Μέρος Πρώτο – Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΑΡΒΑΛΙΑ, Αθήνα
Οταν έγινε γνωστό πώς γίνονται μυστικές διαβουλεύσεις των κυβερνήσεων Αθήνας-Αγκυρας με «γερμανική μεσολάβηση» δεν σας κρύβω ότι θορυβήθηκα.
Ας αφήσουμε τον Μητσοτάκη κατά μέρος που μπορεί να νομίζει ότι τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας είναι κάτι σαν τα γλυπτά του Παρθενώνα και να θεωρεί την γερμανική διαιτησία «ευλογία». Δεν βρίσκεται κάποιος δίπλα του να του επισημάνει ότι πρόκειται για μία «εξ΄ορισμού» πολύ κακή ιδέα; Ο Δένδιας δεν έχει άποψη;
Διπλωμάτες με το θάρρος της γνώμης τους δεν υπάρχουν; Αυτή η κυρία που πήγε στο στόμα του λύκου για να μιλήσει με το alter ego του Ερντογάν, τον πανούργο Ιμπραήμ Καλίν, δεν ήξερε να εξηγήσει στον πρωθυπουργό ότι η μεσολάβηση του Βερολίνου προδικάζει ελληνικές παραχωρήσεις; Δεσμεύθηκε για τα 12 μίλια; ‘Η όχι;
Και τελικά δεν βρέθηκε κανείς να επισημάνει ότι ο Γερμανός «μεσολαβητής», ο απεσταλμένος του Καγκελαρίου Σόλτς, πρέσβης Γιενς Πλέτνερ, ήταν ο διπλωμάτης που από την θέση του στην Αθήνα, συντόνισε εξ ονόματος της Γερμανίας την πανάθλια «Συμφωνία των Πρεσπών», χαρακτηρίζοντας την «ιστορική επιτυχία»;
- Δεν χρειάζεται να είσαι καθηγητής διεθνών σχέσεων για να αντιληφθείς πώς απ΄όλες τις μεγάλες χώρες που θα μπορούσαν να παίξουν τον ρόλο του διαιτητή στις ελληνοτουρκικές διαφορές, η Γερμανία είναι η πλέον ακατάλληλη.
Γιατί σε αντίθεση με τους Αμερικανούς που υπερτιμούν την στρατηγική αξία της Τουρκίας, αλλά καμία ιδιαίτερη κάψα δεν έχουν για τους Τούρκους ως έθνος, οι Γερμανοί στο διάβα της νεότερης ιστορίας τους έχουν αποδείξει ότι τους λατρεύουν. Και επιπλέον έχουν μία ιδιαίτερη σχέση με το Ισλάμ που τρομάζει.
Η προκατάληψη τους υπέρ των Τούρκων είναι ασύλληπτη και αν υπάρχει ένα και μοναδικό στοιχείο που την φρενάρει είναι η προσωπικότητα του ίδιου του Ερντογάν ο οποίος τους εκνευρίζει γιατί αρνείται να τους κάνει τα χατίρια.
Θα προσπαθήσω να αποδείξω το προφανές με μια απλή παράθεση ιστορικών γεγονότων, σε τρία συνεχόμενα άρθρα, που αναλύουν το «χθες», το οποίο όμως καθορίζει νομοτελειακά το «σήμερα».
Η σχέση των Γερμανών με το Ισλάμ, τον Αραβικό κόσμο και βεβαίως την Τουρκία βασίζεται σε πολύ γερά θεμέλια. Από την εποχή του αυτοκράτορα Κάιζερ Γουλιέλμου το Βερολίνο επιχείρησε να χρησιμοποιήσει το ισλαμικό κίνημα ως εργαλείο υπονόμευσης του αγγλοσαξονικού παράγοντα, ειδικά στον ευαίσθητο χώρο της Μέσης Ανατολής.
Οι Γερμανοί είχαν προπατορικό κόμπλεξ με την αδυναμία τους να επεκτείνουν το Ράιχ έξω από τα όρια της ηπειρωτικής Ευρώπης. Μισούσαν την Βρετανική Κοινοπολιτεία, αλλά δυσκολεύονταν να συναγωνιστούν ακόμη και τους Γάλλους που μονοπωλούσαν τις κτήσεις στην Βόρεια Αφρική.
Διαθέτοντας στις τάξεις των Γερμανών επιστημόνων σημαντικούς Ισλαμολόγους και Οριενταλιστές σκέφτηκαν να στρέψουν την Τουρκία και τους Αραβες εναντίον των Ευρωπαίων ανταγωνιστών τους, υποδαυλίζοντας το θρησκευτικό μίσος. Και κάπου εκεί γεννήθηκε η ιδέα της σύγχρονης «Τζιχάντ».
Η Γερμανία του Μπίσμαρκ και του Κάιζερ έβλεπε την Οθωμανική Αυτοκρατορία ως εξαιρετικό «συμπληρωματικό οικονομικό χώρο», έναν εν δυνάμει στρατιωτικό σύμμαχο και την ιδανική γέφυρα για στρατηγική επέκταση στην πολύτιμη Μέση Ανατολή.
Γι αυτό και στήριξε με φανατισμό την Υψηλή Πύλη και αργότερα τους Νεότουρκους, προσφέροντας από νωρίς όχι μόνο σημαντική οικονομική βοήθεια, αλλά και ομάδες στρατιωτικών εμπειρογνωμόνων. Ανώτερων Γερμανών αξιωματικών δηλαδή, που έπαιζαν ταυτόχρονα ρόλο εκπαιδευτών και συμβούλων «εθνικής ασφαλείας» για εξωτερικές, αλλά και εσωτερικές «απειλές», όπως αυτές των Αρμενίων και των Ελλήνων του Πόντου και της Ιωνίας.
Αυτοί οι Γερμανοί στρατιωτικοί τοποτηρητές «επιμελήθηκαν» τους διωγμούς των χριστιανικών πληθυσμών και φυσικά την Αρμενική Γενοκτονία, την πρώιμη εκείνη εθνοκάθαρση με γερμανική σφραγίδα που συνήθιζε και ο Χίτλερ να μνημονεύει στις μέρες του με καμάρι, χαρακτηρίζοντας την ως μία άκρως επιτυχημένη και σχετικά…αθόρυβη επιχείρηση.
Η αρμενική γενοκτονία αναγνωρίστηκε πλέον και επίσημα από το Αμερικανικό Κογκρέσο, αλλά ο βρώμικος ρόλος των Γερμανών αποσιωπάται επιμελώς. Αποσιωπάται επίσης ο ρόλος του Γερμανού «Λώρενς της Αραβίας», του Βαρόνου Max von Oppenheim, στον ξεσηκωμό του μουσουλμανικού κόσμου εναντίον των Συμμάχων της Αντάντ.
- Νομικός, διπλωμάτης και ερασιτέχνης αρχαιολόγος, ο Βαρόνος που στα 35 του χρόνια είχε γυρίσει όλη τη μουσουλμανική Βόρειο Αφρική, προτιμούσε να φωτογραφίζεται με κελεμπίες και σαρίκια γιατί αυτό τον έφερνε κοντά στο «ποίμνιο» που ήθελε να ξεσηκώσει. Το 1895 έγινε δεκτός από τον Σουλτάνο Αμπντούλ Χαμίτ στην Κωσταντινούπολη και μαζί συζήτησαν τις προοπτικές ενός πανισλαμικού κινήματος υπό την ηγεσία των Οθωμανών.
Στην πράξη ο Oppenheim προετοίμασε το έδαφος για την περιοδεία του Γερμανού αυτοκράτορα τρία χρόνια αργότερα με πρώτο σταθμό την Υψηλή Πύλη. Ο Κάιζερ δεν έμεινε βέβαια στα παράλια της Τουρκίας. Επόμενος σταθμός του ήταν η Ιερουσαλήμ όπου θα συναντούσε τον Μεγάλο Μουφτή, όπως ακριβώς ο Χίτλερ μερικά χρόνια αργότερα.
Αφου σταμάτησε στον τάφο του Σαλαντίν, του ξακουστού ήρωα του Ισλάμ που συνέτριψε τους Σταυροφόρους για ένα σύντομο, αλλά εξόχως συμβολικό προσκύνημα, έφτασε στη Δαμασκό. Εκεί τον Νοέμβριο του 1898, με έναν πύρινο λόγο, ο Γερμανός Αυτοκράτορας ανακηρύχθηκε σε «προστάτη» τριακοσίων εκατομμυρίων μουσουλμάνων.
Η εργαλειοποίηση του Ισλάμ και της Τουρκίας συνεχίστηκε μέχρι τις παρυφές του πρώτου παγκοσμίου πολέμου, όταν και έλαβε πλέον χαρακτήρα επίσημης πολιτικής. Ο Oppenheim μαζί με ένα επιτελείο διπλωματών, στρατιωτικών και επιστημόνων, συνέστησε μία ομάδα κρούσης και ανέλαβε να βάλει φωτιά στους μουσουλμανικούς πληθυσμούς της Μέσης Ανατολής ξεσηκώνοντας τους κατά των «εχθρών» της Γερμανίας.
Η χρησιμοποίηση της θρησκείας στον βωμό των γερμανικών εδαφικών διεκδικήσεων ήταν πράγματι μια έξυπνη ιδέα. Οι Γερμανοί θα έβαζαν τα λεφτά και την υλικοτεχνική υποδομή και οι Τούρκοι θα φρόντιζαν για την στρατιωτική εκτέλεση του σχεδίου προσφέροντας χιλιάδες πρόθυμους «μάρτυρες του Αλλάχ» για τα κανόνια των Συμμάχων.
Μαζί με τον Μεγάλο Πόλεμο λοιπόν ξεκίνησε και η ισλαμική επανάσταση όπως την παρήγγειλε το Βερολίνο.
- «Η Αυτού Μεγαλειότητα, ο Σουλτάνος πρέπει να καλέσει τους μουσουλμάνους της Ασίας, της Ινδίας, της Αιγύπτου και της υπόλοιπης Αφρικής σε ένα ιερό πόλεμο για το Χαλιφάτο», έγραφε ο Κάιζερ σε μία επιστολή προς τον υπουργό άμυνας των Νεότουρκων, Ενβέρ Πασά. Αλλά ο πανούργος Oppenheim ήταν αυτός που πέτυχε το ακατόρθωτο:
Να περιοριστεί η Τζιχάντ μόνο κατά των εχθρών της Γερμανίας! Στις 14 Νοεμβρίου 1914 με ένα σουλτανικό φετβά ο Ιερός Πόλεμος κατέστη καθήκον κάθε μουσουλμάνου της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Προσοχή όμως: Οσοι τυχόν έστρεφαν τα όπλα εναντίον των Συμμάχων της Υψηλής Πύλης, Γερμανών, Αυστριακών και Ούγγρων θα πήγαιναν κατευθείαν στην…Κόλαση.
«Ηταν η πρώτη φορά στην ιστορία», παρατηρεί ο σύγχρονος Γερμανός ερευνητής Mathias Kuntzel , «που ένας συγκεκριμένος ισλαμικός φετβάς για κήρυξη τζιχάντ εξαιρούσε μία συγκεκριμένη κατηγορία «απίστων»-τους Γερμανούς δηλαδή-από το σπαθί του Προφήτη»!
Η προνομιακή σχέση του Βερολίνου με το Ισλάμ, συνεχίστηκε, όπως θα δούμε και επί Χίτλερ.
ΣΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ Β’ ΜΕΡΟΣ: Ο ΜΟΥΦΤΗΣ ΠΟΥ ΛΑΤΡΕΨΕ Ο ΦΥΡΕΡ…
ΠΗΓΗ hellasjournal
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου