Στην Ελλάδα της μεταπολιτευτικής αφασίας, μας πήρε καιρό να τα συνειδητοποιήσουμε όλα αυτά. Φαίνεται όμως ότι τελικά τα συνειδητοποιήσαμε, έστω και υπό την προϋπόθεση ότι χρειάστηκε να καταβάλλουμε τεράστιο τίμημα… Στη δεκαετία του ’90 η «Ενωμένη Ευρώπη» που επ’ ουδενί δεν ήθελε την Τουρκία στις τάξεις της, έβαζε μπροστά την Ελλάδα, δηλαδή κρυβόταν πίσω από τη χώρα μας, παρουσιάζοντάς τη για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα ως το εμπόδιο της έναρξης των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Τουρκίας.
Μέχρι που η Αθήνα βροντοφώναξε ότι δεν έχει αντίρρηση και δεν πρόκειται να βάλει κανένα εμπόδιο, αναγκάζοντας τον τότε Γερμανό καγκελάριο Γκέρχαρντ Σρέντερ να δηλώσει ότι η Ευρώπη δεν είναι μπανανία… Και να αποκαλύψει έτσι τις πραγματικές προθέσεις των -πάντα βουλιμικών- ευρωπαϊκών ελίτ. Οι οποίες φυσικά δεν ήθελαν την Τουρκία εντός Ε.Ε. Ήθελαν όμως τα φθηνά τουρκικά εργατικά χέρια. Γι αυτό και έθεσαν σε ενέργεια τον έξυπνο μηχανισμό της «τελωνειακής ένωσης».
Αυτό είναι και το ΜΟΝΟ που τους καίει. Το να είναι ανταγωνιστικοί έναντι των Κινέζων και των Κορεατών. Η απρόσκοπτη λειτουργία των εργοστασίων των πολυεθνικών τους στην Τουρκία και… τα κέρδη τους. Δεν εξηγείται διαφορετικά η –μόλις εντός λίγων ημερών- αντιφατικές θέσεις της γαλλικής κυβέρνησης, της γαλλικής εξωτερικής πολιτικής, επί παραδείγματι.
Οι δηλώσεις της οποίας κατακεραύνωναν την απόπειρα της Τουρκίας να δημιουργήσει κοινή ζώνη εκμετάλλευσης (μέσα στην ελληνική υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ…) υποθαλάσσιων κοιτασμάτων, με το μπουλούκι του Σάρατζ στη Λιβύη, αλλά γεμάτες συμπαράσταση και «συμπόνια» για τη ρωσική και συριακή «ωμότητα» στην επαρχία Ιντλίμπ…
Η υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο… Από τους Βρετανούς και του Γερμανούς δεν περιμέναμε κάτι διαφορετικό. Για αυτό και δεν θα κάνουμε κανένα σχόλιο. Θα αρκεστούμε μόνο στο να υπενθυμίσουμε τα εξής:
Η Γερμανία ΑΔΙΑΦΟΡΕΙ για τις αμερικανικές πιέσεις προς αύξηση της οικονομικής συνδρομής της στο ΝΑΤΟ. Αδιαφόρησε δε πλήρως και για τις αμερικανικές ΚΥΡΩΣΕΙΣ που υπέστη, μετά την απόφασή της να προχωρήσει στην κατασκευή και λειτουργία του -ζωτικού για την ενεργειακή τροφοδοσία της βιομηχανίας της- αγωγού, Nordstream 2.
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ λοιπόν Ενωμένη Ευρώπη. Όπως δεν υπήρξε ποτέ και στο παρελθόν… Υπάρχουν μόνο συμφέροντα… Πολλά, διαφορετικά και πολλές φορές αντικρουόμενα, δίχως απαραίτητα -και αποκλειστικά- εθνικό χαρακτήρα. Από αυτό τον σύγχρονο «Πύργο της Βαβέλ» η Ελλάδα δεν έχει να περιμένει τίποτα ουσιαστικό. Απέναντι σε αυτά τα συμφέροντα, ο Ελληνισμός παλεύει για την επιβίωσή του.
Είναι τα ίδια συμφέροντα που με περίσσεια μαεστρία, πονηρία και υποκρισία, αξιοποιεί ως όπλα από την εποχή του Κεμάλ η Τουρκία, προκειμένου να αφανίσει τον Ελληνισμό και παράλληλα να αναδειχθεί σε περιφερειακή υπερδύναμη και ηγεμόνας στον χώρο της Μέσης Ανατολής… σε κέντρο του μουσουλμανικού κόσμου.
Είμαστε μόνοι μας λοιπόν, για να επαναλάβουμε τη διαπίστωση του Ναυάρχου Αποστολάκη. Το ότι το διαπιστώνουμε αργά δεν μπορεί και δεν πρέπει να μας τρομάζει. Και δεν πρέπει να μας τρομάζει γιατί πλέον δεν έχουμε άλλη επιλογή από το αντιδράσουμε και να αντισταθούμε…
ΕΞΑΝΤΛΗΣΑΜΕ όλα τα περιθώρια διαλλακτικότητας, επίδειξης προθέσεων φιλίας, συνεργασίας με τον αμερικανικό παράγοντα και πιστής τήρησης των αποφάσεων των Βρυξελλών. Είμαστε πλέον με την πλάτη στον τοίχο. Δεν έχει άλλο πίσω δηλαδή… Μόνο μπροστά μπορούμε να βηματίσουμε. Και κάθε βήμα θα είναι πάλη για επιβίωση…
ΠΗΓΗ defence-point
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου