Τρεις είναι οι εξουσίες
εκτελεστική (κυβέρνηση, αστυνομία, κλπ)
νομοθετική (βουλή)
δικαστική
Όταν έχεις την εξουσία πρέπει να έχεις και την ισχύ να επιβάλλεις την θέλησή σου. Ο λαός δεν έχει καμία τέτοια δυνατότητα. Σε κανένα πολιτικό ή οικονομικό σύστημα δεν έχει ο λαός την ισχύ, την εξουσία, να επιβάλλει την θέλησή του.
Στα απολυταρχικά καθεστώτα, ναζισμοί, φασισμοί, κομμουνισμοί και σοσιαλισμοί, δεν τίθεται καν τέτοιο ζήτημα. Στα συστήματα αυτά ο λαός είναι στη γραμμή. Ζυγισμένος-στοιχισμένος. Παίρνει εντολές και τις εκτελεί. Απαρέγκλιτα. Μία εξουσιαστική ελίτ, ολίγων προσώπων, που έχει καταλάβει την εξουσία, συνήθως εξ εφόδου, και με την βοήθεια σε μερικές περιπτώσεις του λαού παραπλανώντας τον, την ασκεί προς δικό της αποκλειστικά όφελος. Ξεκάθαρα πράματα.
Στον κοινοβουλευτισμό η υφαρπαγή της λαϊκής εξουσίας γίνεται με περίτεχνη δολιότητα. Πρόκειται σχεδόν για κομψοτέχνημα.
Στον κοινοβουλευτισμό το πολιτικό σύστημα αφήνει τον λαό να πιστεύει πως έχει την εξουσία να επιλέξει
τους κυβερνήτες του, δηλαδή τον πρωθυπουργό
τους νομοθέτες του, δηλαδή τους αντιπροσώπους-βουλευτές.
Μεγίστη πλάνη βέβαια.
Για να φτάσει κάποιος να είναι υποψήφιος για πρωθυπουργία, δηλαδή αρχηγός κόμματος, πρέπει να έχει περάσει με επιτυχία πολλές “εξετάσεις”. Τις οποίες εξετάσεις δεν τις δίνει βέβαια στον λαό. Αλλά σε πάτρωνες που παραμένουν στην σκιά. Δηλαδή σε εθνικά και εξω-εθνικά οικονομικά κέντρα και κέντρα εξουσίας. Σε εξω-θεσμικά κέντρα. Κανείς δεν αναδεικνύεται σε τέτοιες θέσεις εξουσίας αν δεν έχει εξασφαλίσει την συναίνεση αυτών των ισχυρών κέντρων και παραγόντων.
Οσο για τους βουλευτές-νομοθέτες, αυτούς τους επιλέγει ο αρχηγός του κόμματος με το επιτελείο του. Ο αρχηγός τους κόμματος καταρτίζει την λίστα των υποψηφίων από όπου θα προέλθουν οι βουλευτές-νομοθέτες. Και αρκετές φορές η επιλογή αυτή πρέπει να πάρει επίσης και την συγκατάθεση από τους παραπάνω εξω-θεσμικούς πάτρωνες Κυρίως από ορισμένα μεγάλα εθνικά οικονομικά συμφέροντα. Όπως φυσικά και ο ορισμός των υπουργών αργότερα, όταν γίνεται η συγκρότηση της κυβέρνησης.
Ο κοινοβουλευτισμός είναι «δημοκρατία»-ξεπέτα. One night stand. Μια φορά στα τέσσερα χρόνια. Ενα και στα γρήγορα. Κι αυτό κάλπικο.
Το Σύνταγμα μπορεί να λέει ότι θέλει. Η «πολιτική πεπατημένη» είναι ισχυρότερη και από το Σύνταγμα και όλες τις παραγράφους του μαζί. Το Σύνταγμα είναι απλώς ένας νόμος. Και για να εφαρμόσεις έναν νόμο, πρέπει να έχεις την δύναμη να το κάνεις. Ο λαός δεν έχει καμμιά ισχύ μέσω της οποίας να επιβλέπει πραγματικά την τήρηση του συντάγματος.
Έτσι η κυβέρνηση κυβερνάει σχεδόν όπως θέλει. Περνάει ότι νόμο θέλει. Η νομοθετική εξουσία είναι υποτακτική σκλάβα της εκτελεστικής εξουσίας, δηλαδή της κυβέρνησης. Η νομοθετική διαδικασία είναι μια παρωδία. Η κοινοβουλευτική ομάδα της κυβερνητικής πλειοψηφίας είναι μια αυτοματοποιημένη γραμμή παραγωγής νόμων. Λειτουργεί σαν μια καλά πειθαρχημένη διμοιρία πεζοναυτών, που παίρνει και εκτελεί εντολές χωρίς γκρίνιες. Ακριβώς το αντίθετο δηλαδή από αυτό που προβλέπει το Σύνταγμα.
Ο λαός
δεν συμμετέχει, εννοείται, στην κατάστρωση των νόμων.
δεν μπορεί να ακυρώσει κανέναν από αυτούς τους νόμους που νομοθετεί, με την διαδικασία διμοιρίας, η κυβέρνηση
οι νόμοι αυτοί όλοι είναι εγκυρότατοι ακόμη κι όταν είναι αντίθετοι με τις προεκλογικές υποσχέσεις της κυβερνητικής πλειοψηφίας.
Η κυβέρνηση επίσης διορίζει και την κεφαλή της δικαιοσύνης. Ούτως ή άλλως στον κοινοβουλευτισμό έχουμε επαγγελματίες δικαστές. Πράγμα καθόλου καλό για την υγεία και την ποιότητα της δικαιοσύνης φυσικά. Σε συνδυασμό με την πολυνομία, τις ποικίλες διοικητικές και πολιτικές πιέσεις και τους διορισμένους ανώτατους δικαστές, καθώς επίσης και με το όπλο των μεταθέσεων και των προαγωγών, η δικαιοσύνη, άλλο ένα κάστρο της λαϊκής εξουσίας, έχει αλωθεί από την διαφθορά την πολιτική και όχι μόνο, και είναι πολύ μακριά από τον διακηρυγμένο στόχο. Ακόμη και για καθαρά ποινικές αποφάσεις καμιά φορά διαφαίνεται μια σκανδαλώδης μεροληψία.
Ο λαός δεν έχει την παραμικρή παρέμβαση και εξουσία σε όλο αυτό το σύστημα. Δεν μπορεί να τιμωρήσει ούτε τους πολιτικούς που του είπαν καταφανώς ψέματα για να αναρριχηθούν στην εξουσία. Αληθινή τιμωρία. Με φυλάκιση, πρόστιμο και τα παρόμοια. Οχι με την ανώδυνη ανάληψη της “πολιτικής ευθύνης”.
Ο λαός δεν έχει καμμία απολύτως ισχύ. Ο εξευτελισμός της έννοιας της ισχύος του είναι πλήρης και διαρκής.
εκτελεστική (κυβέρνηση, αστυνομία, κλπ)
νομοθετική (βουλή)
δικαστική
Όταν έχεις την εξουσία πρέπει να έχεις και την ισχύ να επιβάλλεις την θέλησή σου. Ο λαός δεν έχει καμία τέτοια δυνατότητα. Σε κανένα πολιτικό ή οικονομικό σύστημα δεν έχει ο λαός την ισχύ, την εξουσία, να επιβάλλει την θέλησή του.
Στα απολυταρχικά καθεστώτα, ναζισμοί, φασισμοί, κομμουνισμοί και σοσιαλισμοί, δεν τίθεται καν τέτοιο ζήτημα. Στα συστήματα αυτά ο λαός είναι στη γραμμή. Ζυγισμένος-στοιχισμένος. Παίρνει εντολές και τις εκτελεί. Απαρέγκλιτα. Μία εξουσιαστική ελίτ, ολίγων προσώπων, που έχει καταλάβει την εξουσία, συνήθως εξ εφόδου, και με την βοήθεια σε μερικές περιπτώσεις του λαού παραπλανώντας τον, την ασκεί προς δικό της αποκλειστικά όφελος. Ξεκάθαρα πράματα.
Στον κοινοβουλευτισμό η υφαρπαγή της λαϊκής εξουσίας γίνεται με περίτεχνη δολιότητα. Πρόκειται σχεδόν για κομψοτέχνημα.
Στον κοινοβουλευτισμό το πολιτικό σύστημα αφήνει τον λαό να πιστεύει πως έχει την εξουσία να επιλέξει
τους κυβερνήτες του, δηλαδή τον πρωθυπουργό
τους νομοθέτες του, δηλαδή τους αντιπροσώπους-βουλευτές.
Μεγίστη πλάνη βέβαια.
Για να φτάσει κάποιος να είναι υποψήφιος για πρωθυπουργία, δηλαδή αρχηγός κόμματος, πρέπει να έχει περάσει με επιτυχία πολλές “εξετάσεις”. Τις οποίες εξετάσεις δεν τις δίνει βέβαια στον λαό. Αλλά σε πάτρωνες που παραμένουν στην σκιά. Δηλαδή σε εθνικά και εξω-εθνικά οικονομικά κέντρα και κέντρα εξουσίας. Σε εξω-θεσμικά κέντρα. Κανείς δεν αναδεικνύεται σε τέτοιες θέσεις εξουσίας αν δεν έχει εξασφαλίσει την συναίνεση αυτών των ισχυρών κέντρων και παραγόντων.
Οσο για τους βουλευτές-νομοθέτες, αυτούς τους επιλέγει ο αρχηγός του κόμματος με το επιτελείο του. Ο αρχηγός τους κόμματος καταρτίζει την λίστα των υποψηφίων από όπου θα προέλθουν οι βουλευτές-νομοθέτες. Και αρκετές φορές η επιλογή αυτή πρέπει να πάρει επίσης και την συγκατάθεση από τους παραπάνω εξω-θεσμικούς πάτρωνες Κυρίως από ορισμένα μεγάλα εθνικά οικονομικά συμφέροντα. Όπως φυσικά και ο ορισμός των υπουργών αργότερα, όταν γίνεται η συγκρότηση της κυβέρνησης.
Ο κοινοβουλευτισμός είναι «δημοκρατία»-ξεπέτα. One night stand. Μια φορά στα τέσσερα χρόνια. Ενα και στα γρήγορα. Κι αυτό κάλπικο.
Το Σύνταγμα μπορεί να λέει ότι θέλει. Η «πολιτική πεπατημένη» είναι ισχυρότερη και από το Σύνταγμα και όλες τις παραγράφους του μαζί. Το Σύνταγμα είναι απλώς ένας νόμος. Και για να εφαρμόσεις έναν νόμο, πρέπει να έχεις την δύναμη να το κάνεις. Ο λαός δεν έχει καμμιά ισχύ μέσω της οποίας να επιβλέπει πραγματικά την τήρηση του συντάγματος.
Έτσι η κυβέρνηση κυβερνάει σχεδόν όπως θέλει. Περνάει ότι νόμο θέλει. Η νομοθετική εξουσία είναι υποτακτική σκλάβα της εκτελεστικής εξουσίας, δηλαδή της κυβέρνησης. Η νομοθετική διαδικασία είναι μια παρωδία. Η κοινοβουλευτική ομάδα της κυβερνητικής πλειοψηφίας είναι μια αυτοματοποιημένη γραμμή παραγωγής νόμων. Λειτουργεί σαν μια καλά πειθαρχημένη διμοιρία πεζοναυτών, που παίρνει και εκτελεί εντολές χωρίς γκρίνιες. Ακριβώς το αντίθετο δηλαδή από αυτό που προβλέπει το Σύνταγμα.
Ο λαός
δεν συμμετέχει, εννοείται, στην κατάστρωση των νόμων.
δεν μπορεί να ακυρώσει κανέναν από αυτούς τους νόμους που νομοθετεί, με την διαδικασία διμοιρίας, η κυβέρνηση
οι νόμοι αυτοί όλοι είναι εγκυρότατοι ακόμη κι όταν είναι αντίθετοι με τις προεκλογικές υποσχέσεις της κυβερνητικής πλειοψηφίας.
Η κυβέρνηση επίσης διορίζει και την κεφαλή της δικαιοσύνης. Ούτως ή άλλως στον κοινοβουλευτισμό έχουμε επαγγελματίες δικαστές. Πράγμα καθόλου καλό για την υγεία και την ποιότητα της δικαιοσύνης φυσικά. Σε συνδυασμό με την πολυνομία, τις ποικίλες διοικητικές και πολιτικές πιέσεις και τους διορισμένους ανώτατους δικαστές, καθώς επίσης και με το όπλο των μεταθέσεων και των προαγωγών, η δικαιοσύνη, άλλο ένα κάστρο της λαϊκής εξουσίας, έχει αλωθεί από την διαφθορά την πολιτική και όχι μόνο, και είναι πολύ μακριά από τον διακηρυγμένο στόχο. Ακόμη και για καθαρά ποινικές αποφάσεις καμιά φορά διαφαίνεται μια σκανδαλώδης μεροληψία.
Ο λαός δεν έχει την παραμικρή παρέμβαση και εξουσία σε όλο αυτό το σύστημα. Δεν μπορεί να τιμωρήσει ούτε τους πολιτικούς που του είπαν καταφανώς ψέματα για να αναρριχηθούν στην εξουσία. Αληθινή τιμωρία. Με φυλάκιση, πρόστιμο και τα παρόμοια. Οχι με την ανώδυνη ανάληψη της “πολιτικής ευθύνης”.
Ο λαός δεν έχει καμμία απολύτως ισχύ. Ο εξευτελισμός της έννοιας της ισχύος του είναι πλήρης και διαρκής.
Ο “κυρίαρχος λαός” δεν είναι καθόλου κυρίαρχος. Είναι ο βαστάζος της υπόθεσης.
Θραξ ο Αναρμόδιος
Θραξ ο Αναρμόδιος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου