Ο κ. Νίκος Δένδιας ως υπουργός Εξωτερικών έχει επιδείξει, έως τώρα, αξιοζήλευτη δραστηριότητα και σειρά διπλωματικών επιτυχιών. Εκφραστής μιας πολιτικής αποτροπής κατά της Τουρκίας, οπαδός της πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής της χώρας, και στρατευμένος στο όραμα μιας αμιγώς κοινής ευρωπαϊκής εξωτερικής πολιτικής και άμυνας. Οι κακές του στιγμές είναι πολύ λίγες, όπως αυτή της υπέρ του δέοντος κολακείες προς τον Τσαβούσογλου, που φάνηκαν σαν προσπάθεια να μετριαστούν τα όσα θαρραλέα διατύπωσε στην Άγκυρα, εντός της έδρας… του θηρίου.
Γράφει ΕΙΔΙΚΟΣ ΣΥΝΕΡΓΑΤΗΣ
Από το defence-point
Οι δηλώσεις του, όμως, εχθές από την περιοχή της Μαριούπολης έδειχναν ότι δεν είχε προετοιμαστεί
Πρώτον, αναφέρθηκε στην παρουσία του ελληνισμού στην περιοχή για 2.000 χρόνια. Όφειλαν οι σύμβουλοί του να τον είχαν ενημερώσει ότι ο ελληνισμός αποίκησε τα βόρεια παράλια του Ευξείνου Πόντου ήδη από τον 8ο-7ο αιώνα π.Χ. Οι αποικίες των Ελλήνων στην Κριμαία, κυρίως η Χερσόνησος και το Παντικάπαιο αποτέλεσαν κομβικά σημεία για τον εκπολιτισμό της ευρύτερης περιοχής, ενώ προετοίμασαν και την έλευση του χριστιανισμού, που συνεχίστηκε στην περίοδο του Βυζαντίου.
Όσον αφορά δε την περιοχή της Μαριούπολης και των ελληνικών χωριών στην ενδοχώρα, αυτά ιδρύθηκαν από Έλληνες της Κριμαίας μετά το 1778, με διάταγμα της Μεγάλης Αικατερίνης, στο πλαίσιο της εγκατάστασης χριστιανικών πληθυσμών σε όλη τη Νέα Ρωσσία, δηλαδή στην σημερινή Νότιο Ουκρανία. Ένας Υπουργός Εξωτερικών οφείλει να μην μιλά στο περίπου –πάνω κάτω 700 χρόνια!-, για να διατηρεί την αξιοπιστία την δική του αλλά και του κράτους που εκπροσωπεί.
Δεύτερον, είπε ότι λίγα χιλιόμετρα από την Μαριούπολη είναι η γραμμή επαφής που αντιπαρατίθεται η Ουκρανία με την Ρωσία. Μέγα διπλωματικό λάθος. Η γραμμή επαφής είναι αυτή μεταξύ του ουκρανικού κράτους και των περιοχών της Ουκρανίας που έχουν αποσχιστεί. Πρόκειται δηλαδή για Ουκρανούς πολίτες που δεν αποδέχθηκαν το αποτέλεσμα της επανάστασης του Μαϊντάν. Αυτοί -η “Λαϊκή Δημοκρατία του Λουγκάνσκ” και η “Λαϊκή Δημοκρατία του Ντονιέτσκ”- έχουν οργανώσει δικό τους στρατό -μην ξεχνούμε ότι μιλούμε για τουλάχιστον 4 εκατομμύρια πληθυσμό. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο στρατός αυτός εξοπλίζεται από την Ρωσία αλλά ρωσικός στρατός δεν υπάρχει εντός των περιοχών που έχουν αποσχιστεί.
Σύμφωνα, λοιπόν, με τις συμφωνίες του Μινσκ, που έχει καταλήξει η πλατφόρμα της Νορμανδίας -Ουκρανία, Ρωσία, Γαλλία, Γερμανία- πρέπει να γίνουν συνομιλίες μεταξύ του Κιέβου και των εκπροσώπων των περιοχών αυτών για να λήξει η αντιπαράθεση με την απόδοση κάποιου είδους αυτονομίας, εντός της ουκρανικής επικράτειας. Όταν ο Έλληνας ΥΠΕΞ μιλά για αντιπαράθεση Ουκρανίας με την Ρωσία, αποδομεί αυτομάτως όλη την μέχρι τώρα διπλωματική προσπάθεια που έχει επιτευχθεί, πριμοδοτώντας όσους επιθυμούν για τους δικούς τους λόγους την ένταση. Αν για το ιστορικό παρελθόν ο κ. Δένδιας δικαιολογείται να έχει άγνοια, προφανώς για το δεύτερο δεν είναι δυνατόν να έχει.
Και το λάθος είναι μεγάλο: Διότι μέχρι του σημείου που ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι χρησιμοποίησε την Ελλάδα ως παράδειγμα προς μίμηση, επειδή δεν απέσυρε από τις ρωσόφωνες περιοχές τα στελέχη του προξενείου η Ελλάδα και δεν συνέβαλε στη δημιουργία κλίματος πανικού και φυγής κεφαλαίων που έπληξε σκληρά την ουκρανική οικονομία -άρα και τη στρατηγική της Δύσης- είχε πετύχει την απόλυτη εξισορρόπηση. Οι Ουκρανοί χαρούμενοι και οι Έλληνες οχυρωμένοι πίσω από το ελληνικό στοιχείο ώστε να τεκμηριώνουν τη στάση τους.
Από τη στιγμή της αναφοράς στη “γραμμή επαφής” Ρώσων και Ουκρανών χύθηκε “η καρδάρα με το γάλα”. Εκτός κι αν θεωρούμε ότι το αντάλλαγμα για τους Ρώσους ήταν η de facto αναγνώριση ότι επί της ουσίας πρόκειται πλέον για ρωσικό έδαφος. Έλα όμως που και η πολιτική της Μόσχας είναι διαφορετική! Οι Ρώσοι δεν το θεωρούν ρωσικό έδαφος. Θέλουν την περιοχή εντός Ουκρανίας με ειδικό καθεστώς. Και γι’ αυτό ζητούν να συζητήσουν οι Ουκρανοί απευθείας με τους αυτονομιστές και όχι με την Μόσχα. Άρα, εξ ορισμού, ο χειρισμός μοιάζει προβληματικός.
Το ερώτημα είναι όμως η στάση του κ. Δένδια είναι προς όφελος της Ελλάδας αλλά και των Ελλήνων της Μαριούπολης; Άραγε αντιλήφθηκε ποια είναι η στάση των ανθρώπων αυτών σε μια περιοχή τόσο ευαίσθητη; Τους εύλογους φόβους τους στο ενδεχόμενο όχι μόνον στην περίπτωση επανάληψης των μαχών, αλλά και πιθανής μετατόπισης της “γραμμής επαφής”; Πάντως, κατά την επιστροφή του ορθώς αναφέρθηκε στα σοβαρά προβλήματα ασφαλείας, περίθαλψης και διαβίωσης, και ορθά εκδήλωσε το ενδιαφέρον του ελληνικού κράτους να βοηθήσει στην επίλυσή τους.
Όσον αφορά συνολικά την Ελλάδα, το ερώτημα είναι τι κέρδισε στέλνοντας επί του πεδίου μήνυμα συμπαράταξης με την μια πλευρά, αυτήν την κρίσιμη στιγμή; Γεγονός που έκανε και τον Αμερικανό πρέσβη να πανηγυρίσει. Αν για αυτήν την στάση μας υπάρχουν ουσιαστικά ανταλλάγματα στην αντιπαράθεσή μας με την Τουρκία, τότε καλώς έγινε η επίσκεψη. Αν, όμως, το ταξίδι πραγματοποιήθηκε κατόπιν “ευγενικών προτροπών“, κι ενώ συνεχίζεται η φιλική στροφή προς τον Ερντογάν -που εσχάτως κάνει ό,τι μπορεί για να κερδίσει την αμερικανική εύνοια- τότε λάθος δρόμο πήραμε και τα λάθη πληρώνονται.
Σε κάθε περίπτωση, ο κ. Δένδιας επιστρέφοντας επιχείρησε να διασκεδάσει τις αρχικές εντυπώσεις κρατώντας κάποιες ισορροπίες και δηλώνοντας ότι “η Ελλάδα τάχθηκε και τάσσεται και υπέρ της αποκλιμάκωσης της έντασης στην περιοχή αυτή. Διατηρούμε διαύλους επικοινωνίας με όλους τους εμπλεκομένους”. Συμπεριέλαβε μάλιστα και τη Ρωσία στην ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική ασφάλειας. Έτσι ώστε όλοι να είναι ευχαριστημένοι…
ΠΗΓΗ defence-point
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου