Αλλά τίνος και πώς αντιμετωπίζεται;
Δρ. Τάσος Χατζηαναστασίου, Αρθρογράφος
Η ανείπωτη τραγωδία με τους εκατοντάδες νεκρούς απελπισμένους ανθρώπους άνοιξε ξανά τη γνωστή ατέρμονη συζήτηση για το μεταναστευτικό ζήτημα. Επιβεβαίωσε δε για μία ακόμη φορά, ότι οι χώρες της δυτικής Ευρώπης, παρά τα υπαρκτά ζητήματα κοινωνικών και οικονομικών ανισοτήτων, αποτελούν για μεγάλο μέρος του πληθυσμού στον πλανήτη ένα καλύτερο μέρος για να ζήσουν αυτοί και τα παιδιά τους. Ναι, ακόμη και η Ιταλία της ακροδεξιάς Μελόνι παραμένει μία καλύτερη επιλογή γι′ αυτούς τους ανθρώπους από τα ...μη κράτη, τα αποτυχημένα, τα σπαρασσόμενα από εμφυλίους και επεμβάσεις κράτη της Αφρικής και της Ασίας.
Η εμπειρία, ωστόσο, της αδυναμίας ενσωμάτωσης κυρίως των μουσουλμανικών πληθυσμών στις χώρες υποδοχής, όσο και αυτή των ασταμάτητων ροών από τις χώρες προέλευσης με την επίσης επιβεβαιωμένη συνδρομή εγκληματικών (κυριολεκτικά δουλεμπορικών) οργανώσεων, συχνά υπό τον μανδύα διαφόρων ΜΚΟ, όλη, λοιπόν αυτή η εμπειρία τόσων ετών δεν έχει πείσει ένα μέρος του πληθυσμού της Δύσης και εν προκειμένω της Ελλάδας ότι ΔΕΝ είναι ούτε εφικτό ούτε επιθυμητό να μεταναστεύσουν όλα τα εκατομμύρια ή και δισεκατομμύρια ανθρώπων που ζουν σε αυτά τα μη αξιοβίωτα κράτη και επιδιώκουν να τα εγκαταλείψουν. Το να μεταφερθεί η κόλαση που βιώνουν αυτοί οι άνθρωποι στις χώρες υποδοχής, όπως ήδη συμβαίνει στα προάστια (και συχνά, όπως στην Αθήνα, στο κέντρο) των μητροπόλεων της Δύσης ΔΕΝ αποτελεί λύση. Η ίδια η μετανάστευση ΔΕΝ μπορεί να αποτελεί μία επιθυμητή επιλογή όταν γίνεται υπό το κράτος της απελπισίας, του πολέμου και της απειλής θανάτου από πείνα, αρρώστια, πολιτική ή άλλη δίωξη.
Η αντιμετώπιση των αιτίων που γεννούν αυτό το φαινόμενο πρέπει να είναι η προτεραιότητα των ευαισθήτων, των δημοκρατικών πολιτών, της αριστεράς (με βάση και τα κείμενα των θεωρητικών της), των αλληλέγγυων. Όχι η υποστήριξη του ξεριζωμού, αλλά η αποκατάσταση της δημοκρατίας, της ευημερίας και της ειρήνης στις χώρες τους και βέβαια η απαίτηση για μέτρα κατά της κλιματικής αλλαγής που επίσης συμβάλει στην αναγκαστική μετακίνηση πληθυσμών.
Όσοι όμως κερδίζουν πολιτικά και συχνά οικονομικά από τη μεγάλη μπίζνα των δισεκατομμυρίων που αποδεδειγμένα αποδίδει η εκμετάλλευση της δυστυχίας εκατομμυρίων ανθρώπων, έχουν κάθε λόγο να επιμένουν να διαφημίζουν την απάνθρωπη «φιλανθρωπία» τους. Ακόμη και η... Τουρκία διαφημίζει τον … ανθρωπισμό της και καταγγέλλει την Ελλάδα για αναλγησία ενώ η ίδια αυτή τη στιγμή παρεμβαίνει στρατιωτικά σε τουλάχιστον πέντε ξένες χώρες! Είναι αυτό που όλοι παραδέχονται ως «εργαλειοποίηση» του μεταναστευτικού.
Αντίστοιχα πολιτικά κέρδη αποκομίζουν και οι ακροδεξιές, ρατσιστικές πολιτικές οργανώσεις που επενδύουν στην απελπισία των φτωχότερων στρωμάτων της Δύσης που κυρίως πλήττονται από τις μαζικές ροές μεταναστών. Η εκτίναξη της επιρροής της Χρυσής Αυγής όπως έχει πειστικότατα αποδειχτεί από την έρευνα του Γιώργου Ρακκά («Σύγχρονες Βαβέλ», Αθήνα 2017) οφείλεται στην παρέμβασή της πρώτα στον Άγιο Παντελεήμονα της Αθήνας. Η δήθεν φιλομεταναστευτική (sic) πολιτική τροφοδοτεί την ακροδεξιά σ′ έναν ατέλειωτο φαύλο κύκλο.
Η λύση λοιπόν του μεταναστευτικού ζητήματος και κατ′ επέκταση η αποφυγή ανάλογων τραγωδιών δεν αντιμετωπίζεται με το άνοιγμα των συνόρων. Αν ανοίξουν τα σύνορα δεν θα αποτελούν πλέον οι χώρες της Δύσης τον «επίγειο παράδεισο» για τους μετανάστες, αλλά την κόλαση του Δάντη για όλους. Ήδη στη Σουηδία ολόκληρες περιοχές στις μεγάλες πόλεις είναι παραδομένες στο έλεος συμμοριών, διαφόρων εθνοτήτων και άρχισαν να λαμβάνονται μέτρα περιορισμού της μετανάστευσης. Και, αναμενόμενα, το εθνικιστικό κόμμα (Σουηδοί Δημοκράτες!) ενισχύθηκε στις τελευταίες εκλογές κατά 11% και είναι δεύτερο κόμμα (20%)!
Υπάρχει ο γνωστός αντίλογος: και πόσο εφικτό είναι να στηριχτούν όλες αυτές οι χώρες προέλευσης των μεταναστών; Η απάντηση είναι ότι είναι πολύ πιο ρεαλιστικό, αλλά και επιθυμητό, δίκαιο, ηθικό, σωστό και ό,τι άλλο θέλετε, από το να ανοίξουν τα σύνορα σε όποιον το επιθυμεί. Αν θέλουμε πράγματι έναν κόσμο δικαιότερο η αντιμετώπιση των αιτίων της μετανάστευσης και η αντίσταση στην εργαλειοποίησή της είναι ένας ευγενής σκοπός. Όταν όμως επενδύουμε στον διχασμό και σε επιλογές ένθεν και ένθεν που εν τέλει αντλούν πολιτικά και οικονομικά οφέλη από τη δυστυχία και τον θάνατο, γινόμαστε συνυπεύθυνοι των ξένων επεμβάσεων που ρημάζουν χώρες ολόκληρες και οδηγούν τους πληθυσμούς τους στη δυστυχία και την απελπισμένη έξοδο στα σαπιοκάραβα των δουλεμπόρων.
Όσο δε αφορά, ειδικότερα τη χώρας μας, δεν είναι απλώς εφικτό, αυτή τη στιγμή είναι εξαιρετικά κρίσιμη η με κάθε τρόπο καταγγελία και παρεμπόδιση της Τουρκίας ως παρεμβατικού, επεκτατικού κράτους που συστηματικά εργαλειοποιεί τη δυστυχία που η ίδια έχει προκαλέσει.
***
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου