Του Στέργιου Δ. Θεοφανίδη
Ως προς τις εξαγωγές, χαρακτηριστικότερα παραδείγματα σουηδικών επιτυχημένων προϊόντων, είναι το αντιαρματικό Carl Gustav, αλλά και το ΝLAW (Next Generation Light Anti-Tank Weapon)
της SAAB Bofors Dynamics. Ως προς την απαρέγκλιτη πολιτική αυτονομίας, μία αναδρομή στην ιστορία των ναυπηγείων Κockums, πλέον κομμάτι της SAAB (SAAB Kockums), είναι αρκετή για σοβαρό προβληματισμό, κυρίως λόγω των ομοιοτήτων που παρουσιάζει με την ιστορία των ελληνικών Ναυπηγείων Σκαραμαγκά και την εξαγορά τους από γερμανικό ναυπηγικό Όμιλο στο παρελθόν!Επιστρέφοντας στο JAS-39 Gripen, θα πρέπει να επισημανθεί ότι αυτό δεν είναι αμιγώς σουηδικό προϊόν. Για να συμπιεστεί το κόστος της ανάπτυξής του οι Σουηδοί μέσω της SAAB, της Volvo Flygmotor και της FMV (της σουηδικής ΓΔΑΕΕ) δεν συνεργάστηκαν μόνο με την αμερικανική General Electric για κατασκευή του κινητήρα F404 εγχώρια, αλλά και με τους Βρετανούς (British Aerospace τότε…) για την εμπορική του προώθηση, για τη σχεδίαση του συστήματος προσγείωσης και περιβαλλοντικού ελέγχου (κλιματισμός θαλάμου διακυβέρνησης και διαμερισμάτων ηλεκτρονικών σε συνεργασία με την Dowty Rotol), με τους Γερμανούς για τον air data computer (υπολογιστή στοιχείων αέρος), και το πυροβόλο (Mauser BK27 των 27 χιλιοστών) και με τους Γάλλους (SAFRAN) για τη σχεδίαση του συστήματος διαχείρισης καυσίμου, της APU και του εφεδρικού συστήματος παροχής υδραυλικής και ηλεκτρικής ισχύος.
Το πιλοτήριο του Gripen E… 5η γενιά
Τέλος, η αμερικανική Martin Marietta (προ της συγχώνευσής της με τη Lockheed), είχε αναλάβει την ανάπτυξη του συστήματος ελέγχου πτήσης (FCS). Ένα κομμάτι στο οποίο οι Σουηδοί είχαν αντιμετωπίσει σοβαρά προβλήματα στις αρχές του προγράμματος Gripen. Από τα αρχικά στάδια της εξέλιξης του προγράμματος Gripen δε, αποδόθηκε ιδιαίτερη έμφαση στη δυνατότητά του να λειτουργεί με πλήρη επάρκεια και χωρίς συμβιβασμούς σε όλους τους ρόλους. Αέρος – αέρος (ΑΙΜ-120, ΑΙΜ-9), αέρος – εδάφους (AGM-65 Maverick), αέρος – επιφανείας (RBS – 15) και αναγνώρισης (SAAB Modular Reconnaissance Pod).
Στην έκδοση JAS-39C/D που πλέον εκσυγχρονίζεται, προστέθηκε ο IRIS-T σε δεύτερο χρόνο και προ πενταετίας και ο μεγάλης ακτίνας METEOR για αποστολές αέρος – αέρος, ενώ σε ρόλους αέρος – εδάφους η αναβάθμιση ήρθε μέσα από την πιστοποίηση βομβών καθοδήγησης λέιζερ GBU-49 σε συνδυασμό με το ισραηλινό ατρακτίδιο στοχοποίσης και επιτήρησης LITENING, καθώς και την πιστοποίηση του περιλήπτη υποπυρομαχικών AFDS σε πρώτη φάση και κατόπιν και του πυραύλου οριζόντιας πλεύσης μακρού πλήγματος, KEPD 350, ακτίνας 500 χιλιομέτρων.
Gripen E με φορτίο 12 πυραύλων αέρος – εδάφους Brimstone, δύο METEOR και δύο IRIS-T. Τόσο το Gripen C (με βόμβες SDB στην κεντρική φωτογραφία του προηγούμενου αφιερώματος), όσο και το -E παίρνουν μία τεράστια γκάμα όπλων τη στιγμή που η δική μας Πολεμική Αεροπορία στερείται ακόμα και της δυνατότητας αξιοποίησης βομβών καθοδήγησης λέιζερ, επάνω στα F-16 που διαθέτει!
Δεν υποστηρίζουμε ότι η ελληνική αμυντική βιομηχανία θα είχε τη δυνατότητα να ακολουθήσει μία ίδια διαδρομή. Δεν την είχε και δεν θα την έχει για πολλούς και διαφορετικούς λόγους. Όχι μόνο οικονομικούς. Αυτό που υποστηρίζουμε όμως, είναι ότι σίγουρα θα μπορούσε να ωφεληθεί σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από τη σταδιακή αναβάθμιση των μαχητικών της Πολεμικής Αεροπορίας, με στόχο να διατηρούνται αυτά μονίμως αξιόμαχα σε όλους τους ρόλους.
Ακόμα και σήμερα που έχει ξεπεραστεί προ πολλού ο “σχεδιασμός” της οροφής των 300 μαχητικών ως ουτοπικός, η ομοιογένεια, η επάρκεια παθητικών συστημάτων στοχοποίησης και κυρίως όπλων αέρος – εδάφους και αέρος – επιφανείας, παραμένουν ζητούμενα. Με άλλα λόγια, ορθώς επιλέχθηκε και υλοποιείται ο εκσυγχρονισμός 83 νεότερων F-16 στο επίπεδο Viper, παραμένει όμως ζητούμενο ο εξοπλισμός τους με σύγχρονα συστήματα στοχοποίησης και επιτήρησης, σε συνδυασμό με τη δυνατότητα τους να αξιοποιούνται και σε ρόλους anti-ship με πυραύλους AGM-84 Harpoon και αντι-ραντάρ (DEAD) με πυραύλους AGM-88E AARGM.
Το ίδιο φυσικά ισχύει και με τον εκσυγχρονισμό των παλιότερων F-16C/D Block 50, αλλά και με το ότι το βασικό όπλο τακτικού χαρακτήρα αέρος – εδάφους του Rafale F3R, το AASM. Παραμένουν ζητούμενα. Επομένως καλά τα Rafale και τα Viper, όμως χωρίς τα κατάλληλα όπλα και συστήματα δεν μπορούν να αποτελέσουν πραγματική απειλή για τους τουρκικούς βαλλιστικούς πυραύλους, τη βιομηχανία συστημάτων και όπλων, αλλά και το Τουρκικό Ναυτικό σε ολόκληρη τη νοτιοανατολική Μεσόγειο.
Η εξέλιξη των δυνατοτήτων του ραντάρ μηχανικής σάρωσης PS-05/A, μέχρι την έκδοση Mark 4 που θα εξοπλίσει τα εκσυγχρονισμένα Gripen C απεικονίζεται περιγραφικότατα στην απεικόνιση αυτή
Οι Σουηδοί λοιπόν που πλέον ελέω ρωσικής απειλής, δημιουργούν στόλο μαχητικών πραγματικά πολλαπλών ρόλων, δύο τύπων, ανεβάζοντας σταδιακά τη συνολική του δύναμη στις 160 μονάδες, αποδεικνύουν μέσω της πάγιας πολιτικής τους ότι η άμυνα είναι πολύ σημαντική για να αντιμετωπίζεται με αποσπασματικό τρόπο από την εκάστοτε κυβέρνηση και να της αποδίδεται “βαρύτητα” ανάλογα με τις συνθήκες. Παρά το γεγονός ότι συρρίκνωσαν τις ένοπλες δυνάμεις τους από το 1990 και μετά, ουδέποτε εγκατέλειψαν την αμυντική τους βιομηχανία και ουδέποτε υιοθέτησαν επιλογές βασισμένες σε “πολιτικά” κριτήρια.
Το γεγονός ότι δεν έχουν ακόμη επίσημα προσχωρήσει σε ένα από τα δύο ευρωπαϊκά προγράμματα ανάπτυξης μαχητικών 6ης γενιάς, δείχνει πολλά πράγματα… Ίσως και τις πραγματικές τους προθέσεις! Μόνο ενδιαφέρουσες εξελίξεις έχουμε να περιμένουμε από αυτούς. Δεν έχουμε παρά να τους αντιγράψουμε… και να συνεργαστούμε. Όπου και όπως μπορούμε. Έχει και άλλη ανάγνωση ο “γεωπολιτικός παράγοντας…
ΠΗΓΗ defence-point
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου