Ναι μεν διάλογος με την Άγκυρα… αλλά όταν αμφισβητούν και τη Λωζάννη;

Μάθαμε εξωτερική πολιτική από έμπειρους και σοβαρούς ανθρώπους, όπως ο Βύρων Θεοδωρόπουλος. Ανθρώπους που είχαν ζήσει την Τουρκία σε όλα τα κρίσιμα ορόσημα των ελληνοτουρκικών σχέσεων, είχαν ακούσει π.χ. με τα αυτιά τους τον θόρυβο από τις τζαμαρίες των μαγαζιών των Ρωμιών να σπάνε τον Σεπτέμβριο του 1955. Έλεγαν πάντοτε ότι «με τον Τούρκο πρέπει να μιλάς, ακόμη και όταν βρίσκεσαι σε κρίση». Και θεωρούσαν ότι μπορεί να βρεθεί μια δίκαιη λύση στις ελληνοτουρκικές εκκρεμότητες. Νομίζω, όμως, ότι είχαν στο μυαλό τους μιαν άλλη Τουρκία.
ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ ΠΑΠΑΧΕΛΑ
ΠΗΓΗ: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Θεωρούσα τον διάλογο πάντοτε αναγκαίο και έχω επωμιστεί το ανάλογο κόστος για αυτό.
Απεχθανόμουν πάντα τους μιμητές του Δηλιγιάννη. Τους έμπειρους λαϊκιστές, δηλαδή, που πρώτα ξεσήκωναν τον Έλληνα, μετά ανακάλυπταν ότι δεν μπορούσαν να τον μαζέψουν όταν έβλεπαν το χείλος της καταστροφής και στο τέλος έβριζαν τους ξένους που δεν είχαν παρέμβει εγκαίρως. Και θεωρούσα μεγάλη «μαγκιά» της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής που α) έβαλε την Κύπρο στην Ε.Ε. και β) άλλαξε δόγμα και στήριξε την ανάγκη ένταξης της Τουρκίας στην Ένωση, «αδειάζοντας» όσους ισχυρούς μάς χρησιμοποιούσαν ως δικαιολογία.
Ήταν όμως μιαν άλλη Τουρκία, ακόμη και τα πρώτα χρόνια του Ερντογάν. Ποτέ δεν θα διενοείτο να αγγίξει τη Συνθήκη της Λωζάννης ή να προβάλει τόσο παράλογες διεκδικήσεις. Σήμερα η Τουρκία είναι μία δομικά αναθεωρητική δύναμη. Αμφισβητεί συνολικά το στάτους κβο. Έχει επίσης αλλάξει το πώς βλέπει τον εαυτό της. Ο Ερντογάν θεωρεί ότι ηγείται μιας περιφερειακής υπερδύναμης, η γεωπολιτική ισχύς της οποίας φθάνει έως τη Σομαλία και το Κατάρ. 

Διαβάστε την ενδιαφέρουσα συνέχεια στην πηγή

ΠΗΓΗ defence-point