Υποψήφιος διδάκτωρ Πολιτισμικών Σπουδών Πανεπιστημίου Πελοποννήσου
Μετά την απόβαση του Ιμπραήμ πασά στην Μεθώνη, τον Φεβρουάριο του 1825, η απόδοση των χερσαίων ελληνικών στρατιωτικών δυνάμεων ήταν από μηδαμινή έως ελάχιστη, καθώς δεν κατάφεραν να περιορίσουν τις δυνάμεις των Τουρκοαιγυπτίων στα όρια του αρχικού γεωγραφικού προγεφυρώματος, όπως αρχικά ήταν ο στόχος τους. Ετσι μοναδική αξιόμαχη ελληνική δύναμη, ικανή να επιφέρει στον εχθρό κάποια βλάβη, τέτοια που να αντισταθμίσει, έστω εν μέρει, τις επιτυχίες του, ήταν ο ελληνικός στόλος.
Μέσα σε αυτό το άσχημο πλαίσιο για την έκβαση του αγώνα της Ελληνικής Επανάστασης, ο ελληνικός