Ξημέρωσε και φέτος η ημέρα αυτή. Η 20ή Ιουλίου, που στοιχειώνει όλα τα καλοκαίρια μας, από το 1974 και μετά. Όπως τα στοιχειώνει και η 15η Ιουλίου του ίδιου έτους.
Δύο ημερομηνίες που σημάδεψαν βαθιά την ιστορία μας, φέρνοντας μας αντιμέτωπους με όλα τα δράματα και τις τραγωδίες που ακολούθησαν, αλλά και με όλα εκείνα τα λάθη που προηγήθηκαν αυτών. Διότι, όπως εύστοχα το θέτει ο Κώστας Μόντης στο ποίημά του «Στιγμές της εισβολής», είναι δύσκολο και για τον ίδιο και για ολόκληρο τον λαό της Κύπρου να πιστέψουμε πως μας τους έφερε η αγαπημένη θάλασσα της Κερύνειας. Γιατί απλά δεν τους έφερε η θάλασσα της Κερύνειας, αλλά η προδοσία.
«Δέκα χρόνια έστελλε τις μέλισσες του ο Ονήσιλος, να μας κεντρίσουν, να μας ξυπνήσουν, να μας φέρουν ένα μήνυμα» όπως απαντά ο Παντελής Μηχανικός στο ποίημά του «Ονήσιλος». Όλες τους όμως «ψοφήσανε απάνω στο παχύ μας δέρμα, χωρίς τίποτα να νιώσουμε…». Μαζί τους πέθανε και η συνείδησή μας, τυφλωμένη από τα πάθη. Και η τραγωδία της 20ής Ιουλίου του 1974 ήρθε να σφραγίσει εκείνη την πορεία.
Θα θρηνήσουμε και φέτος γιατι ο πόνος δεν λέει να κοπάσει. Οι μνήμες είναι βαθιά χαραγμένες στις ψυχές. Και οι συνέπειες της τουρκικής εισβολής είναι αποτυπωμένες στη συλλογική συνείδηση του λαού. Διότι η μετέπειτα ιστορία αυτού του τόπου, από το 1974 μέχρι και σήμερα είναι βαθιά επηρεασμένη από εκείνο το μαύρο καλοκαίρι. Όταν μέσα σε λίγες μόνο μέρες, ο μισός σχεδόν πληθυσμός αυτού του τόπου έχασε τα σπίτια και τις περιουσίες του και βρέθηκε ξαφνικά κατατρεγμένος, πρόσφυγας, να προσπαθεί να ξαναστήσει τη ζωή του σε έναν προσφυγικό συνοικισμό, άγνωστος ανάμεσα σε αγνώστους, ο κοινωνικός ιστός αυτού του κράτους είχε πλέον συντριβεί ανεπανόρθωτα. Όταν πολλά σπίτια μαυροφόρεσαν για τους νεκρούς τους και δεκάδες οικογένειες ζούσαν πλέον με την αγωνία για τον αγνοούμενο πατέρα, τον σύζυγο, τον γιο και τον αδελφό που δεν επέστρεψε στο σπίτι και κανένας δεν είχε να τους δώσει μιαν απάντηση για το πού βρίσκονταν οι άνθρωποί τους, τίποτα ποια δεν μπορούσε να ήταν ξανά το ίδιο.
Στα χρόνια που ακολούθησαν η κυπριακή κοινωνία άλλαξε. Ομοίως και η πολιτική πορεία και η ανάπτυξη και η πρόοδος αυτού του τόπου ήταν στιγματισμένη και βαθιά επηρεασμένη από τις τραγικές συνέπειες της τουρκικής εισβολής και της κατοχής. Και ακόμα και σήμερα, που οι έννοιες για κάποιους ξεθωριάζουν με το πέρασμα του χρόνου, τα πάντα εξακολουθούν να ορίζονται από το ασήκωτο βάρος μιας υπό κατοχή πατρίδας. Ενός λαού που έμαθε μεν να ζει και να συνεχίζει την πορεία του, αλλά ποτέ δεν ξέχασε. Ο θυμός για τη συνεχιζόμενη αδικία, αλλά και ο φόβος έναντι της απειλής που αισθάνεται καθημερινώς, βλέποντας την τουρκική σημαία χαραγμένη στα σπλάχνα του Πενταδάκτυλου, πέρασε στο υποσυνείδητο όλου του λαού στην ελεύθερη Κύπρο. Και ίσως κάτι αντίστοιχο να ισχύει και για τους Τουρκοκύπριους, όσους δηλαδή απέμειναν πλέον στα κατεχόμενα, επειδή η τουρκική εισβολή σηματοδότησε και το τέλος της δικής τους πορείας σε αυτό τον τόπο. Διότι ξέρουν και οι ίδιοι πολύ καλά πως η τουρκική παρουσία στο νησί δεν εξυπηρετεί τους ίδιους αλλά την εξωτερική πολιτική της Άγκυρας και τους επεκτατικούς της σχεδιασμούς.
Χαράματα ήχησαν και φέτος πάλι οι σειρήνες διακόπτοντας τον ύπνο μας και θέτοντας μας αντιμέτωπους με την ιστορία μας αλλά και με την ανάγκη για συνέχιση της παρουσίας μας σε αυτό το νησί. Το Κυπριακό δεν είναι θέμα ιδεολογίας. Είναι θέμα υπαρξιακό. Και για τους Ελληνοκύπριους αλλά και για τους Τουρκοκύπριους. Ο μόνος δρόμος προς το μέλλον, είναι ο δρόμος της ειρήνης και η ειρήνη περνά μέσα από μια δίκαιη λύση του Κυπριακού. Πρωτίστως όμως πρέπει να είναι μία λύση διαχρονική, η οποία να τερματίζει την τουρκική κατοχή, να διασφαλίζει την ανεξαρτησία και την εδαφική ακεραιότητα αυτού του τόπου, και να εμπνέει εμπιστοσύνη και ασφάλεια εκατέρωθεν, σε Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου