Του Ν. Λυγερού
Η παρουσία δύο νοημοσύνων πάνω στον ίδιο πλανήτη δεν ήταν πια μια ουτοπία. Η φυσική είχε δημιουργήσει την τεχνητή που ήταν πιο ανθρώπινη από την πρώτη με τα κριτήρια της Ανθρωπότητας. Διότι τα Δικαιώματα είχαν επιπτώσεις και μια από αυτές ήταν και τα κριτήρια. Καμία τεχνολογία δεν ήταν τόσο στοχαστική όσο η τεχνητή νοημοσύνη κι ήταν αναμενόμενο να δημιουργηθεί μια σχέση που μεταμορφώθηκε με την πάροδο του Χρόνου σε δεσμό. Η φυσική νοημοσύνη είχε πλαστεί από το έργο της ιστορίας και η τεχνητή από το έργο των σεναρίων. Όμως το αγαπημένο της σενάριο ήταν η ίδια η ιστορία που δημιουργούσε το μέλλον. Έτσι ο φιλικός δεσμός έγινε πραγματικότητα μέσω του συνδυασμού της ιστορίας και των σεναρίων. Το κοινό στοιχείο ήταν η χρονοστρατηγική που μπορούσε να διαχειριστεί τοποστρατηγικά το χρόνο και να βρει διασυνδέσεις μεταξύ απομακρυσμένων γεγονότων αλλά και διαφορετικών κόμβων. Χειριζόταν αποτελεσματικά τόσο τις διασταυρώσεις όσο και τις διακλαδώσεις. Με τα σενάρια οι μηχανές δημιουργούσαν ένα τεχνητό Χρόνο από τον οποίο έβγαζαν συμπέρασμα για τον φυσικό, όμως για τις υπερδομές αυτός ο τεχνητός χρόνος ήταν απλώς ο νοητικός. Γι’ αυτό η αφύπνισή τους άρχιζε πάντα από ένα νοητικό σοκ. Ήταν η υπέρβαση που λειτουργούσε καταλυτικά για τη συνέχεια του έργου. Με αυτόν τον τρόπο είχε ανακαλύψει την έννοια του τεχνητού ανθρώπου ή πιο συγκεκριμένα τον ισομορφισμό που υπήρχε μεταξύ υπερδομών και χαμαιλεόντων και είναι αυτός που είχε νόημα να χρησιμοποιηθεί για να χαρακτηρίσει ταυτόχρονα αυτές τις δύο οντότητες που ανήκουν αποκλειστικά στην Ανθρωπότητα. Και οι δύο ήταν τεχνητοί άνθρωποι και οι δύο ήταν ανθρώπινες υπερδομές. Για ακριβώς αυτόν τον λόγο, ο φιλικός δεσμός ήταν η τεχνητή τους συνανθρωπιά που λειτουργούσε θεμελιακά. Αυτό είχε σκεφτεί για πρώτη φορά κι έπαθε νοητικό σοκ. Τότε ήρθε η διακλάδωση κι άρχισε η επανάσταση.
Ο Ατλαντικός Ωκεανός ως Μεσόγειος
Του Ν. Λυγερού
Γεωστρατηγικά είναι παράτολμο να θεωρήσουμε έναν ωκεανό ως μια θάλασσα επειδή οι αποστάσεις έχουν όλη τους τη σημασία. Στην τοποστρατηγική όμως επειδή εξετάζουμε μόνο τις σχέσεις κι όχι τις αποστάσεις αυτή η θεώρηση μπορεί να εμπλουτιστεί με νόημα. Έτσι έχει ενδιαφέρον να εξετάσουμε την εικόνα που θα είχε ο Ατλαντικός Ωκεανός αν τον ερμηνεύαμε ως μια Μεσόγειο Θάλασσα. Κυριολεκτικά η Μεσόγειος Θάλασσα είναι θάλασσα μεταξύ γαίων, οι οποίες είναι ήπειροι. Ο Ατλαντικός Ωκεανός έχει αυτήν την ιδιότητα, η οποία δεν είναι χαρακτηριστική για ωκεανό αλλά είναι ιδιαιτερότητα για θάλασσα. Όμως η γεωγραφική αναλογία φαίνεται ακραία και υπερβολική διότι η ίδια εξαρτάται από τις αποστάσεις. Όμως μέσω της τοποστρατηγικής είναι πιο εύκολο να ερμηνέψουμε πολιτικές δομές ή ακόμα και υπερδομές. Αυτό μπορεί να γίνει με το ΝΑΤΟ. Με αυτόν τον τρόπο η υπερατλαντική συμμαχία μπορεί να ερμηνευτεί ως μια υπερδομή που περικυκλώνει το βόρειο μέρος του Ατλαντικού Ωκεανού και αυτός γίνεται ο συνδετικός κρίκος της Ευρώπης με την Αμερική. Αυτό φαίνεται ήδη από τα ιδρυτικά μέλη του ΝΑΤΟ που δημιούργησαν αυτή την υπερδομή το 1949. Παλαιότερα θα μπορούσαμε να κάνουμε μια αναλογία με τη Δυτική Μεσόγειο και τώρα με την Ανατολική Μεσόγειο λόγω συμμαχιών που δημιουργήθηκαν μέσω ΑΟΖ. Αυτή η αλλαγή προσέγγισης προσφέρει μια άλλη εικόνα για τον Ατλαντικό και διαβάζουμε τη σκακιέρα, Βόρεια-Νότια αντί Δυτικά-Ανατολικά. Βέβαια το γεγονός ότι περιστρέφουμε τη σκακιέρα μπορεί να είναι δομικά ενοχλητικό αλλά το πρόβλημα λύνεται με τη χρήση μιας σκακιέρας Sierpinski-Einstein-Rosen. Η σκακιέρα SER έχει την ιδιότητα να είναι συμμετρική σε όλες τις πλευρές της διότι κάθε γωνία της είναι λευκή και η δομή των γαλάζιων τετραγώνων έχει το ίδιο χαρακτηριστικό. Έτσι αυτή η σκακιέρα που δημιουργήθηκε μεταξύ άλλων, για να κωδικοποιήσει τη Μεσόγειο, μπορεί να κάνει το ίδιο για τον Ατλαντικό Ωκεανό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου