Βιώνουμε μονίμως μια υστερική αντιμετώπιση των γεγονότων και των ζητημάτων που προκύπτουν και οδηγούν σε μια επιδερμική ανάγνωση των δεδομένων. Από την περασμένη Πέμπτη και εντεύθεν, που έχει προσφωνήσει την ολομέλεια της Βουλής των Αντιπροσώπων ο Πρόεδρος της Ουκρανίας, Ζελένσκι, βρίσκεται σε εξέλιξη μια αντιπαράθεση. Μια κόντρα εσωτερικά, ενίοτε με προεκλογικούς όρους και στοιχεία συνδρόμων του παρελθόντος, ενώ ο Ουκρανός Πρόεδρος έκανε τη δουλειά του, έκλεισε και το διακόπτη και απεχώρησε για να ετοιμαστεί για να μιλήσει σε κάποιο άλλο κοινοβούλιο. Υπενθυμίζεται συναφώς ότι ο Ουκρανός Πρόεδρος ζητά με τις παρεμβάσεις στα κοινοβούλια την αλληλεγγύη από τους άλλους λαούς, αλλά ο ίδιος αρνείται- όπως φάνηκε στην ομιλία του στην κυπριακή Βουλή- να την εκφράσει σε παρόμοιες περιπτώσεις, όπως αυτή της Κύπρου. Εν πάση περιπτώσει η Κυπριακή Δημοκρατία, κράτος και πολίτες, χωρίς δεύτερη σκέψη εκφράζουν εμπράκτως τη στήριξή τους σε θύμα εισβολής. Αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο.
Ο κ. Ζελένσκι, όπως ειπώθηκε πολλές φορές από την περασμένη Πέμπτη, είναι απαράδεκτος καθώς δεν είπε λέξη για την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο και τη συνεχιζόμενη κατοχή. Ήξερε προφανώς σε ποιους απευθυνόταν ( μέχρι και για τα «χρυσά διαβατήρια» γνώριζε, των άλλων των Ρώσων όχι των δικών του ανθρώπων), αλλά προδήλως επέλεξε τον ισχυρό φίλο και σύμμαχο του Ερντογάν. Αυτή είναι η πολιτική και τα παιχνίδια στις διεθνή σκηνή. Κι αυτό δεν γίνεται για πρώτη φορά. Συνεπώς δεν είμαστε πρωτάρηδες όταν γίνεται λόγος για «δυο μέτρα και δυο σταθμά». Ακόμη κι εάν εφαρμόζονται από θύματα εισβολής.
Βεβαίως το ερώτημα που αιωρείται πάντοτε είναι ποιά η αντίδραση για την κατοχή της Κύπρου από την Τουρκία από τους ίδιους τους Κυπρίους και ζητάμε, απαιτούμε, από τους τρίτους να αναδεικνύουν το θέμα αυτό; Και συγκεκριμένα από τους εκάστοτε διαχειριστές του Κυπριακού, που την εισβολή και την κατοχή την θυμούνται στα μνημόσυνα και στις επετείους. Στη διαχείριση αυτή καθ αυτήν, ασκούν πολιτική για την εξεύρεση φόρμουλας, διευθέτησης, στη βάση των αποτελεσμάτων της εισβολής και συνεχιζόμενης κατοχής και όχι για την άρση των κατοχικών δεδομένων.
Την ίδια ώρα, όμως, οι ευθύνες ανήκουν στο κοινοβούλιο που έκανε την όλη διαχείριση. Ούτε τα στοιχειώδη μιας τέτοιας διαδικασίας δεν διασφάλισε. Από την άλλη, ακούγονται και φωνές, ότι περίπου ο Ζελένσκι μας έκανε χάρη που μίλησε στο κοινοβούλιο της Κύπρου και δεν πήγε στη ψευδοβουλή ( τούτο, βέβαια, δεν μπορούσε καν να το σκεφτεί). Αν και από «τεχνικό λάθος» θα μπορούσε να συνδεθεί με τα κατεχόμενα αντί με τις ελεύθερες περιοχές και να ερχόταν γάντι και με το γλωσσικό σαρδάμ της Βικτώρια Νούλαντ, που μπέρδεψε τους… Προέδρους. Και όσοι θεωρούν πως κοτζάμ ισχυρή κυρία του Στέιτ Ντιπάρτμεντ χάθηκε στα χαρτιά της και πως περίπου δεν διάβασε τις… λεπτομέρειες στο φάκελο, που της είχαν ετοιμάσει οι υφιστάμενοι της, τότε δεν γνωρίζουν πως λειτουργεί το σύστημα. Οι Αμερικανοί και ειδικά η κ. Νούλαντ γνωρίζει που βρισκόταν( προεδρικό) και που θα πήγαινε ( κατεχόμενα). Θα έφευγε από τους «νότιους» και θα πήγαινε στους «βόρειους» ( με γεωγραφικούς όρους αποφεύγει την ουσία) και κάπου εκεί της ξέφυγε το «Πρόεδρος Τατάρ». Είναι σαφές πως γνωρίζει πως θα χειριστεί σημειολογικά τα δεδομένα καθώς αυτού του επιπέδου αξιωματούχοι ξέρουν που «πάν και που πατάνε»!
Βεβαίως, η αποδοχή της δικαιολογίας πως έχει καιρό να έλθει στην Κύπρο(!), έδωσε και άλλοθι στην κυβέρνηση να μην αντιδράσει. Άλλο που δεν ήθελαν οι κυβερνώντες, που γενικώς βαριόνται να αντιδρούν καθώς ασκούν- ως γνωστό- «υψηλή πολιτική» και για την ακρίβεια «ρεαλ πόλιτικ».
Στη Λευκωσία, πάντως, καλά κάνουν να ακούνε τον εκτελεστικό διευθυντή του Συμβουλίου Ελληνοαμερικανικής Ηγεσίας (HALC), Έντι Ζεμενίδη, ο οποίος κέρδισε πολλές μάχες στην Ουάσιγκτον. Ο κ. Ζεμενίδης δήλωσε στην ΕΡΤ ( στη Λένα Αργύρη) πως «η κυβέρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας θα πρέπει να πάψει να αποζητά απελπισμένα κινητικότητα στο Κυπριακό με εμπλοκή των ΗΠΑ και να δέχεται ψυχούλα από κυβερνήσεις, όταν το Κογκρέσο είναι διατεθειμένο να προσφέρει περισσότερα». Ποιος το έψαξε άραγε τούτο; Υπενθυμίζεται πως το HALC με τον ιδρυτή του, αείμνηστο Νίκο Μούγιαρη, κατάφεραν να αποτρέψουν την πώληση των F-35 στην Τουρκία. Κι αυτό θα προσπαθήσουν να κάνουν τώρα και με τα F-16. Δεν είναι, σε καμία περίπτωση όλες οι μάχες χαμένες λόγω του μεγέθους και των δυνατοτήτων μας. Είναι χαμένες μόνο όταν παραμένει η ελληνική πλευρά εγκλωβισμένη σε πολιτικές προσαρμογής ενίοτε και υποταγής.
ΠΗΓΗ apopseis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου