Η κλιμάκωση της τουρκικής επιθετικότητας η οποία έχει εξελιχθεί σε modular (σπονδυλωτή) πολιτική, υπό την έννοια ότι η Άγκυρα προσθέτει διαρκώς νέα θέματα στην ατζέντα φθάνοντας σε σημείο να αμφισβητεί τη μισή ελληνική επικράτεια και καθολικά τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα, συνοδεύθηκε από μια ενδημική αντιληπτική νόσο.
Τη ‘διάγνωση’ από τμήμα (όλο και μικρότερου ευτυχώς) της εγχώριας πολιτικής, καθηγητικής και διπλωματικής δημοσιολογίας ότι η όξυνση εκ μέρους της Τουρκία οφείλεται στην προεκλογική περίοδο και στην πίεση που υφίσταται ο Ερντογάν από την πολυ-κατάρρευση στο εσωτερικό και τη δημοσκοπική του εικόνα που ακολουθεί την καταβύθιση της οικονομίας και του βιοτικού επιπέδου. Με αυτή τη λογική αν ο Ερντογάν κερδίσει τις εκλογές η κατάσταση θα ηρεμήσει ή αν δεν ήταν σε προεκλογική περίοδο τα πράγματα θα ήταν καλύτερα.
Φυσικά αυτό έχει τόσο βάση όσο το ότι οι καρχαρίες δεν τρώνε ανθρώπους εκτός και αν εκνευριστούν. Η αναθεωρητική πολιτική της Τουρκίας δεν οφείλεται σε συγκυριακούς λόγους, αποτελεί εθνική στρατηγική την οποία ακολουθεί και υλοποιεί όλο ανεξαιρέτως το πολιτικό σύστημα εν είδει σκυταλοδρομίας με τους πάντες να πλειοδοτούν και τον καθένα να συνεχίζει από εκεί που παρέδωσε ο προηγούμενος ακόμα και αν τον προηγούμενο τον ανατρέψουν με πραξικόπημα ή τον κρεμάσουν.
Η προσπάθεια αποφυγής της αλήθειας και απόδοσης των γεγονότων σε φανταστικά αίτια έχει ένα μειονέκτημα: Δεν αναιρεί την πραγματικότητα η οποία θα σε προλαμβάνει σε κάθε επόμενη στροφή και πάντα θα πέφτεις επάνω της όπως ένα αυτοκίνητο με 200χλμ σε τοίχο. Στη διεθνή πολιτική, δε, δεν υπάρχουν αερόσακοι. Κάποιοι επιχειρούν κάθε φορά να φτιάξουν παραμύθια χωρίς δράκο, ενώ ο δράκος πετά καθημερινά επάνω από τα ελληνικά νησιά.
Αναπόφευκτη παρενέργεια αυτής της αντίληψης είναι να συγχέονται οι στρατηγικοί στόχοι με τους τακτικούς ελιγμούς. Για να το πούμε απλά, δεν μπορεί εθνικός στόχος να είναι «ένα ήσυχο καλοκαίρι». Ακόμα και αν αυτό επιτευχθεί το «ήσυχο καλοκαίρι» (που μάλλον δεν φαίνεται) θα το διαδεχθεί ένα ανήσυχο φθινόπωρο, ένας άγριος χειμώνας και μία άνοιξη με δόντια. Άλλο να κερδίζεις χρόνο απλά για να μεταθέτεις το πρόβλημα και άλλο να παίζεις καθυστερήσεις ως τακτική επιλογή για να δημιουργήσεις τις προϋποθέσεις (πχ εξοπλισμοί) υλοποίησης ενός στρατηγικού στόχου (πχ άσκηση κυριαρχικών δικαιωμάτων).
Με απλά λόγια, εθνικός στόχος δεν μπορεί να είναι η… αποκλιμάκωση, αλλά η παντί τρόπω αδρανοποίηση της υπαρξιακής τουρκικής απειλής. Η οποία ούτε «αποκλιμακώνεται», ούτε φτιασιδώνεται, ούτε «ερμηνεύεται», ούτε «συνηθίζεται». Μόνο εξαλείφεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου