Του Ν. Λυγερού
Επειδή πάλι έχουμε δημοσιεύματα περί εκδόσεων NAVTEX συνδυάζοντάς τα με το θέμα της ΑΟΖ αλλά και την υποτιθέμενη προκλητικότητα γειτόνων, η NAVTEX εκδίδεται σε διεθνή χωρικά ύδατα που δεν ανήκουν σε κανένα διότι δεν αποτελούν αποκλειστική ζώνη όπως είναι τα εθνικά χωρικά ύδατα. Έως τα 200ΝΜ από τις ακτές μπορεί να έχει οριοθετηθεί μια θεσπισμένη ΑΟΖ και τότε το κράτος που την έχει ανακηρύξει έχει κυριαρχικά δικαιώματα. Η ΑΟΖ όμως αφορά μόνο και μόνο την οικονομική δραστηριότητα. Κατά συνέπεια κάποια άλλη χώρα ή ακόμα και η ίδια μπορεί να εκδώσει NAVTEX. Αυτές λοιπόν δεν μπορούν να θεωρηθούν παράνομες διότι πολύ απλά δεν είναι. Το όλο θέμα μετά είναι οι ημερομηνίες έκδοσης και η μη επικάλυψη των NAVTEX. Όλο αυτό το πλαίσιο είναι γνωστό εδώ και καιρό στην Ελλάδα όπου δεν έχουμε ΑΟΖ αλλά λιγότερο γνωστό στην Κύπρο όπου υπάρχει ΑΟΖ από το 2004 χάρη του Τάσσου Παπαδόπουλου. Έτσι όταν διαβάζουμε νέα δεδομένα για τις NAVTEX ανεξαρτήτως από την ΑΟΖ, πρέπει να εξετάζουμε τις ημερομηνίες της έκδοσης και της διάρκειας και τις συντεταγμένες για το θέμα της πιθανής επικάλυψης. Η ύπαρξη της ΑΟΖ είναι εντελώς ανεξάρτητη από τις εκδόσεις NAVTEX. Τώρα που έχουμε το όλο πλαίσιο, το παίγνιο είναι απλό. Και μπορούμε εύκολα να αποκωδικοποιήσουμε την τουρκική προπαγάνδα. Η Τουρκία παρουσιάζει επικοινωνιακά ότι οι στρατιωτικές ασκήσεις της παρεμποδίζουν τις οικονομικές δραστηριότητες περί ενέργειας της Κύπρου. Μάλιστα το ίδιο κάνουν και οι δημοσιογράφοι από την πλευρά της Ελλάδας για να πουλήσουν το θέμα τους. Στην πραγματικότητα ακολουθεί την διαδικασία και αξιοποιεί το πλαίσιο για να πει ότι κάνει κάτι στην περιοχή. Ενώ με μια NAVTEX δεν μπορεί να κάνει τίποτα για να παρενοχλήσει μια άλλη. Έτσι το όλο παίγνιο είναι απλά επικοινωνιακό για να κερδίσει εντυπώσεις ως εκεί που την παίρνει και τίποτα παραπάνω.
Ατσαλιού Μνήμη
Του Ν. Λυγερού
Η βαρβαρότητα ήθελε να εξαφανίσει τα πάντα να μην υπάρχει πια κανένα ίχνος για να σβήσει το φως και να κυριαρχήσει το σκοτάδι, για να πληγώσει όσο πιο βαθιά μπορούσε την Ανθρωπότητα. Έτσι είχε χτυπήσει τους Δίδυμους Πύργους στη Νέα Υόρκη την 11η Σεπτεμβρίου. Η βάρβαρη επίθεση ήθελε να στιγματίσει τη χώρα και να χαρακτηρίσει την εποχή. Όπως πάντα όμως είχε υπερεκτιμήσει την πληγή και υποτίμησε τις αντοχές ενός Έθνους. Είχε θεωρήσει ότι θα ήταν ανίκανο ν' αντισταθεί μετά από ένα χτύπημα στην καρδιά του αλλά είχε ξεχάσει το πνεύμα του. Έτσι η πληγή γέννησε τη θυσία και η θυσία τις αντοχές. Όλα αυτά τα είδε μόνο στη συνέχεια όταν ανακάλυψε πόσο ισχυροί ήταν οι δεσμοί του όταν έπρεπε ν' αντιμετωπίσει ολικά αυτήν την επίθεση. Δεν είχε υπολογίσει ότι είχε ξεπεράσει μια ανάλογη βαρβαρότητα στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο με την επίθεση της Ιαπωνικής Αυτοκρατορίας κι ότι στη συνέχεια είχε νικήσει ακόμα και τον ίδιο τον πόλεμο παρόλο που φαινόταν αδιανόητο. Έτσι και με αυτό το τρομοκρατικό χτύπημα το ίδιο Έθνος δεν γονάτισε. Έκλαψε τους αθώους νεκρούς του αλλά δεν έσκυψε το κεφάλι, ούτε γονάτισε μπροστά στον εχθρό ακόμα κι αν αυτός ήταν αόρατος αρχικά. Μετά ένας ολόκληρος λαός ενώθηκε για να αναστηθεί από τα ερείπια. Τότε ενεργοποιήθηκε του ατσαλιού η μνήμη που οδήγησε στην μεταμόρφωση. Αλλά αυτό δεν το είχε προβλέψει η βαρβαρότητα. Ένα δομικό υλικό που είχε αξιοποιηθεί για ειρηνικούς σκοπούς, θα γινόταν πολεμικό για να περάσει στην αντεπίθεση. Επειδή δεν είχαν αποφασίσει άμεσα και αμέσως τι θα γινόταν με την τοποθεσία των Δίδυμων Πύργων, κάποιοι θεώρησαν ότι είχαν αφοπλιστεί. Όμως η πραγματικότητα ήταν εντελώς διαφορετική. Η βαρβαρότητα είχε κάνει ένα τεράστιο στρατηγικό λάθος που θα της προκαλούσε ένα κόστος που θα ήταν οριστικό για αυτή τη χειραγωγημένη μάζα χωρίς μέλλον και συνέχεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου