Σύμφωνα με τις δηλώσεις των Ουκρανών διαπραγματευτών που έλαβαν μέρος στις ειρηνευτικές συνομιλίες με την Ρωσία, την 29η Μαρτίου, στην Τουρκία, (υπό την αιγίδα του μεγάλου φιλειρηνιστή και δημοκράτη προέδρου Ταγίπ Ερντογάν), μεταξύ των δύο εμπόλεμων συζητείται, πλέον, ένα σχέδιο ειρήνευσης το οποίο θα στηριχθεί στην ουδετερότητα της Ουκρανίας και στην παροχή εγγυήσεων ασφαλείας από μία ομάδα τρίτων χωρών. Ουδετερότητα σημαίνει πως η Ουκρανία δεν θα ανήκει σε κανέναν στρατιωτικό συνασπισμό. Δηλαδή δεν πρόκειται να γίνει μέλος του ΝΑΤΟ και δεν θα έχει το δικαίωμα να φιλοξενήσει στο έδαφός της ξένα στρατεύματα και ξένες βάσεις. Επιπροσθέτως αυτού, όμως, συζητείται και η ιδέα το καθεστώς της Κριμαίας
(δηλαδή η κατοχή και προσάρτησή της από τη Ρωσία) να θεωρηθεί επί μία 15ετία ως “μεταβατικό”, και στο τέλος της περιόδου αυτής να αποφασιστεί οριστικά η τύχη της περιοχής. Συζητείται, δηλαδή, να νομιμοποιηθεί ενώπιον της διεθνούς κοινής γνώμης με ουκρανική συναίνεση η κατοχή και προσάρτηση ουκρανικού εδάφους στην Ρωσία.
Είναι προφανές πως με μία τέτοια συμφωνία ο Βλαντιμίρ Πούτιν και η Ρωσία θα πάρουν από την Ουκρανία όχι μόνο αυτά που ζητούσαν πριν από την έναρξη του πολέμου άλλα περισσότερα. Διότι, όταν, τον Δεκέμβριο του 2021 οι Ρώσοι είχαν εμφανίσει δύο σχέδια συμφωνίας, (ένα με τις ΗΠΑ και ένα με το ΝΑΤΟ), που προέβλεπαν, μεταξύ άλλων, ότι η Ουκρανία δεν θα γίνει μέλος του ΝΑΤΟ και ότι επίσης δεν θα μπορούσε να φιλοξενήσει ξένα στρατεύματα και ξένες βάσεις πυραύλων στο έδαφός της, δεν υπήρχε μέσα στα σχέδια αυτά η παραμικρή αναφορά στην Κριμαία και στο Ντομπάς. Τότε η ουκρανική πλευρά, έχοντας, μάλιστα, πρόσφατα ανανεώσει και αναβαθμίσει την συμφωνία στρατηγικής σύμπραξής της με τις ΗΠΑ, είχε χαρακτηρίσει ως “απαράδεκτες” τις προβλέψεις των σχεδίων, (παρά το ότι δεν απευθύνονταν προς αυτήν), ενώ οι εκπρόσωποι των ΗΠΑ απέρριψαν επίσης τις ρωσικές προτάσεις χαρακτηρίζοντας κάποιες από αυτές, (συμπεριλαμβανόμενης και εκείνης για τον “αποκλεισμό” της Ουκρανίας από το ΝΑΤΟ) ως non starters.
Συνεπώς εκείνο που συμβαίνει σήμερα, ή θα συμβεί στο μέλλον, με την αλλαγή στάσης της Ουκρανίας είναι πως η Ρωσία, χωρίς καν να έχει κερδίσει το πόλεμο, κέρδισε με τον πόλεμο ό,τι δεν μπορούσε να κερδίσει με την διπλωματία. Ουσιαστικά δηλαδή πέτυχε να ανακόψει αυτό που ο Βλαντιμίρ Πούτιν ήδη από το 2007, στη διάσκεψη Ειρήνης του Μονάχου δήλωνε ότι δεν ήταν δυνατόν να δεχθεί η Ρωσία: την αυξανόμενη στρατιωτική περικύκλωσή της από δυνάμεις του δυτικού συνασπισμού. Κάτι το οποίο. λίγες μέρες πριν από την εισβολή στην Ουκρανία επέλεξε να περιγράψει με πολύ παραστατικό τρόπο λέγοντας πως η Ρωσία δεν μπορεί να δεχθεί να υπάρχουν τόσο κοντά στα σύνορά της πύραυλοι που μπορούν να πλήξουν και να καταστρέψουν την Μόσχα σε 5 λεπτά.
Όποιος ενδιαφέρεται να δει την κατάσταση αντικειμενικά, χωρίς παρωπίδες και μονομέρεια, αντιλαμβάνεται πως εκείνο που πραγματικά συνέβη ήταν πώς οι Ηνωμένες Πολιτείες δοκίμασαν τις ανοχές και αναζήτησαν το έσχατο σημείο υποχώρησης της Ρωσίας χρησιμοποιώντας ως πειραματόζωο την Ουκρανία και τον πρόεδρο της. Όταν αποδείχθηκε, τελικά, ότι η μετατροπή της Ουκρανίας σε προκεχωρημένη βάση της αμερικανικής στρατιωτικής ισχύος ήταν κάτι πέραν των ανοχών της Μόσχας, τότε οι ΗΠΑ στάθηκαν στο πλάι και άφησαν τον Πούτιν να καταστρέφει την Ουκρανία, χωρίς οι ίδιες να διακινδυνεύουν κάτι δικό τους-και ευτυχώς για όλους εμάς, βεβαίως! Την ίδια στιγμή, φυσικά, και η Ρωσία καταβάλει βαρύτατο τίμημα λόγω των απωλειών στον στρατό της αλλά και λόγω της βλάβης που θα υποστεί η οικονομία της από την επιβολή των δυτικών κυρώσεων. (Ενώ βέβαια δεν γνωρίζουμε ακόμη και το μέγεθος της βλάβης που θα υποστούν οι ίδιες οι δυτικές οικονομίες, συμπεριλαμβανομένης και εκεινης των ΗΠΑ).
Δημιουργήθηκε μεγάλος θόρυβος για ένα άρθρο ευρωπαϊκού περιοδικού το οποίο χαρακτήριζε την πρώην καγκελάριο Μέρκελ και τη Γερμανία σαν τους “χρήσιμους ηλίθιους” του Πούτιν λόγω της εφεκτικής τάσεως που τήρησαν απέναντι στην Ρωσία όλα αυτά τα χρόνια. Η αλήθεια, όμως είναι, πως μάλλον δεν ισχύει ο χαρακτηρισμός αυτός για τους Γερμανούς διότι είχαν μία σχετικά συγκρατημένη και πραγματιστική στάση απέναντι στην Ρωσία χωρίς να πειραματίζονται με τις ανοχές της, διότι το βασικό τους κριτήριο ήταν αυτό που είναι πάντοτε: το στενό γερμανικό συμφέρον και τίποτα άλλο. Όποιος συμπεριφέρεται έτσι δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί ως “χρήσιμος ηλίθιος”. Αντίθετα, ο συγκεκριμένος χαρακτηρισμός ταιριάζει σε εκείνον ο οποίος μην αντιλαμβανόμενος την δυναμική των γεγονότων ενεργεί με τέτοιο τρόπο ώστε ενώ θεωρεί ότι προασπίζεται και προωθεί τα συμφεροντά του, στην πραγματικότητα τα υπονομεύει και τα υποσκάπτει. Με αυτήν την έννοια, ο κεντρικός “χρήσιμος ηλίθιος” στο δράμα της Ουκρανίας, εις βάρος των συμφερόντων της ίδιας της χώρας τους, προς όφελος του υπερατλαντικού παράγοντα, ήταν ο πρόεδρος και η πολιτική ηγεσία της Ουκρανίας. Αυτοί, δηλαδή, που οδήγησαν τη χώρα τους, προκαλώντας τα πιό φοβικά αντανακλαστικά του τρομερού τους γείτονα, σε μία εκατόμβη ανθρώπινων ζώων, στην ισοπέδωσή της που θα την φέρει οικονομικά 50 τουλάχιστον χρόνια πίσω, και στην εγκατάλειψη της από εκατομμύρια συμπατριωτών τους οι οποίοι είναι αμφίβολο αν θα επιστρέψουν ποτέ ξανά μετά το τέλος του πολέμου αφού δεν θα βρουν εκεί ούτε τα σπίτια τους, ούτε τις δουλειές τους. Και όλα αυτά γιατί; Για να καταλήξει στο τέλος η Ουκρανία, αφενός μεν να συνθηκολογήσει και να κάνει αποδεκτό ακόμα και εκείνο το οποίο διακήρυττε ότι δεν υπήρχε ποτέ περίπτωση να δεχθεί, δηλαδή τον εδαφικό διαμελισμό της, αλλά και για να υπογράψει την ουδετερότητα που ακόμη και την προτεραία της ρωσικής εισβολής θεωρούσε αδιανόητη και απαράδεκτη.
Στη δυναμική των διεθνών σχέσεων υπάρχει ένας άγραφος κανόνας που λέει ότι όταν μεταξύ δύο μερών παρατηρείται δυσαναλογία μεταξύ θέσεων και πραγματικής ισχύος, δηλαδή όταν ο λιγότερο ισχυρός έχει ή διεκδικεί περισσότερες και καλύτερες θέσεις από όσες αναλογούν στην ισχύ του, αυτό γρήγορα θα ανατραπεί και η θέση που κατέχει η κάθε πλευρά θα επανέλθει σε αναλογία με την πραγματική ισχύ της. Ό,τι δηλαδή συνέβη ή, μάλλον, μέλλει να συμβεί με αργό, επώδυνο και τραγικό τρόπο και με πολλά ακόμα αθώα θύματα στην περίπτωση της Ουκρανίας και της Ρωσίας.
Ο Ουκρανός πρόεδρος και το πολιτικό σύστημα της χώρας του δεν μπόρεσαν να αντιληφθούν την εν λόγω δυναμική και θεώρησαν ότι δύνανται να αποκτήσουν δεσπόζουσα θέση έναντι της Μόσχας, στον μεταξύ τους ανταγωνισμό, εάν καθιστούσαν την χώρα τους δυνητικό εφαλτήριο απειλής εναντίον της Ρωσίας με την προσχώρηση τους στον δυτικό στρατηγικό συνασπισμό. Ταυτοχρόνως θεωρούσαν πως η συμμαχία τους με τις ΗΠΑ θα τους καθιστούσε απρόσβλητους. Στην πραγματικότητα όμως αυτό που συνέβη ήταν να μετατρέψουν την χώρα τους στον ακούσιο πρωταγωνιστή ενός πειράματος το οποίο καταλήγει με τραγικό τρόπο για αυτήν. Τώρα το ΝΑΤΟ δεν είναι εκεί για να βοηθήσει, ούτε με τόλμη αλλά ούτε και με σωφροσύνη, ενώ οι δυτικές χώρες βοηθούν μόνο εξ αποστάσεως, χωρίς να διακινδυνεύσουν κάτι. Σε όσα μέλη της πολιτικής ηγεσίας της Ουκρανίας έχει απομείνει λίγη φρόνηση θα είναι σαφές ποιός υπήρξε πραγματικά ο “χρήσιμος ηλίθιος” που χρησιμοποιήθηκε, άθελά του, και μετά εγκαταλείφθηκε στην τύχη του, για να “δυναμομετρηθούν” τα αντανακλαστικά της ρωσικής άρκτου.
Όποιος αντιλαμβάνεται τι πραγματικά σημαίνουν αυτά, θα πρέπει να ενδιαφέρεται και να υποστηρίζει την γρήγορη διακοπή της άσκοπης αιματοχυσίας, την επιβολή της (ούτως ή άλλως αναπόφευκτης) ειρήνης και, κυρίως, την αποτροπή του ενδεχομένου ο πόλεμος να επεκταθεί και σε άλλες περιοχές και να λάβει άλλες διαστάσεις .
ΠΗΓΗ anixneuseis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου