουν με την πίστη αλλά με την ταυτότητα. Στο πλαίσιο αυτό, συστηματικά χρησιμοποιούν μια εντελώς λανθασμένη «νέα ανεκτικότητα» κι έναν υποχθόνιο δικαιωματισμό για να επιβάλλουν την πολυπολιτισμική κοινωνία (multi-culti). Χωρίς την παραμικρή αναστολή θυσιάζονται μεθοδικά αξίες, παράδοση, πολιτιστική ταυτότητα πάνω στις οποίες στηρίχτηκαν πολιτισμός, ανθρωπισμός, ελευθερία και δημοκρατία. Κι όλα αυτά για να δείξουν πόσο «καλοί άνθρωποι» είναι, πόσο «ανοιχτοί» απέναντι στα καραβάνια των μεταναστών με εντελώς ξένο πολιτισμικό υπόβαθρο και πόσο καλοί υπηρέτες της παγκοσμιοποίησης.
Όποιος μάλιστα με θάρρος και αποφασιστικότητα υπερασπίζεται την (χριστιανική κι εθνική) ταυτότητά του λοιδορείται ως «οπισθοδρομικός», «φασίστας», «ρατσιστής», «διασπαστής», «παρωχημένος», «γραφικός», «σκοταδιστής», «συνωμοσιολόγος» και με τους λοιπούς «πολεμικούς όρους» (“Kampfbegriffe”) από το «οπλοστάσιο» της “Cancel Culture” και της πολιτικής ορθότητας.
Όμως η ελαύνουσα λαθασμένη ανεκτικότητα σε θέματα ταυτότητας δεν μπορεί να είναι μονόπλευρη και με ασέβεια στη διαφορετική άποψη. Όποιος την αντιμετωπίζει με τον τρόπο αυτό ουσιαστικά την καταργεί.
Γιώργος Ρακκάς: «Η αντιπρόταση των μεταμοντέρνων ελίτ είναι το τίποτα και το καθόλου»
Φυσικά και λέμε καλά Χριστούγεννα, γιατί μέσα από την ευχή μας αυτή, μιλάει ένας ολόκληρος πολιτισμός –Χριστιανικός πολιτισμός. Και είναι κομμάτι του σώματός μας αυτός, με τον ίδιο τρόπο που είναι και η περιπέτεια της νεωτερικότητας –για μας, της ελληνικής νεωτερικότητας [διακρίνεται από την δυτικοευρωπαϊκή/ατλαντική σε πολλά πράγματα, αλλά δεν είναι της παρούσης].
Καμία ασυμφιλίωτη αντίθεση δεν υπάρχει ανάμεσα στα δύο, φυσικά πολλές επιμέρους: Θα ήταν αδιανόητο όμως, για παράδειγμα, για τον ποιητή να γράψει «της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ/και μυρσίνη εσύ δοξαστική» αν δεν ήταν διαποτισμένος από τις αξίες και την οπτική αυτού ακριβώς του χριστιανικού ορθόδοξου πολιτισμού. Η θρησκευτικότητα και η κοσμικότητα, αποτελούν εκφράσεις που έλαβε το συλλογικό μας πρόσωπο, μέσα στην ιστορική του περιπέτεια. Αν αφαιρέσει κανείς την πρώτη, ούτε ή δεύτερη που χτίστηκε επάνω της και με τα υλικά της, θα παραμείνει η ίδια.
Ο Κώστας Μπακογιάννης, επί τούτου, θα επιλέξει να αντιτάξει μια μινιμαλιστική κάρτα με λίγες τυπικές αράδες για να ευχηθεί ενόψει των Χριστουγέννων. Για εκείνον μπορεί να είναι δείγμα πολιτισμικής «ανοικτότητας», όπως είναι και για τους τόσους άλλους στα στρατηγικά υψώματα της εξουσίας, που πιστεύουν πως ο χριστιανικός χαρακτήρας των εορτασμών αντιβαίνει στο νέο πολυπολιτισμικό ιδεώδες και σπεύδουν να τον υποβαθμίσουν με ένα ξερό «χρόνια πολλά» –λες και πρόκειται απλώς για την «παγκόσμια ημέρα των ευχών».
Μπορεί να εξοργίζει η κάρτα αυτή για το κενό της, από την άλλη όμως δεν μπορούμε να μην παραδεχθούμε ότι πρόκειται για μια ειλικρινής δήλωση: Εκφράζει εκείνο που οι νέες ελίτ θέλουν να βάλουν στη θέση του συλλογικού μας προσώπου, που είναι ακριβώς αυτό το τίποτα και το καθόλου.
ΠΗΓΗ ardin-rixi
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου