Τα όσα εξέφρασαν για την εξωτερική πολιτική της μεταπολίτευσης οι «τρείς» του πάνελ της «Καθημερινής» (Μπακογιάννη, Βενιζέλος, Κοτζιάς) αποτελούν αναθεώρηση της εξωτερικής πολιτικής η οποία πρέπει να εξετασθεί. Η χώρα βρίσκεται σε υπαρξιακό αδιέξοδο. Την μεταπολίτευση έφερε το πραξικόπημα και η ήττα στην Κύπρο. Μερική αντιστασιακή δράση υπήρξε κατά τη δικτατορία αλλά δεν μπορούσε να ανατρέψει το καθεστώς.
Του Παντελή Σαββίδη
ΠΗΓΗ anixneuseis.gr
ΚΥΠΡΟΣ
1.-Η χώρα εισήρχετο στην όποια δημοκρατία με το βαρύ πλήγμα της Κύπρου το οποίο ενεθάρρυναν και υποστήριξαν οι Αμερικανοί. Ο Κίσιγκερ είχε άμεση εμπλοκή στους σχεδιασμούς και η CIA στην παραπλάνηση των αφελών δικτατόρων. Το ερώτημα της επομένης ήταν τι θα έκανε, πλέον, η χώρα με μια δύναμη, όπως οι ΗΠΑ, η οποία και βοήθησε στον εθνικό ακρωτηριασμό και προσφερόταν να μεσολαβήσει για να μην υποστεί η Ελλάδα τα χειρότερα. Ανεξαρτήτως της επιλογής εξόδου από το ΝΑΤΟ την οποία, σήμερα, όλοι κατακρίνουν αλλά στο κλίμα των ημερών την επικρότησαν, το ζήτημα της προσκόλλησης, μέχρι ταύτισης, στην Αμερική, κυριάρχησε στην μεταπολίτευση.
Οι δύο γραμμές που διαμορφώθηκαν ήταν του Κ. Καραμανλή με το ανήκομεν εις την Δύσιν (αυτή η παράταξη πάντα κάπου ανήκε, δεν μπορεί να σταθεί μόνη στα πόδια της και επειδή κυβέρνησε από το 1935 μέχρι το 1981, το έκανε δόγμα της εξωτερικής πολιτικής. Και σήμερα δηλώνει δεδομένη. Το νέο δόγμα). Και η άλλη του Ανδρέα Παπανδρέου η οποία δεν αμφισβήτησε τον δυτικό προσανατολισμό της χώρας αλλά διεκδικούσε βαθμούς αυτονομίας στην χάραξη της εξωτερικής της πολιτικής.
Το αν ήταν δυνατή ή όχι μια άλλη πολιτική είναι άλλη συζήτηση. Εναλλακτική πολιτική πρόταση αναζήτησης διεξόδου βαθμών αυτονομίας , όχι αλλαγής προσανατολισμού, στην διαμόρφωση της εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής δεν υπάρχει σήμερα. Και αυτό είναι μια επικίνδυνη εξέλιξη. Το δεδομένοι, σήμερα, τι εξασφαλίζει από τα εθνικά συμφέροντα; Κατά πόσο εγγυάται την ύπαρξη της Κύπρου; Λεκτικά, η Κύπρος βρίσκεται στο λεξιλόγιο της Αθήνας. Ουσιαστικά όχι. Και αυτή είναι η πρώτη αναθεώρηση της μεταπολιτευτικής εξωτερικής πολιτικής.
ΘΑΛΑΣΣΙΕΣ ΖΩΝΕΣ
2.-Η δικτατορία, επίσης, άφησε μια άλλη αρνητική παρακαταθήκη. Επί των ημερών της και με τον λάθος τρόπο διεκδίκησης ετέθη θέμα θαλασσίων ζωνών με την Τουρκία. Στο θέμα αυτό οι πολιτικές Καραμανλή-Παπανδρέου συνέπιπταν και όπου χρειαζόταν ήταν συμπληρωματικές. Κατά απαράδεκτο τρόπο ο Καραμανλής επιχείρησε να αποδώσει λαϊκισμό και εξτρεμισμό στον Παπανδρέου όταν ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ έκανε τη δήλωση: βυθίσατε το Χώρα σε μια συνεννοημένη προσπάθεια λεκτικής κλιμάκωσης της ελληνικής αντίδρασης σε περίπτωση που η Τουρκία επιχειρούσε έρευνες σε ελληνική υφαλοκρηπίδα. Κοινή πρόταση των δύο κομμάτων ήταν η Χάγη.
Σήμερα το θέμα των μεν χωρικών υδάτων που προέκυψε στο μεταξύ μετά το 1982/1995 θεωρείται εκτός συζήτησης αυτήν την στιγμή, κατά την κ. Μπακογιάννη με την σιωπηρή αποδοχή της θέσης από τους άλλους δύο εκ των «τριών», στο δε θέμα της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ συμφωνούν να παραπεμφθεί στη Χάγη. Η παραπομπή στη Χάγη είναι μια ελληνική θέση από εποχής μεταπολίτευσης. Αλλά, σήμερα, λέγεται ότι συζητείται μια ευελιξία των ελληνικών θέσεων σε ό,τι αφορά την Ανατολική Μεσόγειο για να σταθεί δυνατή η αξιοποίηση των υδρογονανθράκων.
Με δύο λόγια για οριοθέτηση ΑΟΖ απαιτείται διαπραγμάτευση, η διαπραγμάτευση προϋποθέτει υποχωρήσεις οι οποίες αν δεν γίνουν δεν θα αξιοποιηθούν τα κοιτάσματα. Εδώ συγκλίνουν οι θέσεις. Και όπως επισημαίνει ο στρατηγικός αναλυτής Κ. Λαμπρόπουλος, από τη συζήτηση των τριών προέκυψε πως «αν υπάρξει ιστορική ευκαιρία συμφωνίας με τη Τουρκία χρειάζεται συναίνεση των κομμάτων που κυβέρνησαν τη χώρα (ΝΔ ΠΑΣΟΚ Συριζα) ώστε να περάσει παρακάμπτοντας ” ακραίες εθνικιστικές φωνές”.
Συμφωνία των τριών κομμάτων, δηλαδή, για να μη ληφθεί υπόψη η λαϊκή αντίδραση σε μια λύση που θα σημαίνει υποχωρήσεις. Διαφορετικά, γιατί χρειάζεται η συναίνεση των τριών κομμάτων; Και μια τέτοια συναίνεση με τη βοήθεια των ΜΜΕ θα επιβληθεί στην κοινή γνώμη. Ο κυνισμός της θέσης είναι απροκάλυπτος. Συναίνεση των κομμάτων, επιβολή της θέσης στην κοινή γνώμη από τα ΜΜΕ και όποιος διαφωνεί είναι ακραίος, εθνικιστής, και, ίσως, εκτός συνταγματικού τόξου. Ενός συντάγματος του οποίου την εφαρμογή επιτηρεί η Πρόεδρος της Δημοκρατίας η οποία συχνάζει σε wine bar με κομματικές παρέες. ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΗΝ ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου