Ο πλωτάρχης – ήρωας Μιλτιάδης Ιατρίδης που έγινε με το υποβρύχιό του «ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΗΣ» φόβος και τρόμος στην Αδριατική, βυθίζοντας τρία πλοία, σαν σήμερα στις 24 Δεκεμβρίου1940.
Το Υποβρύχιο «ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΗΣ» με Κυβερνήτη τον Πλωτάρχη Μίλτο Ιατρίδη, επιτίθεται, κοντά στην είσοδο του λιμένα του Αυλώνα, κατά Ιταλικής νηοπομπής δώδεκα εμπορικών πλοίων, προστατευόμενων από έξι Αντιτορπιλικά και είκοσι αεροσκάφη.
Βυθίζει το Ιταλικό οπλιταγωγό «FIRENZE» 3.952 τόνων, που είναι κατάφορτο με πυρομαχικά και Ιταλούς στρατιώτες. Στη συνέχεια καταδιώκεται βαλλόμενο με βόμβες βάθους επί 9ωρο, αλλά καταφέρνει να διαφύγει.
Η ιστορία της βύθισης των Ιταλικών πλοίων
Εκείνες τις μέρες το υποβρύχιο έκανε περιπολία κοντά στις ακτές της ιταλοκρατούμενης Αλβανίας. Στις 22 Δεκεμβρίου το ελληνικό πλήρωμα συνέλαβε ένα ιταλικό ιστιοφόρο.
Ο Ιταλός κυβερνήτης, αιχμάλωτος στα χέρια του ελληνικού πληρώματος, αποδείχθηκε εξαιρετικά χρήσιμος. Αποκάλυψε σε μέλος του πληρώματος που μιλούσε ιταλικά ότι την επόμενη μέρα θα περνούσε για το λιμάνι του Αυλώνα στην Αλβανία μεγάλη ιταλική νηοπομπή. Αποστολή της ήταν ο ανεφοδιασμός των ιταλικών δυνάμεων που πολεμούσαν στο αλβανικό μέτωπο.
Το Παπανικολής «έστησε καρτέρι» γύρω απ’ το λιμάνι και περίμενε να έρθουν τα ιταλικά πλοία, που θα μετέφεραν εφόδια για τον ιταλικό στρατό.
Στις 24 Δεκεμβρίου, παραμονή των Χριστουγέννων εμφανίστηκαν στον ορίζοντα. Το ελληνικό υποβρύχιο εκτόξευσε τέσσερις τορπίλες που πέτυχαν διάνα το στόχο τους.
Τρία ιταλικά οπλιταγωγά, συνολικού βάρους 25.000 τόνων, που μετέφεραν όπλα και άλλο πολεμικό υλικό στα παράλια της Αλβανίας, προς ενίσχυση των ιταλικών δυνάμεων που μάχονταν κατά των Ελλήνων, χάθηκαν στα Στενά του Οτράντο.
Οι Ιταλοί, όπως ήταν αναμενόμενο, καταδίωξαν το Παπανικολής και εκτόξευσαν δεκάδες βόμβες με την ελπίδα να το βυθίσουν. Έριξαν 85 βόμβες βυθού. Δεν το πέτυχε όμως ούτε μία. Το πλήρωμα του υποβρυχίου βέβαια αναγκάστηκε να περάσει την παραμονή και την ημέρα των Χριστουγέννων, στο βυθό της θάλασσας. Έφτασαν μέχρι την Κροατία.
Ο Νικόλαος Τασιάκος μέλος του πληρώματος τότε είχε πει χαρακτηριστικά ότι ανήμερα των Χριστουγέννων, οι ναύτες είπαν τα Χρόνια Πολλά στα… μουγκά, γνέφοντας. Κανένας δεν μιλούσε. Το υποβρύχιο έπρεπε να μείνει πολλές ώρες στον βυθό και χρειαζόταν να κάνουν οικονομία στο οξυγόνο.
Ο Ελληνικός Στόλος του 1940
Η σύνθεση του μικρού ελληνικού στόλου το 1940, που κλήθηκε να αντιμετωπίσει το πανίσχυρο και τεχνολογικά εξελιγμένο ιταλικό Πολεμικό Ναυτικό, περιλάμβανε στις τάξεις της και έξι υποβρύχια γαλλικής κατασκευής, τέσσερα μεγαλύτερα ηλικίας 13 ετών («Πρωτεύς», «Γλαύκος», «Τρίτων» και «Νηρεύς») και δύο μικρότερα 14 ετών («Κατσώνης» και «Παπανικολής»).
Όσο για τον στόλο μας που πήρε μέρος στην αποσόβηση της εθνικής απειλής εκείνον τον μοιραίο Οκτώβρη του 1940, αριθμούσε 6.500 άντρες και περί τα 34 μάχιμα πλοία. Ο «Παπανικολής» ήταν παλιός ακόμα και για τα πρότυπα της εποχής. Είχε παραγγελθεί στα γαλλικά ναυπηγεία της Νάντης το 1925 και αποπερατώθηκε στις 3 Νοεμβρίου 1927, πλάι στο αδελφάκι του «Κατσώνης».
Η ελληνική σημαία υψώθηκε στο υποβρύχιο στις 21 Δεκεμβρίου του ιδίου έτους, σε μια σεμνή τελετή στη γαλλική Τουλώνη, και μαζί με τον «Κατσώνη» ο «Παπανικολής» αποτέλεσε τον πρώτο υποβρύχιο στολίσκο της Ελλάδας. Οι κωδικοί τους ήταν «Υ-2» για τον «Παπανικολή» και «Υ-1» για τον «Κατσώνη».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου