Οι απειλές της Δημοκρατίας…

 

Γράφει ο Χάρης Λεοντάρης

Η σύγχρονη φιλελεύθερη δημοκρατία του δυτικού κόσμου αναμφιβόλως υπερέχει από κάθε άλλο πολίτευμα κι ας έχει ελλείμματα σοβαρά κατά την εφαρμογή της. 

Τούτο μπορεί ο καθένας να το διαπιστώσει με μια ματιά στα κράτη που ως τα σήμερα δεν έχουν ιδρύσει ανάλογο δημοκρατικό πολίτευμα. Επομένως οι συγκρίσεις είναι χωρίς νόημα. Όμως τούτα τα χρόνια αυτή η «ανεπαρκής» δημοκρατία δεν ικανοποιεί όλους τους πολίτες με αποτέλεσμα ένα τμήμα της δυτικής κοινωνίας να στρέφεται προς ακροδεξιά κόμματα ή να δείχνει φιλική στάση προς τον Πούτιν εξαιτίας της εισβολής της  Ρωσίας στην Ουκρανία. Αυτή η πολιτική συμπεριφορά έχει τους λόγους της κι ας φαίνεται ανορθολογική και ασυμβίβαστη με το ποιόν της δημοκρατίας μας. Οι πολίτες έχουν γνώση όλων των στοιχείων από την πολιτική ταυτότητα αυτών των καθεστώτων και των ιδεολογιών τους. Αλλά τα πιεστικά προβλήματα δεν αφήνουν χώρο στην ορθή σκέψη και κρίση.

Κάποιοι αιθεροβάμονες δυσκολεύονται να κατανοήσουν τη στροφή τμημάτων της κοινωνίας προς την ακροδεξιά, γιατί με βάση τις ιδεοληψίες τους μόνο τα αριστερά κόμματα είναι σε θέση να δώσουν λύση στα μεγάλα προβλήματα της εποχής μας. Μάλλον εθελοτυφλούν και αποφεύγουν να δούνε την ταυτότητα των μεγάλων ζητημάτων, τα οποία και καθορίζουν ως ένα βαθμό τις επιλογές πολιτών.

Γι’ αυτό και ξάφνιασε η νίκη της Ακροδεξιάς στην Ιταλία με φασιστικές ρίζες και ήχησε ως καμπάνα στους πολιτικούς της Ευρώπης, προκαλώντας πολλές αναλύσεις και συζητήσεις. Και ας μην ξεχνάμε ότι αυτά τα μορφώματα έχουν απήχηση και σε άλλες χώρες, όπως στην Αυστρία, στη Γαλλία, ακόμη και στη Σουηδία. Ενώ στην Ανατολική Ευρώπη κυβερνάνε πολιτικοί ως ακροδεξιοί, αυτά που λίγα χρόνια νωρίτερα ήταν κομμουνιστές με σφραγίδα, όπως για παράδειγμα ο Πούτιν.

Είναι προφανές ότι τα πολιτικά πράγματα δεν ακολουθούν πάντα γραμμική κατεύθυνση. Και αυτό έχει σχέση με το πώς κάθε πολιτική εξουσία αντιμετωπίζει τα μεγάλα προβλήματα μιας χώρας. Αλλά και η αλληλεξάρτηση των ευρωπαϊκών χωρών με τα κοινά προβλήματα διαμορφώνει και τη στάση των πολιτών.

Συνεπώς οι πολιτικές ηγεσίες της Ευρώπης οφείλουν να αντιληφθούν ότι έχουν μεγάλη ευθύνη για τη στροφή μέρους των πολιτών σε ακροδεξιά σχήματα και σε καταστάσεις ευρωσκεπτικισμού. Αδυνατούν να δώσουν λύσεις στις κρίσεις και χάνουν την αξιοπιστία τους. Και συχνά καταφεύγουν στον πολιτικό λαϊκισμό, δημιουργώντας στον κόσμο ψεύτικες προσδοκίες.

Γι’ αυτό και χρειάζεται εγρήγορση όλων. Από κοινού να τολμήσουν την αντιμετώπιση των μεγάλων αδιεξόδων, όπως είναι η ενεργειακή κρίση, η φτώχεια, η ανεργία, η ανισότητα, το μεταναστευτικό, κ.α.

Σήμερα η Ευρωπαϊκή ηγεσία διαθέτει εμπειρία και θα πρέπει να απαλλαγεί από τα στενά εθνικά συμφέροντα της κάθε χώρας. Η αλληλεγγύη και η κοινή πολιτική είναι οι βασικές προϋποθέσεις για να στηρίξουν τους πολίτες και ιδιαιτέρως τη δημοκρατία.

Επιτέλους, οι ηγέτες της Ευρώπης μπορούν να σώσουν το δημοκρατικό μας πολίτευμα, αν προστατέψουν τα βασικά δικαιώματα των πολιτών, τις αξίες του Ευρωπαϊκού πολιτισμού, την εθνική κυριαρχία, την ασφάλεια και την ειρήνη. Και μπορεί η Ευρώπη να αντισταθεί στις απειλές του Πούτιν με πυρηνικό πόλεμο και να απαξιώσει τα κακαρίσματα του Ερντογάν. Και οι δύο αντιπροσωπεύουν καθεστώτα ολοκληρωτικά, τα οποία ποτέ δεν είχαν σχέση με τη δημοκρατία του δυτικού κόσμου.

Εκτιμώ πως θα ήταν χρήσιμο για κάθε ηγέτη της Ευρώπης να διαβάσει τον «Επιτάφιο» του Περικλή για να καταλάβει πότε ο πολίτης αγαπάει τη δημοκρατία και είναι αποφασισμένος να την υπηρετήσει με όποιο κόστος. Και εν κατακλείδι θα έλεγα ότι η Ευρώπη σήμερα είναι ακόμη ανεπαρκής, αλλά χωρίς Ευρώπη δεν υπάρχει μέλλον για τη δημοκρατία.

ΠΗΓΗ http://lastpoint.gr