Ζούμε δυστυχώς σε μία χώρα, οι άνθρωποι της οποίας —και ειδικά οι πολιτικοί της— αρέσκονται στο να δημιουργούν ζητήματα από το πουθενά, να δίνουν τροφή σε τρίτους και να γεννούν προϋποθέσεις κλίματος αντιπαράθεσης και εσωτερικού διχασμού. Άνευ λόγου και αιτίας πολλές φορές. Αυτό συμβαίνει δυστυχώς και σήμερα, με το θέμα που έχει ξεκινήσει γύρω από το αίτημα των Αμερικανών για παραχώρηση του ρωσικού οπλισμού της Εθνικής Φρουράς στην Ουκρανία, για αντιμετώπιση της ρωσικής εισβολής. Ένα ζήτημα το οποίο τρομάζει ως προς τη διαχείριση που μπορεί να τύχει από την Εκτελεστική εξουσία, ιδιαίτερα όταν αυτό γίνεται αντικείμενο δημόσιας αντιπαράθεσης, στο πλαίσιο ενός δήθεν δημόσιου διαλόγου ανάμεσα στην κυπριακή πολιτική ηγεσία.
Πρώτα απ’ όλα ας δούμε το όλο θέμα ρεαλιστικά και πρακτικά. Έχει ανάγκη η Ουκρανία τον ρωσικό οπλισμό της Κύπρου για αντιμετώπιση της ρωσικής εισβολής; Και αν πρακτικά αυτός ο οπλισμός μπορεί όντως να φανεί χρήσιμος, μπαίνει την ίδια ώρα το εξής ερώτημα: Γιατί δεν παραχωρούνται στους Ουκρανούς πιο σύγχρονα οπλικά συστήματα, είτε από τις ΗΠΑ που είναι ένθερμοι υποστηρικτές της ιδέας, είτε από κάποια άλλη χώρα;
Είναι αντιληπτό ότι το αίτημα των Αμερικανών για παραχώρηση ρωσικού οπλισμού στην Ουκρανία, ενδεχομένως να είναι μία ευκαιρία να ξεφορτωθούν οι χώρες αυτές τα ρωσικά όπλα που διαθέτουν και να γίνουν οι ίδιοι οι Αμερικανοί οι νέοι προμηθευτές τους. Όμως στην περίπτωση της Κύπρου, αυτό δεν ισχύει. Είναι γνωστό σε όλους και στην αμερικανική Κυβέρνηση καλύτερα από τον καθένα, πως στην περίπτωση της Κύπρου ισχύει το αμερικανικό εμπάργκο πώλησης όπλων. Το οποίο στην ουσία είναι άλλη μία παραδοξότητα της αμερικανικής πολιτικής, η οποία θυματοποιεί το θύμα της τουρκικής εισβολής, με την επιβολή εμπάργκο πώλησης όπλων, τη στιγμή που η Τουρκία, η οποία είναι ο θύτης, είναι από τους καλύτερους πελάτες της αμερικανικής πολεμικής βιομηχανίας, με την παραχώρηση σε αυτή των πιο σύγχρονων οπλικών συστημάτων. Ακόμα και πρόσφατα, όταν ξεκίνησε το θέμα με το γνωστό νομοσχέδιο των Μενέντεζ- Ρούμπιο, το οποίο πέρασε και από την αμερικανική Βουλή, το εμπάργκο όπλων προς την Κύπρο δεν έχει αρθεί πλήρως και συνεχίζεται η απαγόρευση πώλησης «φονικών όπλων», δηλαδή στρατιωτικού υλικού στην Κύπρο. Επομένως πρακτικά, στην περίπτωση της Κύπρου, οι ΗΠΑ δεν πρόκειται να έρθουν να αντικαταστήσουν τον οπλισμό της Κυπριακής Δημοκρατίας με αντίστοιχο αμερικανικό. Και δεν θα το πράξουν και για έναν άλλο σημαντικό λόγο, γιατί δεν θέλουν να δυσαρεστήσουν την Τουρκία. Ε, πώς θα μπορούσε λοιπόν να παραχωρηθεί ο ρωσικός οπλισμός, τη στιγμή που γνωρίζουν ακόμα και οι ίδιοι Αμερικανοί πως —παρά το προχωρημένο της ηλικίας του— είναι ο κύριος άξονας της Εθνικής Φρουράς, πάνω στον οποίο έχει χτίσει την άμυνά της τα τελευταία χρόνια η Κυπριακή Δημοκρατία; Και η Κύπρος δυστυχώς δεν είναι Ελβετία, ούτε μια οποιαδήποτε άλλη χώρα της Κεντρικής Ευρώπης, η οποία δεν αντιμετωπίζει οποιονδήποτε κίνδυνο, για να μπορεί να ξηλώσει την όποια αμυντική ισχύ της παρέχει ο συγκεκριμένος οπλισμός. Είναι μια χώρα υπό κατοχή και κάτω από διαρκή τουρκική απειλή.
Πέραν όμως του επιχειρησιακού κενού που θα προκύψει για την Εθνική Φρουρά, είναι και η πολιτική πτυχή του ζητήματος. Αναμφίβολα η καταδίκη της ρωσικής εισβολής είναι κάθετη, απόλυτη και επιβεβλημένη. Χωρίς «αλλά» και υποσημειώσεις. Ταυτόχρονα όμως, είναι άλλο πράγμα η πολιτική καταδίκη και η υποστήριξη των όποιων οικονομικών κυρώσεων θα ληφθούν από μέρους της ΕΕ και άλλο πράγμα η αποστολή οπλισμού στην Ουκρανία, που θα σήμαινε ουσιαστικά και ενεργή εμπλοκή στη σύρραξη. Είναι η Κύπρος σε θέση να εμπλακεί σε μία τέτοια περιπέτεια; Είναι η Κύπρος σε θέση να συμμετάσχει ουσιαστικά, έστω και έμμεσα, σε μία πολεμική σύρραξη; Έχει τέτοια κότσια;
Θα πρέπει να σκεφτούμε ως χώρα και το αύριο και τη δική μας θέση και προπαντός να υπερασπιστούμε τα εθνικά μας συμφέροντα. Ναι, ανήκουμε στη Δύση. Ναι, δεν πρόκειται να ταχθούμε ποτέ υπέρ μιας εισβολής. Την ίδια ώρα όμως, θα πρέπει να σκεφτούμε και το τι θα σήμαινε για την Κύπρο μια τέτοια ενέργεια, με την οποία ξεκάθαρα θέτει τη Ρωσία απέναντί μας. Αποστολή του οπλισμού στην Ουκρανία θα σήμαινε μια βαθιά ρήξη στις σχέσεις μας με τη Ρωσία, με συνέπειες απρόβλεπτων διαστάσεων για τη χώρα μας. Τη στιγμή μάλιστα που η Τουρκία, με τη γνωστή πολιτική του «επιτήδειου ουδέτερου», καταφέρνει και πάλι να αναδειχθεί σε σημαντικό πολιτικό παίχτη της περιοχής, αναβαθμίζοντας τον πολιτικό της ρόλο και για τη Δύση και για την Ανατολή και αποκομίζοντας ποικίλα οφέλη. Και δυστυχώς ορισμένα από τα οφέλη αυτά δεν θα είναι ευνοϊκά για την Κύπρο και για την Ελλάδα.
Ας σοβαρευτούμε λοιπόν…
ΠΗΓΗ philenews
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου