Να περιείχε το άρθρο της αμερικανικής εφημερίδας κάποια επιπλέον συνταρακτική είδηση που φώτιζε την υπόθεση από άλλη σκοπιά; Όχι, τίποτα από όλα αυτά. Το άρθρο -με τον αιχμηρότατο είναι η αλήθεια τίτλο- δεν λέει τίποτα που δεν συζητιέται και εντός των τοίχων. Όμως χάρη στον «επαρχιωτισμό» που μας διακατέχει απέναντι στα «ξένα» ΜΜΕ έδωσε άλλη μια ευκαιρία στο «χωριό» μας να ετεροπροσδιοριστεί και να νιώσει μειονεξία.
Χρειαζόμαστε, οπωσδήποτε, τη γνώμη των άλλων για να κατανοήσουμε ποιοι και τι είμαστε;
Προσοχή: το ζητούμενο δεν είναι αν αυτά που γράφει ο Alexander Clapp (αυτός είναι ο συγγραφέας του επίμαχου άρθρου) είναι αληθή ή όχι. Σαφώς και έχει τη σημασία του άρθρο ως προς την αληθοφάνεια ή τις υπερβολές του. Σαφώς και προσμετράται στο ισοζύγιο θετικών και αρνητικών κρίσεων που εμφανίζει δημόσια η κυβέρνηση Μητσοτάκη, αλλά εδώ χρειάζεται να εξετάσουμε και μια γενικότερη πτυχή του ζητήματος, την οποία με εύσχημο τρόπο προσπαθούμε να την αποκρύψουμε από τον εαυτό μας.
Αισθανόμαστε εθνικά υπερήφανοι όταν ο Guardian εξυμνεί τα νησιά μας και τα τοποθετεί μεταξύ των καλύτερων προορισμών του κόσμου. Την ίδια στιγμή, όμως, αισθανόμαστε εθνικά μειωμένοι έως και βαρύτατα προσβεβλημένοι όταν κάποια εφημερίδα γράφει για τα στραβά μας (όπως συνέβη κατά κόρον την περίοδο της οικονομικής κρίσης που μας πέρασαν γενεές δεκατέσσερις). Θα έπρεπε, άραγε, να ασχολούμαστε τόσο πολύ για το πώς μας βλέπουν οι άλλοι;
Πιστεύει κανείς πως ο μέσος Πορτογάλος ή ο μέσος Ιρλανδός καίγεται τόσο πολύ για το τι γράφει ο διεθνής Τύπος για τη χώρα του; Ίσως να υπάρχει μια κάποια εξήγηση γι’ αυτό: Εμείς οι Έλληνες πάσχουμε από μόνιμη κρίση μεγαλείου. Μπορεί να μην υπήρξαμε ποτέ αποικιοκρατική δύναμη και να μην κατισχύσαμε του κόσμου με τα όπλα στη σύγχρονη εποχή, εντούτοις έχουμε πάντα στο μυαλό μας (ακόμη κι αν δεν θέλουμε να το παραδεχθούμε) ότι όλοι μας χρωστούν χάρη επειδή έτυχε στον τόπο μας πριν από χιλιάδες χρόνια να περπατήσουν οι γνωστοί πρόγονοί μας. Επί τη ευκαιρία: όχι άλλη αρχαιοπληξία.
Πιστεύουμε εν ολίγοις πως όλοι πρέπει να ασχολούνται μαζί μας. Τι γίνεται, όμως, όταν ασχολούνται με κάτι που δεν μας συμφέρει; Τότε το αφήγημα του ομφαλού της γης πάει περίπατο και αρχίζει η αποδόμηση. Τα καλά και συμφέροντα. Στην προκειμένη περίπτωση το όλο θέμα απέκτησε και έντονο –μικροπρεπή- κομματικό μανδύα.
Το να κρίνεις με το θυμικό δείχνει ανωριμότητα και φανερώνει την ανάγκη που έχουμε βαθιά μέσα μας για επιβεβαίωση.
Ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί πως οι NY Times αποκαλύπτουν τα άπλυτα της κυβέρνησης που τα εδώ ΜΜΕ προσπαθούν να κουκουλώσουν.
Η Νέα Δημοκρατία θεωρεί (βλ. διαρρέει) το δημοσίευμα κατευθυνόμενο, ενδεχομένως και μια μορφή πληρωμένης καταχώρησης.
Για άλλη μια φορά, δυο γάιδαροι τσακώνονται σε ξένο αχυρώνα.
Κανονικά δεν θα έπρεπε να έρθει κανένας εξωτερικός παράγοντας να κηδεμονεύσει τα πολιτικά μας πράγματα. Μπορούμε να μόνοι μας να καθαρίσουμε την κόπρο του Αυγεία, αρκεί να το θέλουμε. Δεν είμαστε στο 1821 να περιμένουμε από τις Μεγάλες Δυνάμεις να καθορίσουν τις τύχες μας. Αλίμονο αν ένα δημοσίευμα είναι ικανό να ταρακουνήσει την εσωτερική πολιτική κατάσταση και να χρησιμοποιηθεί κατά το δοκούν.
Τo εξώφυλλο του περιοδικού Focus που είχε προκαλέσει προ ετών το θυμό του τότε προέδρου της ελληνικής Βουλής που είχε ζητήσει εξηγήσεις από τον γερμανό πρέσβη (!). Λες και δεν υπάρχει ελευθερία του Τύπου στη Γερμανία.
Ήταν ανθέλληνες οι συντάκτες του Focus όταν έβαλαν την Αφροδίτη της Μήλου να μας κάνει κωλοδάχτυλο;
Είναι πράκτορας ο Alexander Clapp και βρίσκεται σε
διατεταγμένη υπηρεσία προς χάριν κάποιου κόμματος; Το να πιστεύεις
θεωρίες συνωμοσίας και να κρίνεις με το θυμικό τα πράγματα δείχνει
ανωριμότητα και φανερώνει την ανάγκη που έχουμε βαθιά μέσα μας για
επιβεβαίωση. Ακόμη κι αν αυτή έχει αρνητική χροιά.
Όπως έλεγε και ο θεατρικός συγγραφέας George Michael Cohan: «Δεν με νοιάζει τι λες για μένα, αρκεί να λες κάτι για μένα και να γράφεις το όνομά μου σωστά». Εντάξει, δεν έχουμε παράπονο, το… Greece οι ξένοι το πετυχαίνουν.
ΠΗΓΗ lastpoint
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου