Γράφει ο Γιώργος Καπόπουλος
Το παγκόσμιο σκηνικό που τείνει να διαμορφωθεί οκτώ σχεδόν μήνες μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία δεν είναι σε καμιά περίπτωση μια ολική επαναφορά στον Ψυχρό Πόλεμο της περιόδου 1947-91.
Τότε κυριαρχούσε η διπολική αντιπαράθεση ΗΠΑ – ΕΣΣΔ ένα πλαίσιο που διασφάλιζε κάποια προβλεψιμότητα και σταθερότητα καθώς υπήρχαν τα δύο αντίπαλα μπλοκ και το κίνημα των Αδεσμεύτων.
Σήμερα αναδύεται ένας πολυπολικός και πολυκεντρικός κόσμος που δεν μπορεί να συμπιεσθεί σε συμμαχίες και συνασπισμούς και σε καμιά περίπτωση δεν είναι πρόθυμος να διαλέξει στρατόπεδο.
Η στάση της Κίνας είναι χαρακτηριστική καθώς αποδοκίμασε τις κυρώσεις της Δύσης αλλά ταυτόχρονα κρατά αποστάσεις ασφαλείας από την Ρωσία όπως καταγράφηκε πρόσφατα στην Σύνοδο Κορυφής της Ομάδας της Σαγκάης στην Σαμαρκάνδη μετά την συνάντηση Πούτιν – Σιτζιπιγκ.
Χαρακτηριστική είναι και η στάση της Σαουδικής Αραβίας που αρνήθηκε να ασκήσει την βαρύνουσα επιρροή της στον ΟΠΕΚ ώστε να συμμορφωθεί με την αύξηση παραγωγής Πετρελαίου που ζητούσαν οι ΗΠΑ για να συγκρατήσουν την άνοδο της τιμής του.
Πριν λίγες μέρες το Ριάντ προχώρησε ακόμη περισσότερο καθώς πρωταγωνίστησε στην απόφαση του ΟΠΕΚ να μειώσει την παραγωγή πετρελαίου.
Ένας από τους παλαιότερους συμμάχους των ΗΠΑ στην Ευρύτερη Μέση Ανατολή αρνείται να διευκολύνει την Δύση στην μείωση του κόστους των παρενεργειών των κυρώσεων που έχουν επιβληθεί στην Ρωσία.
Ταυτόχρονα, με τον πόλεμο στην Ουκρανία, κλιμακώθηκε εντυπωσιακά η ένταση ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Κίνα ως προς την Ταϊβάν.
Από τη μεριά της η Βόρεια Κορέα αξιοποίησε τα πολλά ανοικτά μέτωπα στην Διεθνή Σκηνή για πυραυλικές δοκιμές καθώς χωρίς την συνεργασία με τις ΗΠΑ της Κίνας και της Ρωσίας δεν είναι δυνατόν να εκτονωθεί η ένταση στην Κορεατική Χερσόνησο.
Αβεβαιότητα καλύπτει και τις διαπραγματεύσεις για τον διεθνή έλεγχο του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν καθώς και σε αυτό το πεδίο η συνεργασία των Μονίμων Μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ είναι προϋπόθεση εκ των ων ουκ άνευ.
Με άλλα λόγια η πολεμική σύγκρουση στην Ουκρανία έχει προκαλέσει άνοδο της έντασης στα περισσότερα ανοικτά μέτωπα και εστίες έντασης στην Διεθνή Σκηνή.
Όλα τα παραπάνω αθροιστικά αναδεικνύουν ως βαρύνουσας σημασίας την Σύνοδο Κορυφής της Ομάδας των G-20 τον επόμενο μήνα στο Μπαλί της Ινδονησίας.
Ο Μπάιντεν δεν έχει αποκλείσει συνάντηση με τους Πούτιν και Σιτζιπίγκ.
Το πιο ενδιαφέρον όμως ερώτημα είναι τι συσχετισμοί θα φωτισθούν στο γραφικό τουριστικό θέρετρο όχι μόνον ανάμεσα στην Δύση από την μια μεριά και την Ρωσία και την Κίνα από την άλλη αλλά ανάμεσα στις ΗΠΑ και τις χώρες με δική τους πλέον περιφερειακή γεωπολιτική Ατζέντα όπως η Σαουδική Αραβία , Η Βραζιλία και η Τουρκία.
(Ο Γιώργος Καπόπουλος είναι δημοσιογράφος-διεθνολόγος)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου