Ο Γιάννης-Βασίλης Γιαϊλαλί (φωτ.: facebook.com/pontosnetwork/photos)
Γράφει ο Παντελής Σαββίδης
Υπάρχει μια επιμονή της Δύσης να θωπεύει την Τουρκία. Το είδαμε και με τη γερμανική στάση τις τελευταίες ημέρες, όταν δεν θέλησε να επιβληθούν κυρώσεις στη γειτονική χώρα για την πολλαπλώς προκλητική συμπεριφορά της.
Είναι δύσκολο να πει κανείς αν η πολιτική των κυρώσεων θα φέρει αποτέλεσμα. Έχουμε να κάνουμε με έναν λαό που αντιδρά διαφορετικά από τις προβλέψεις της Δύσης.
Συσπειρώνεται εύκολα αν το κράτος τον καλέσει να αντιμετωπίσει έναν υπαρκτό ή ανύπαρκτο κίνδυνο. Και εμφανίζεται ενωμένος και αποφασισμένος, παρά το γεγονός ότι γνωρίζει πως η σύνθεσή του αποτελείται από πολλές και διαφορετικές λαότητες.
Είναι εντυπωσιακός ο τρόπος που το τουρκικό κράτος έχει καταφέρει να περάσει τον τουρκισμό (την κεμαλική ιδεολογία) σε έναν ανομοιογενή πληθυσμό.
Την προηγούμενη Τετάρτη ο Γιάννης-Βασίλης Γιαϊλαλί μίλησε στην εκπομπή «Πρίσμα» της Δημοτικής Τηλεόρασης Θεσσαλονίκης και άφησε όλους τους συντελεστές της εκπομπής, καθώς και το κοινό που τον παρακολούθησε, άφωνους.
Έχει ενδιαφέρον να πληροφορηθείτε ποιος είναι.
Γεννήθηκε σε ένα χωριό της Μπάφρας, μιας περιοχής του Πόντου. Την περίοδο της Γενοκτονίας εκεί ήταν η καρδιά του ποντιακού αντάρτικου· ήμερα είναι η καρδιά του τουρκικού εθνικισμού. Στην Μπάφρα μεγαλώνουν οι πιο φανατικοί Τούρκοι εθνικιστές.
Ο Γιάννης-Βασίλης Γιαϊλαλί ήταν ένας από αυτούς, σε βαθμό που όταν κλήθηκε να υπηρετήσει ζήτησε να ενταχθεί στις Ειδικές Δυνάμεις ώστε να πολεμήσει κατά των Κούρδων.
Η επιθυμία του ικανοποιήθηκε και στην εκπομπή διηγούνταν πώς έκαιγαν κουρδικά χωριά και έσφαζαν στην κυριολεξία τους κατοίκους τους.
Τραυματίστηκε, εγκαταλείφθηκε από τους Τούρκους στρατιώτες με τους οποίους πολεμούσε μαζί και συνελήφθη από τους Κούρδους. Σήμερα διηγείται πώς τον φρόντισαν οι Κούρδοι και τον κράτησαν αιχμάλωτο.
Ο τουρκικός στρατός δεν μπορεί να παραδεχθεί ότι μέλη του είναι αιχμάλωτοι των Κούρδων. Και έτσι το τουρκικό κράτος άρχισε μια διαδικασία συκοφάντησης του ανθρώπου που με την βούλησή του βρέθηκε στις πιο σκληρές και δύσκολες περιοχές για να υπερασπιστεί το κράτος.
Γνώριζαν πως η καταγωγή του ήταν ελληνική. Πως οι πρόγονοί του και οι γονείς του ήταν Έλληνες και δεν του το είχαν πει.
Μέσα λοιπόν απ’ αυτή τη διαδικασία ο Γιάννης-Βασίλης Γιαϊλαλί συνειδητοποίησε ότι είναι κάτι άλλο από αυτό που νόμιζε και από την περιγραφή του αναπαράγονται εικόνες οικείες από τις τουρκικές βαρβαρότητες στο παρελθόν. Τίποτε δεν άλλαξε στην συμπεριφορά και στις ακρότητες των θεσμών αυτού του λαού από τότε που εγκαταστάθηκε στα οροπέδια της Ανατολίας το 1071 ως σήμερα. Απλώς σήμερα έχει καλύτερα όπλα. Η βαρβαρότητα των μηχανισμών του είναι κοινός και διαχρονικός τόπος.
Για να επανέλθω στη Δύση, δεν είμαι σίγουρος αν αυτό το κράτος το φοβάται και του συμπεριφέρεται με το γάντι ή αν κάτι προσδοκά.
Αν, πάντως, προσδοκά να γίνει σύμμαχός της, είναι μάταιο. Ποτέ στην ιστορική του διαδρομή δεν βοήθησε τις δυνάμεις της Δύσης που ήταν απέναντι στον ολοκληρωτισμό και στη συμπεριφορά με την οποία και το τουρκικό κράτος είναι εξοικειωμένο. Δεν είναι τυχαία η σύγκλισή του με τις γερμανικές ολοκληρωτικές αντιλήψεις στον 20ό αιώνα.
Για όποιον παρακολουθεί την ιστορική διαδρομή της γειτονικής χώρας είναι σίγουρο πως η κρατική της ενότητα επιτυγχάνεται με μια βίαιη ενσωμάτωση. Οι λαότητες που συναποτελούν την σημερινή Τουρκία γνωρίζουν πως είναι διαφορετικές και πως βιαίως συναινούν σ’ αυτό που είναι σήμερα. Οι άλλοι λαοί, οι επικίνδυνοι να αποδεχθούν το μουσουλμανισμό και τον τουρκισμό (Έλληνες, Αρμένιοι, Ασσύριοι κ.ά.) εξοντώθηκαν με τις γενοκτονίες στις αρχές του προηγούμενου αιώνα.
Η Τουρκία ως κράτος δεν πρόκειται να αλλάξει, τουλάχιστον στον προβλεπτό ορίζοντα. Υπάρχουν θύλακες που προβληματίζονται και στέκονται κριτικά στην ιστορία τους και στο πολιτισμικό τους αποτύπωμα, αλλά είναι μεμονωμένοι, ανοργάνωτοι και λίγοι αριθμητικά. Δεν μπορούν να καθορίσουν το στίγμα της σύγχρονης Τουρκίας. Το στίγμα αυτό δεν άλλαξε.
Αλλά οι διάφορες λαότητες από καιρού εις καιρόν αφυπνίζονται και θέτουν ορισμένα από τα ζητήματα που τις απασχολούν.
Μία από αυτές τις λαότητες που ζει στην Τουρκία και αριθμεί τα 4 εκατομμύρια είναι οι Κιρκάσιοι.
Ειρήσθω εν παρόδω, Κιρκάσιος στην καταγωγή είναι ο υπουργός Άμυνας της Τουρκίας Χουλουσί Ακάρ, όπως και ο πρωθυπουργός της Βρετανίας Μπόρις Τζόνσον.
Οι Κιρκάσιοι κατοικούσαν στον Βόρειο Καύκασο, ήταν γηγενής λαός και εκτοπίστηκαν κατά τη διάρκεια της ρωσικής κατάκτησης του Καυκάσου τον 19ο αιώνα.
Προσφάτως, η Deutsche Welle στην εκπομπή της στην τουρκική γλώσσα παρουσίασε ένα 12λεπτο βίντεο για τους Κιρκάσιους, το οποίο αποτέλεσε αφορμή για μια έντονη συζήτηση σχετικά με την αφομοίωσή τους. Και έθεσε το ερώτημα αν μετά τους Κούρδους και οι Κιρκάσιοι θα απαιτήσουν τα δικαιώματά τους. Τα πολιτισμικά δικαιώματα.
Όπως έγραψε στην ιστοσελίδα του ο Σάββας Καλεντερίδης, ο Κιρκάσιος συγγραφέας Fahri Huvaj με αφορμή το μίνι ντοκιμαντέρ δήλωσε ότι «ο μεγαλύτερος πληθυσμός Κιρκασίων ζει στην Τουρκία, και δυστυχώς η μεγαλύτερη αφομοίωση γίνεται στην Τουρκία».
Είπε, ακόμη, ότι μόνο το 20% του συγκεκριμένου πληθυσμού στην Τουρκία μπορεί να μιλήσει τη μητρική του γλώσσα, και ότι η γλώσσα και ο πολιτισμός του θα εξαφανιστούν στην Ανατολία στο εγγύς μέλλον.
Υπήρξε μια έντονη ρητορική μίσους εναντίον των Κιρκασίων στα τουρκικά μέσα μαζικής ενημέρωσης, αμφισβητώντας την πίστη τους στην Τουρκία. Τα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ κατηγορούν τις μη κυβερνητικές οργανώσεις και τους συλλόγους ότι εξυπηρετούν συμφέροντα ξένων δυνάμεων, απειλώντας μάλιστα ότι θα τους στείλουν όλους πίσω στον Καύκασο.
Τίποτε δεν έχει αλλάξει στον τρόπο αντιμετώπισης των λαοτήτων που ζουν στην Μικρά Ασία από το τουρκικό κράτος. Ίδιοι μέθοδοι, ίδια βαρβαρότητα, ίδια τακτική. Η Τουρκία δεν έχει αλλάξει καθόλου ως προς αυτά.
Το παράδοξο είναι ότι το κράτος αυτό εφευρίσκει τρόπους και ακολουθεί διπλωματία που εγκλωβίζει τη Δύση, η οποία βαυκαλίζεται για τον πολιτισμό της, την υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την οργάνωσή της σε επίπεδο κράτους δικαίου.
Μπορεί κανείς σήμερα να υποστηρίξει ότι αυτές οι δημοκρατικές αρχές συντρέχουν ή συνέτρεξαν ποτέ στην Τουρκία; Όχι. Τότε γιατί η Δύση παρέχει τόσο αφειδώς την υποστήριξή της στη γειτονική χώρα; Γιατί με τη βοήθειά της Δύσης εξακολουθούν να συντηρούνται αυτά τα στερεότυπα που καταπιέζουν λαούς και απειλούν γειτονικές χώρες; Που απειλούν με αποσταθεροποίηση ολόκληρη την Μεσόγειο;
Η Τουρκία μπορεί να διέρχεται σήμερα μια οικονομική κρίση, αλλά αυτή δεν θα έχει κανέναν αντίκτυπο στη λειτουργία της ως κράτους. Ο λαός της είναι συνηθισμένος σε τέτοιου είδους κρίσεις και μπορεί να προσαρμοστεί.
Έχει διαμορφώσει οικονομικές δομές που μπορούν να τη βοηθήσουν να ανακάμψει αν αλλάξει πολιτική. Δεν πρόκειται για κρίση της τουρκικής οικονομίας, αλλά του τουρκικού νομίσματος, της νομισματικής πολιτικής και της πολιτικής επιτοκίων που ακολουθεί ο Ερντογάν. Μπορεί να είναι και πολιτική κρίση με αντίκτυπο στην οικονομία. Τα χρηματιστηριακά boys της Δύσης γνωρίζουν καλά αυτό το παιχνίδι.
Επιπλέον, περνά κρίση ως προς τις συμμαχίες που οικοδόμησε και τις φιλοδοξίες που ανέπτυξε τον 21ο αιώνα. Προσπαθεί να καλύψει τα κενά αλλάζοντας πολιτική. Ας μην περιμένουμε, όμως, πολλά πράγματα. Ψάχνει τρόπους να ελιχθεί αλλά και να μην κάνει πουθενά πίσω. Δεν είναι σίγουρο ούτε ότι θα τα καταφέρει, ούτε ότι θα υποχωρήσει. Πολλά θα εξαρτηθούν από τον τρόπο που θα την δει η Δύση, όμως δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι η Δύση γνωρίζει πώς θέλει να δει την Τουρκία.
Το θέμα είναι ότι εκείνοι που πρέπει να ξέρουν καλά τι θέλουν και να προβλέψουν πώς θα κινηθεί η Τουρκία είναι οι γειτονικές της χώρες, όπως η Ελλάδα.
Και εδώ μπορεί να έχουν γίνει θετικές κινήσεις, εντούτοις παραμένει άγνωστος ο στρατηγικός στόχος και ο στρατηγικός τρόπος αντιμετώπισης της γειτονικής χώρας, από την Ελλάδα.
Η Τουρκία δεν θα αλλάξει ως προς την απειλή που συνιστά και η Δύση δεν θα την ωθήσει μακριά της. Το ελληνικό πρόβλημα θα συνεχίσει να είναι υπαρξιακό όσο η χώρα δεν προσδιορίζει τις απειλές και τον τρόπο αντιμετώπισής τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου