Γράφει ο Γιώργος Καπόπουλος
Πού βαδίζει η Γερμανία σχεδόν οκτώ μήνες μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία;
Ένα είναι βέβαιο, ότι οι ισορροπίες που διαμόρφωσε η χώρα μετά την ενοποίησή της το 1990 ανάμεσα σε μια συμμαχική σχέση με τις ΗΠΑ , μια ενεργειακή ειδική σχέση με την Ρωσία και μια α λα καρτ αντιμετώπιση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, είναι ένα κεφάλαιο που έκλεισε ανεπιστρεπτί.
Στην καλύτερη των περιπτώσεων η προοπτική των σχέσεων της Δύσης με την Ρωσία έχει ως μόνο ορατό ορίζοντα το πάγωμα της σύγκρουσης στην Ουκρανία, μια εύθραυστη δηλαδή κατάσταση πραγμάτων που καθιστά αδύνατη την αναθέρμανση των σχέσεων Μόσχας-Βερολίνου για το ορατό μέλλον.
Σε ότι αφορά την επανεκκίνηση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης η πρώτη αντίδραση του Βερολίνου ήταν ακριβώς προς την αντίθετη κατεύθυνση, αυτήν της εθνικής περιχαράκωσης.
Όπως ακριβώς είχε αντιδράσει η Μέρκελ το 2008 μετά την έναρξη της Παγκόσμιας Χρηματοπιστωτικής Κρίσης και κυρίως το 2010 μετά την έναρξη της Κρίσης στην Ευρωζώνη.
Σε ότι δε αφορά τις σχέσεις της Γερμανίας με τις ΗΠΑ και από τις δύο μεριές δεν γίνεται πλέον συζήτηση για την προνομιακή σχέση Συνεταίρων στην Ηγεμονία (PartnersinLeadership) την οποία είχαν προσφέρει ο Μπους ο πρεσβύτερος και ο Κλίντον στον Κολ μετά την ενοποίηση του 1990- υπάρχει απόλυτη σιγή για ευνόητους λόγους.
Για το Βερολίνο ο ευνόητος λόγος δεν είναι άλλος από τον φόβο ότι μια συνολική προσέγγιση με τις ΗΠΑ θα βραχυκυκλώσει εκ των πραγμάτων την διμερή εμπορική σχέση με το Πεκίνο σε μια στιγμή που το γερμανικό οικονομικό θαύμα αντιμετωπίζει υπαρξιακή πολυμέτωπη πρόκληση.
Για την Ουάσιγκτον ο ευνόητος λόγος δεν είναι άλλος από τον κλονισμό της εμπιστοσύνης για έναν εταίρο στον οποίο επένδυσαν στρατηγικά μετά το 1945 και κατέστησαν δυνατή την ταχύτατη μεταπολεμική του ανασυγκρότηση.
Δύο φορές την πρώτη η Δυτική και την δεύτερη η Ενιαία Γερμανία διέψευσαν τις προσδοκίες των ΗΠΑ , την πρώτη με την Οστπολιτίκ του Μπράντ και την δεύτερη με την Ειδική Σχέση με την Ρωσία που διαμόρφωσε ο Κολ και τήρησαν όλοι οι διάδοχοί του.
Όταν έπεσε το Τείχος του Βερολίνου στα τέλη του 1989 ο Μιτεράν έθεσε το δίλλημα Γερμανική Ευρώπη η Ευρωπαϊκή Γερμανία και φώτισε την επιτάχυνση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης ως προϋπόθεση για την ενοποίηση της Γερμανίας.
Από την πλευρά της η Βόννη και στην συνέχεια το Βερολίνο στην πράξη συνδύασαν και τις δύο επιλογές στήριξαν μια Ευρωπαική Γερμανία μέχρι του σημείου που η ευρωπαική ενοποίηση δεν ερχόταν σε αντίθεση με τις προδιαγραφές μιας Γερμανικής Ευρώπης.
(Ο Γιώργος Καπόπουλος είναι δημοσιογράφος- διεθνολόγος)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου