Η Ευρώπη δεν είναι το βιλαέτι της Τουρκίας

Η Ευρώπη δεν είναι το βιλαέτι της Τουρκίας
Του Ν. Λυγερού

Η Ευρώπη δεν είναι το βιλαέτι της Τουρκίας όσο και να το θέλουν αξιωματούχοι της και ραγιάδες της. Δεν πρόκειται ο εκφοβισμός και οι λεονταρισμοί ενός κράτους που δε μπορεί να λειτουργήσει ακόμα και εσωτερικά, να μας αναγκάσει να αλλάξουμε την έννοια της ελευθερίας. Μπορεί η εξουσία της Τουρκίας να προσδοκεί την μετατροπή του κράτους σε χαλιφάτο και του προέδρου σε σουλτάνου, αλλά αυτό δεν μας αφορά στην Ευρώπη.
Έτσι το γεγονός ότι ο πρόεδρος της Τουρκίας κατηγορεί τη Γερμανία ότι βοηθά τους τρομοκράτες κι εννοεί τους Τούρκους που συμμετείχαν στο πραξικόπημα της δικτατορίας και ξέφυγαν από την καταδίκη του, δεν είναι πια αστείο ούτε γελοίο, διότι μιλάμε για ανθρώπινες ζωές. Αλλά βέβαια ο ίδιος ξεχνάει να δηλώσει πόσο έχει εμπλακεί με την τρομοκρατική οργάνωση Daesh, πόσο την υποστηρίζει, πόσο πετρέλαιο της αγοράζει σε μισή τιμή της αγοράς, πόσα όπλα της έχει πουλήσει ως αντάλλαγμα. Και ξεχνά να επισημάνει ότι ο χάρτης που έχει εκδώσει αυτή η τρομοκρατική οργάνωση με μαύρο χρώμα για τις περιοχές που διεκδικεί έχει όλα τα στοιχεία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και παραπάνω. Πάντως αυτό που βλέπουμε πια με ξεκάθαρο τρόπο είναι ότι η Τουρκία εκμεταλλεύεται το μίσος ενάντια στην Ευρώπη για να συσπειρώσει τους ακραίους ψηφοφόρους και των ισλαμιστών και των εθνικιστών, για να επιτευχθεί ο σουλτανικός στόχος του νόθου δημοψηφίσματος. Έχουμε λοιπόν το καθήκον ν’ αντισταθούμε σε αυτές τις πράξεις βαρβαρότητας, όχι μόνο για να προστατέψουμε τους Ευρωπαίους αλλά και τους Τούρκους πολίτες που καταπατούνται στην Τουρκία.

Τεχνικές Έξυπνης Ιστορίας
Του Ν. Λυγερού

Όταν μελετούμε ένα ιστορικό γεγονός μέσω της στρατηγικής στο πλαίσιο της έξυπνης παιδείας, αναλύουμε τις διακλαδώσεις της γεγονολογίας για να εντοπιστούν τα κλαδιά που είναι ριζικά και τα κλαδιά που είναι τερματικά, έτσι ώστε να έχουμε μια ολοκληρωμένη εικόνα ενός συμπλέγματος καταστάσεων που οδήγησαν σε ένα ειδικό γεγονός. Με άλλα λόγια και πιο μαθηματικά εξετάζουμε την πολλαπλότητα που εφάπτεται στον πυρήνα της ολότητας και συνθέτουμε μέσω του άτλαντα ή στις πιο δύσκολες περιπτώσεις μέσω της μεθοδολογίας του Grothendieck, τον κόμβο που δημιούργησε το γεγονός. Επίσης με αυτόν τον τρόπο αποφεύγουμε μια γραμμική ανάλυση του χρόνου, αφού τον εφοδιάζουμε με μια δομή που είναι και πολυκλαδική και διακλαδική. Έτσι εντοπίζουμε και ακολουθίες που σημαδεύουν το γεγονός με το στίγμα τους, ενώ κλασικά θα χανόταν μέσα στη λήθη της κοινωνίας. Αν εφαρμόσουμε παραδείγματος χάρη αυτή τη μεθοδολογία στη γέννηση και τα πρώτα βήματα της Χούντας με το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου του 1967, θα αντιληφθούμε ότι έχουμε ένα ριζικό κλαδί με την Αποστασία του 1965, ενώ έχουμε ένα τερματικό κλαδί με το Αντικίνημα της 13ης Δεκεμβρίου του 1967. Το πρώτο λειτούργησε ως γεννήτορας, ενώ το δεύτερο δημιούργησε με το τέλος του μια ουρά. Δηλαδή το πρώτο ήταν ουσιαστικά το υπόβαθρο και το δεύτερο επέτρεψε με την αποτυχία του την ισχυροποίηση μιας κατάστασης που οδήγησε στην επταετία της δικτατορίας. Και βλέπουμε τη διαφορά του υπόβαθρου ως πρόσχημα με την προσπάθεια ανατροπής ως έλλειψη στρατηγήματος.