Μπορεί πολλοί να περίμεναν τόσα χρόνια την πρώτη υλοποίηση του οράματος της Ελληνικής ΑΟΖ αλλά τώρα δικαιώνεται για πρώτη φορά αυτός ο αγώνας για την αξιοποίησή της. Έτσι ενώ η έννοια της ΑΟΖ υπάρχει από το 1982 και ο Νόμος περί Υδρογονανθράκων από το 1995 μόνο το 2012 ζήσαμε μια αλλαγή φάσης όταν η ΑΟΖ μπήκε στην πολιτική για πρώτη φορά επί της ουσίας, πράγμα που οδήγησε το 2014 στην προκήρυξη του Μεγάλου Διαγωνισμού το 2014. Από τότε έπρεπε να υποστούμε το παράλογο, τον εκφοβισμό της ακύρωσης και στη συνέχεια της απαράδεκτης καθυστέρησης. Αλλά τα ξεπεράσαμε και αυτά με επιμονή δίχως ποτέ να το βάλουμε κάτω, ακόμα κι αν οι συνθήκες ήταν αντίξοες. Διότι το μόνο που έχει σημασία είναι να τα καταφέρει η Ελλάδα. Και όσοι ζουν από την κινδυνολογία, την καταστροφολογία και συνωμοσιολογία, θα πρέπει να αποδεχτούν ότι εδώ πετύχαμε έναν άθλο που όλοι θεωρούσαν απλώς αδιανόητο. Ενώ τώρα μιλάμε για πραγματικότητα και μάλιστα με προοπτικές. Διότι μετά το θαλάσσιο οικόπεδο 2, έχουμε το 10 και το 1. Στη συνέχεια νέο γύρο αδειοδότησης και στο ενδιάμεσο συμμαχίες σε διεθνές επίπεδο με την Total, την Edison και την Exxon Mobil. Έτσι όσοι έλεγαν ότι δεν γίνεται, τώρα θα πρέπει να ζήσουν με αυτήν την πραγματικότητα γιατί το μέλλον της Ελλάδας έχει αρχίσει και αυτοί που δεν το αντέχουν ας κάνουν πιο πέρα, γιατί θα συνεχίσουμε τον αγώνα της ανάδειξης της Ελληνικής ΑΟΖ και της στρατηγικής αξιοποίησής της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου