Ιερό Δέος

                                                                          Ιερό Δέος

Ν. Λυγερός 

Την πρώτη ώρα εισήλθαν στον Ιερό Ναό.
Μετά την πύλη έστριψαν αμέσως δεξιά.
Για άλλους θα ήταν μια παράξενη κίνηση.
Ήταν όμως η πράξη που περίμεναν.
Και η επαφή έγινε δεσμός μετά από αιώνες.
Ξαναβρέθηκαν.
Αυτό είχαν υποσχεθεί εκείνη την ημέρα
την έβδομη του δεκάτου.
Και κράτησαν την υπόσχεσή τους.
Εκείνη η νίκη δεν είχε σβήσει την ήττα της
Κύπρου που κανείς δεν είχε ξεχάσει.
Μπορεί να είχαν χάσει ένα μπράτσο
σαν τον Θερβάντες
αλλά συνέχισαν να γράφουν την ιστορία
και είχαν κόψει στη βαρβαρότητα
περισσότερο από ένα μούσι
που έλεγε
γιατί δεν ξαναπάτησε στη θάλασσα
άλλωστε ποτέ δεν πίστεψε
ότι θα μπορούσε να περπατήσει πάνω της
όταν είχε γίνει ήδη αιώνες πριν.
Και τώρα ο Σταυρωμένος έβλεπε και πάλι
τον επόμενο Χιλιάνθρωπο αφού η αποστολή
δεν είχε τελειώσει ή μάλλον είχε αρχίσει η καινή.
Η συγκίνηση ήταν μεγάλη
αλλά το Ιερό Δέος ακόμα μεγαλύτερο.

Πλάγια Αντεπίθεση
Ν. Λυγερός

Δεν κάθισε.
Παρέμεινε όρθιος λόγω σεβασμού.
Όσο πιο κοντά γινόταν
ενώ ήταν πάντα μαζί.
Ήξερε ότι δεν είχε αποφύγει το βόλι…
κι ότι έδειχνε το νοητικό σχήμα
της πλάγιας αντεπίθεσης.
Δεν έφτανε ο αποκλεισμός από τη θάλασσα
κι ο κίνδυνος παρέμεινε
άλλωστε το είχε δείξει η ιστορία.
Τα τείχη της θάλασσας δεν επαρκούσαν
κι έπρεπε να προστατέψουν τη γη
την πατρίδα της ελευθερίας και του φωτός
ακόμα και από τους ραγιάδες
που συμμαχούσαν τόσο εύκολα με τη βαρβαρότητα
για να σώσουν το τομάρι τους
που δεν άξιζε αυτό που είχαν γδάρει τα κτήνη.
Όμως δεν είχε ξεχάσει τίποτα
ούτε όσους τους είχαν εγκαταλείψει
γιατί δεν ήθελαν να ζήσουν το κόστος της ελευθερίας
κι είχαν προτιμήσει τη σκλαβιά
για να σωθούν δίχως να ξέρουν
ότι δεν είχαν πια ζωή.
Αυτοί οι σκλάβοι τους είχαν προδώσει και στην Κύπρο
όταν πίστεψαν στις βάρβαρες υποσχέσεις.
Η προσευχή είχε αρχίσει από τη στιγμή
που είχαν κάνει τον σταυρό τους
με το ίδιο χέρι του αετού.

Το Σώμα του Πνεύματος
Ν. Λυγερός

Το ίδιο το Σώμα του Πνεύματος ήταν στη πλώρη
για να φανεί η πίστη σε όσους το είχαν ανάγκη
εκείνοι και να ξέρουν οι άλλοι ότι δεν θα
άφηνε κανέναν πίσω κι ότι θα προστάτευε τους αθώους
από τη βαρβαρότητα και τα κτήνη της.
Δεν υπήρχε κανένας λόγος υποχώρησης
ούτε κατοχής της Κύπρου, ούτε της Κωνσταντινούπολης
κι όμως οι ραγιάδες είχαν αποδεχθεί τα τρία
λες και δεν είχαν μάθει απολύτως τίποτα
από την απελευθέρωση της Ισπανίας.
Κι όμως τα πειστήρια ήταν μπροστά σε όλους
έπρεπε όμως να τα δουν κι όχι μόνο να τα κοιτάζουν,
έπρεπε να ζήσουν κι όχι μόνο να υπάρχουν.
Διότι ακόμα κι αν έβλεπαν το σταυροδρόμι του γαλάζιου
δίχως προετοιμασία
δεν θα είχε κανένα νόημα.
Μπέρδευαν τη συνήθεια με την πίστη.
Ενώ η συνήθεια σκοτώνει τη σκέψη.
Ενώ η πίστη της επιτρέπει να κάνει υπερβάσεις.
Πόσοι αγόραζαν σταυρό χωρίς σταυρωμένο
και νόμιζαν ότι σημαίνει πίστη
ενώ απλώς το πίστευαν.
Η πίστη ήταν η συνέχεια του έργου Του
κι όχι η απόδειξη του εργαλείου βαρβαρότητας.
Ο πρώτος δείχνει τη θυσία και το φως.
Ο δεύτερος τα βασανιστήρια και το φόβο.
Το Σώμα του Πνεύματος ήταν ο ελεύθερος Υπηρέτης.

Πριν το Ιερό
Ν. Λυγερός

Βγήκαν από το χώρο του Χρόνου για να δουν το Ιερό.
Πριν όμως, πέρασαν από τον κεντρικό άξονα.
Για να εισέλθουν στην προστασία
των οικοσήμων του χρυσόμαλλου δέρατος.
Ήταν όλα εκεί σε δυο σειρές
γύρω από τον συμβολικό σταυρό
σαν να ήταν στα καράβια της ναυμαχίας.
Έιχαν έρθει από παντού χωρίς διακρίσεις
μόνο λόγω τιμής και καθήκοντος
διότι δεν είχαν κανένα Χρέος.
Κανείς, δεν χρωστούσε τίποτα
αλλά όλοι ήξεραν ότι η ζωή είναι δώρο
και σε κάποιον έπρεπε να δωθεί
αυτό ήταν το πρέπον.
Και σε ποιον άλλον από την Ανθρωπότητα
θα την έδιναν οι Υπηρέτες
ειδικά όταν έβλεπαν με τα μάτια τους
τον κίνδυνο της βαρβαρότητας.
Αυτό το μέρος του ναού είχε άλλωστε
ονομασία καραβιού.
Το ακίνητο ταξίδι ήταν αποστολή.
Και αυτό άρχισε στον ναό, πού αλλού.
Τώρα απέναντι στο Ιερό
ένιωσαν το Δέος
και αποφάσισαν ν’ ανέβουν στην σκεπή
για να δουν τον τρούλλο του ουρανού.