Του ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΡΥΔΗ
Η 3η Μαρτίου έκαστου έτους δεν είναι μια τυχαία ημερομηνία. Ούτε μια τυχαία μέρα. Είναι ημέρα σύμβολο και αντίστασης. Είναι η κορυφαία μέρα που εκεί στο θυσιαστήριο του Μαχαιρά πέταξε στην αθανασία και στην αιωνιότητα ο Γρηγόρης Αυξεντίου.
Ο 29χρονος έφεδρος ανθυπολοχαγός από την ηρωοτόκο Λύση, οδηγός ταξί στο επάγγελμα.
Στις 3 του Μάρτη αναπόφευκτα η μνήμη, η σκέψη και η συνείδηση γυροφέρνουν στις αρχές και τις πανανθρώπινες αξίες της φυλής, οι οποίες δυστυχώς σήμερα δεν τυγχάνουν του μέγιστου σεβασμού. Ούτε της μέγιστης προστασίας.
Η Ελλάδα την οποίαν ο Γρηγόρης ερωτεύθηκε και λάτρεψε βρίσκεται ενώπιον μεγάλων κινδύνων και φοβερών αδιεξόδων. Απειλείται οικονομικά, πολιτικά και άλλως πως, ενώ καλείται να συνυπάρξει αμυνόμενη διαρκώς, δίπλα από ένα αδίστακτο γείτονα. Η Τουρκία παρά τα ποικίλα προβλήματα που αντιμετωπίζει εξακολουθεί καθημερινά να επιτίθεται στην Ελλάδα. Δεν έχει καμία αναστολή να διεκδικεί νησιά, θάλασσα και εδάφη που δεν της ανήκουν. Την τουρκική επιθετικότητα εισπράττει και η Κύπρος η οποία σήμερα προδομένη από εχθρούς και φίλους διάγει το 49ο έτος της τουρκικής κατοχής.
Μιας κατοχής που πληγώνει τη γενιά του Γρηγόρη, του Βαγορή, του Μάτση, του Λένα, του Καραολή. Μιας κατοχής που τορπιλίζει την ανάπτυξη και περιορίζει την πρόοδο, την ειρήνη, την ευημερία. Μιας κατοχής που γίνεται δυστυχώς ανεκτή από την Ευρωπαϊκή Ένωση η οποία αδυνατεί ή δεν θέλει να προστατεύσει τα κράτη-μέλη της, όπως είναι η Ελλάδα και η Κύπρος. Η Ευρωπαϊκή Ένωση θα μπορούσε να ήταν πιο αυστηρή με την Τουρκία, όμως τα οικονομικά συμφέροντα κάποιων κρατών-μελών, τίθενται δυστυχώς πάνω από τον άνθρωπο και το δικαίωμα στη ζωή.
Αυτές τις δίσεκτες, ύποπτες και πονηρές ώρες οφείλουμε να παραδειγματισθούμε από τις αρχές και τις αξίες που υπηρέτησε ο Σταυραετός του Μαχαιρά, τον οποίο πρέπει να θυμούμαστε κάθε μέρα και όχι μόνο στιγμιαία κάθε Μάρτη. Γιατί δυστυχώς αυτό συμβαίνει. Το ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ το ξεχνούμε εύκολα. Ή μάλλον κάποιοι το ξέχασαν εντελώς. Δυστυχώς μια μεγάλη μερίδα της κυπριακής κοινωνίας το αντικατάστησε με μια δανεική ψεύτική ευμάρεια με αρκετούς Ελληνοκύπριους να πηγαινοέρχονται στην κατεχόμενη γη προς αγορά φθηνών προϊόντων και όχι μόνο.
Αν θέλουμε να παραμείνουμε και να επιβιώσουμε σ’ αυτό το ακριτικό κομμάτι ελληνικής γης πρέπει καθημερινά να βιώνουμε το μυστήριο της θυσίας του Αυξεντίου. Αν όχι τότε έχουμε ημερομηνία λήξης. Και αυτό είναι άδικο για τις επόμενες γενιές. Για τα παιδιά και τα εγγόνια μας.
*Οικονομολόγος – Δημοσιογράφος
ΠΗΓΗ apopseis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου