Πέραν αυτού πρέπει να εξεταστεί και η στάση που θα κρατήσουν κράτη με ρόλο κλειδί στην περιοχή όπως είναι το Ισραήλ, το Ιράν, η Τουρκία και η Ιορδανία και φυσικά η Ρωσία.
Σε ότι αφορά το πρώτο σκέλος αυτό της επιχειρησιακής εμπλοκής όλες οι εκτιμήσεις συγκλίνουν πως το σενάριο που θα επικρατήσει είναι αυτό της Λιβύης όπου η επέμβαση επικεντρώθηκε στη χρήση βλημάτων cruise και στις αεροπορικές επιθέσεις.
Την αυλαία των επιθέσεων όπως εκτιμούν οι αναλυτές πρόκειται να ανοίξουν επιθέσεις cruise BGM-109A/C/D Tomahawk τα οποία θα εξαπολυθούν από αντιτορπιλικά κατευθυνομένων βλημάτων Arleigh Burke.
Αρχικοί στόχοι των επιθέσεων –και όπως θα αναφέρει η δυτική προπαγάνδα μέσω των διεθνών αλλά και εγχώριων ΜΜΕ- θα είναι υποτιθέμενοι στίχοι συγκέντρωσης και αποθήκευσης χημικών όπλων έτσι ώστε να αφαιρεθεί η δυνατότητα από το καθεστώς Άσσαντ να … σκοτώνει το λαό του.
Στην πραγματικότητα όμως τα αρχικά πλήγματα των Tomahawk θα στοχεύσουν στη Δαμασκό –σε πρώτη φάση- και στις συγκεντρώσεις συριακών δυνάμεων, στα κέντρα διοίκησης και ελέγχου και στις αντιαεροπορικές συστοιχίες οι οποίες βρίσκονται γύρω από την πρωτεύουσα.
Άλλοι στόχοι θα αποτελέσουν κυρίως κτίρια των υπηρεσιών ασφαλείας και λοιπών κρατικών υπηρεσιών ενώ φυσικά θα επιδιωχθεί –αν και επίσημα δεν θα υπάρξει παραδοχή- και η φυσική εξόντωση του ηγέτη της Συρίας.
Η χρήση μαχητικών αεροσκαφών θα έρθει αμέσως μετά και σε αυτή κυρίαρχο ρόλο θα παίξουν τα αεροσκάφη του αμερικανικού Ναυτικού F/A-18C/D και F/A=18E/F με τις γαλλικές αεροπορικές δυνάμεις του Ναυτικού από το αεροπλανοφόρο Charles de Gaulle να συνδράμουν με αεροσκάφη Rafale. Οι βρετανοί από την πλευρά τους θεωρείται βέβαιο πως θα χρησιμοποιήσουν τις βάσεις τους στην Κύπρο εξαπολύοντας επιθέσεις με αεροσκάφη Tornado GR4 ενώ αεροσκάφη Eurofighter Typhoon ενδεχομένως θα αναλάβουν επιχειρήσεις παροχής εναέριας προστασίας των επιθετικών αεροσκαφών.
Η κλιμάκωση των επιχειρήσεων θα εξαρτηθεί από τις εκτιμήσεις BDA (Bomb Damage Assessment) της αξιολόγησης δηλαδή των κτυπημάτων και κατά πόσο η στρατιωτική μηχανή του Μπασάρ Αλ Άσσαντ θα είναι σε θέση να διεξαγάγει επιχειρήσεις εναντίον των… αμάχων. Σε αυτές πρωταγωνιστικό ρόλο θα έχουν μη επανδρωμένα αεροσκάφη τα οποία και πιθανότερα θα επιχειρούν από την Τουρκία.
Βασικός στόχος των ΗΠΑ δεν θα είναι άλλος παρά η υποβοήθηση –σε σενάριο καρμπόν με την περίπτωση της Λιβύης- των μισθοφορικών δυνάμεων και των δυνάμεων των ισλαμιστών ανταρτών για την κατάληψη της Δαμασκού.
Αυτό θα έχει θα έχει ως αποτέλεσμα αφενός την εκδίωξη του Άσσαντ από την πρωτεύουσα και αφετέρου τον εντοπισμό του στη συνέχεια –αλλά όχι κάτω από την πίεση του χρόνου- και την εξόντωσή του στις περιοχές όπου θα καταφύγει.
Ταυτόχρονα με την εξάρθρωση του κέντρου της συριακής διοίκησης στη Δαμασκό οι υπόλοιπες κυβερνητικές δυνάμεις στη Συρία θα εξαναγκαστούν σε παράδοση ή εξολόθρευση αφού θα έχουν απολέσει κάθε επαφή με την κεντρική διοίκηση.
Τον αμέσως σημαντικότερο λόγο μετά τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς θα αναλάβουν να παίξουν οι ομάδες των «καθαρών» μισθοφορικών δυνάμεων οι οποίες έχουν σχηματιστεί στην Ιορδανία κάτω από την αμερικανική καθοδήγηση και επίβλεψη και σε αυτές δεν περιλαμβάνονται μαχητές της Al-Qaeda όπως τουλάχιστον θέλουν να ελπίζουν οι ΗΠΑ.
Οι ομάδες αυτές που είναι εξοπλισμένες με αμερικανικά όπλα έχουν ήδη αρχίσει να εισέρχονται στη Συρία και ο αριθμός τους θα αυξηθεί κατακόρυφα με την έναρξη των επιχειρήσεων.
Το γεωπολιτικό σκηνικό
Φυσικά τα ερωτήματα για τη στάση που κρατήσουν οι κύριοι «παίκτες» της περιοχής, είναι πολλά. Σε ότι αφορά το Ισραήλ οι πληροφορίες συγκινούν στο γεγονός ότι δεν θα πραγματοποιήσει επιθέσεις στην Συρία αλλά στο νότιο Λίβανο στις θέσεις της Χεζμπολάχ έτσι ώστε να αναγκάσει την φιλοιρανική οργάνωση να απαγκιστρωθεί από τη Συρία και την υποστήριξη του Άσσαντ.
Η στάση που θα κρατήσει το Ιράν αποτελεί ένα γρίφο. Ήδη στελέχη των Φρουρών της Επανάστασης δρουν στο έδαφος της Συρίας υποστηρίζοντας το καθεστώς αλλά δεν είναι σίγουρο πόσο μακριά θέλει να τραβήξει το σχοινί ο νέος μετριοπαθής –τουλάχιστον έτσι χαρακτηρίζεται- πρόεδρος του Ιράν Hassan Rouhani.
Εδώ υπάρχουν δύο σενάρια: Το ένα αφορά την απομάκρυνση του Ιράν από την υποστήριξη στη Συρία με αντάλλαγμα υποχωρήσεις της Δύσης σε σχέση με το πυρηνικό του πρόγραμμα και το άλλο θέλει το Ιράν να εμπλέκεται μέχρι ενός σημείου στην υποστήριξη του Άσσαντ ενδεχομένως μέχρι του σημείου να του παράσχει άσυλο σε περίπτωση που ο τελευταίος εκδιωχθεί από τη Συρία.
Η στάση της Ιορδανίας πάντως δεν αποτελεί γρίφο. Πλήρως συντασσόμενη με την πολιτική των ΗΠΑ προσφέρει το έδαφός της σε Αμερικανικές ειδικές δυνάμεις οι οποίες εκπαιδεύουν τις μισθοφορικές δυνάμεις στόχος των οποίων είναι η κατάληψη της Δαμασκού.
Η Τουρκία από την πλευρά της προφανώς τάσσεται ανοικτά υπέρ της στρατιωτικής εμπλοκής στη Συρία ελπίζοντας σε ένα νέο κυρίαρχο ρόλο στη Συρία στη μετά Άσσαντ εποχή. Ο ρόλος αυτός και που ελπίζει να αναλάβει στοχεύει ουσιαστικά στον έλεγχο του κουρδικού αυτονομιστικού κινήματος της Συρίας αλλά και στην προβολή της ως ηγέτιδα ισλαμιστική δύναμη με επιρροή σε όλο το χώρο της Μέσης Ανατολής.
Το μεγάλο βέβαια ερώτημα είναι τι στάση θα κρατήσει η Ρωσία η οποία βρίσκεται κάθετα αντίθετη σε οποιαδήποτε επέμβαση στη Συρία. Η εκτίμηση του γράφοντος είναι ότι η Μόσχα δεν θα διακινδυνεύσει την επιδείνωση των σχέσεών της με την Ουάσιγκτον.
Ο πρόεδρος των ΗΠΑ έχει επανειλημμένα δηλώσει ότι δε θα αφήσει ένα χάκερ (σ.σ. Σνόουντεν) να θέσουν σε κίνδυνο τις εμπορικές και οικονομικές σχέσεις των δύο χωρών και την ίδια άποψη φαίνεται πως έχει και ο Βλαντιμίρ Πούτιν.
Παρόλα αυτά εάν η Ρωσία θέλει να δημιουργήσει εμπόδια για τις ΗΠΑ και τους συμμάχους της αυτό που μπορεί να κάνει είναι να προμηθεύσει με σύγχρονα όπλα το συριακό Στρατό αν και ο τρόπος που αυτά θα φτάσουν στη Συρία είναι ένα μεγάλο θέμα.
Πέρα όμως από τις πιθανές προβλέψεις που θα κρατήσουν μικρές και μεγάλες δυνάμεις το βασικό ερώτημα είναι τη Συρία θα προκύψει μετά την πτώση του Άσσαντ. Και εννοώντας τις Συρία θα προκύψει εννοούμε πόσο εύκολα η χώρα αυτή θα διαμοιραστεί σε σφαίρες επιρροής και στη συνέχεια να διασπαστεί, όπως από ότι φαίνεται και ο κρυφός στόχος των ΗΠΑ.
Ένα σενάριο βέβαια που απεύχεται η Τουρκία αλλά δεν μπορεί να αποφύγει. Αυτό είναι άλλωστε και το «πόρισμα» που είχε βγάλει ο Χέρνι Κίσσιγκερ σε πρόσφατη ομιλία του επισημαίνοντας πως η διάσπαση της χώρας αποτελεί το μοναδικό βιώσιμο σενάριο για την εξασφάλιση της σταθερότητας στην περιοχή.
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr
ΠΗΓΗ defencenet
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου