Γράφει ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΛΥΓΕΡΟΣ
ΠΗΓΗ: SLpress
Το χάσμα Τουρκίας-Αιγύπτου είναι στρατηγικού χαρακτήρα όσο στην Τουρκία κυριαρχεί ο νεοοθωμανισμός και στην Αίγυπτο το νασερικής παράδοσης κοσμικό καθεστώς που στηρίζεται στον στρατό. Ο Ερντογάν θεώρησε την Μουσουλμανική Αδελφότητα όχημα για την απόκτηση ερεισμάτων στον Αραβικό Κόσμο, που θα του επέτρεπαν να προωθήσει τα νεοοθωμανικά οράματά του. Ποντάρισε, λοιπόν, στον αιρετό πρόεδρο Μόρσι και έχασε την Αίγυπτο, όταν αυτός ανετράπη.
Για το καθεστώς Σίσι, η Μουσουλμανική Αδελφότητα είναι υπαρξιακή απειλή, επειδή έχει –παρά τα κύματα διώξεων– ερείσματα στη “βαθιά Αίγυπτο”. Ως εκ τούτου, πρώτος και καθοριστικός όρος στις διαπραγματεύσεις με την Άγκυρα ήταν αυτή όχι μόνο να σταματήσει την υποστήριξή της προς τη Μουσουλμανική Αδελφότητα, αλλά και να εκδιώξει την ηγεσία της, η οποία έχει βρει καταφύγιο στην Τουρκία.
Προκειμένου να τα βρει με την Αίγυπτο, ο Ερντογάν ήταν διατεθειμένος να περιορίσει διακριτικά την υποστήριξή του προς την Αδελφότητα, αλλά όχι και να την θέσει υπό διωγμό, όπως απαιτεί το Κάιρο. Εάν υπέκυπτε στον όρο του Σίσι, θα ακύρωνε στην πράξη την προσπάθειά του να αναγορευθεί σε άτυπο πολιτικό ηγέτη του πολιτικού Ισλάμ, ή τουλάχιστον σε σημείο αναφοράς για τους απανταχού ισλαμιστές.
Ήδη, λοιπόν, το πρώτο εμπόδιο ήταν εξαρχής απροσπέλαστο. Υπάρχει, ωστόσο, και το δεύτερο. Δεν είμαστε πλέον στη δεκαετία του 1990, όταν το κεμαλικό καθεστώς φρόντιζε να κρατάει τις ισορροπίες και συχνά να διατηρεί σχέσεις συνεργασίας και με τα αραβικά κράτη και με το Ισραήλ.
Η επεμβατική πολιτική του Ερντογάν την τελευταία δεκαετία στην ευρύτερη περιοχή έχει αλλάξει το γεωπολιτικό τοπίο.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΠΟΛΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΗΝ ΠΗΓΗ
ΠΗΓΗ defence-point
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου