Εάν παρατηρήσει κανείς σήμερα το ουκρανικό μέτωπο, διαπιστώνει ότι οι Ρώσοι ακολουθούν παντού “τακτική Στάλιγκραντ”. Δηλαδή το σχέδιο “τανάλια”! Προωθούνται από πλάγια, περικυκλώνουν τους Ουκρανούς, τους οποίους στο μεταξύ βομβαρδίζουν ανηλεώς και στο τέλος πραγματοποιούν έφοδο και τους εξαναγκάζουν σε υποχώρηση.
Παρότι η περίσφιξη πετυχαίνει δεν φαίνεται να αποτελεί αυτοσκοπό ο εγκλωβισμός ουκρανικών δυνάμεων με σκοπό την αύξηση των αιχμαλώτων πολέμου. Παρότι εκ των πραγμάτων σημαντικές δυνάμεις αιχμαλωτίζονται, βγαίνουν από τη μάχη και έχουν αξία στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.
Έτσι έγινε στην Αβντέεφκα, έτσι γίνεται σε Μπαχμούτ, Νοβομιχάιλοφκα, Περβομάισκογιε, Μπερντίτσι, Κλισίφκα, Ιβάνιφσκα, Μπελαγκορόφκα και τώρα προσπαθούν να κάνουν το ίδιο στο Κουπιάνσκ. Το ίδιο συμβαίνει και στο μέτωπο του Ζαπαρόζιε, όπου έχουν διεισδύσει οι Ουκρανοί στο Ραμπότινε και ουσιαστικά αυτοεγκλωβίστηκαν. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα η Ουκρανία να δεσμεύει μεγάλες δυνάμεις για να ανταπεξέλθει στην πίεση σε πολλά σημεία και να καταπονούνται φυσικά και ψυχικά. Επιπλέον, δίνει πλεονέκτημα στους Ρώσους να επιλέγουν αυτοί που θα κινηθούν κάθε φορά.
Μόνη επιλογή των Ουκρανών για αντιπερισπασμό σε χερσαίο επίπεδο είναι η περιοχή της Χερσώνας, όπου οι Ρώσοι δείχνουν πιο ευάλωτοι. Γι΄αυτό και διατηρούν με τεράστιες απώλειες ένα ψευδο-προγεφύρωμα στην ανατολική όχθη. Απομένει τώρα στους Ρώσους να επιλέξουν το επόμενο σημείο πίεσης. Θα είναι στο Χάρκοβο, στο Ντονιέτσκ ή στο Ζαπαρόζιε; Προφανώς δεν το αποκαλύπτουν διατηρώντας πολυδιασπασμένες τις ουκρανικές δυνάμεις, οι οποίες φοβούνται ακόμη και εισβολή από το έδαφος της Λευκορωσίας. Τελευταίο όπλο που διαθέτει το Κίεβο είναι η απόκτηση μεγάλης ποσότητας πυραύλων και drones για κτυπήματα που μπορούν να προκαλέσουν καταστροφές και χάος σε Κριμαία και ρωσικό έδαφος.
Γενικά, ο Βλαντίμιρ Πούτιν έχει τρεις επιλογές:
Η πρώτη είναι επίθεση από βορρά και η κατάληψη του Χαρκόβου (1 εκατ. 461 χιλιάδες κατ.) ή τουλάχιστον περικύκλωσή του. Την επίθεση την βοηθά η άμεση γειτνίαση με τη Ρωσία ενώ είναι πλησιέστερα στο Κίεβο.
Η δεύτερη είναι στο κέντρο να προωθηθεί στο Ντονιέτσκ. Εδώ δεν υπάρχουν πόλεις του μεγέθους Οδησσού και Χαρκόβου, οι μεγαλύτερες είναι Σλαβιάνσκ (προ πολέμου 117 χιλ. κάτ.) και Κραματόρσκ (π.π. 157 χιλ. κατ.). Όμως έχουν οχυρωθεί καλά, σε όλη την προηγούμενη δεκαετία. Αν πετύχει ο ρωσικός στρατός να φθάσει στα διοικητικά όρια του Ντονιέτσκ, ο Πούτιν μπορεί να πει ότι πέτυχε τους στόχους της επιχείρησης και να οδηγηθούμε στην παύση του πολέμου.
Η τρίτη είναι στον νότο, προς Νικολάγιεφ (439 χιλ. κατ.) και Οδησσό (1 εκατομμύριο κατ.) και ανακατάληψη της Χερσώνος. Ασφαλώς θα αποτελούσε το ιδανικότερο σενάριο για τη Ρωσία, καθώς θα απέκλειε την Ουκρανία από την Μαύρη Θάλασσα, και θα έδινε πρόσβαση στην Υπερδνειστερία, δημιουργώντας συνθήκες ασφυξίας στο Κίεβο, αλλά και άμεσης απειλής προς το ΝΑΤΟ, τόσο κοντά πλέον προς την Ρουμανία.
Φυσικά, ακόμα κι αν έχει τη δυνατότητα να κάνει την τελευταία προέλαση, δεν είναι απαραίτητο και να το επιθυμεί. Ίσως να έχει μεγαλύτερη αξία με τη μορφή της απειλής, εν όψει της όποιας διαπραγμάτευσης. Να αξιοποιήσει δηλαδή διπλωματικά την απειλή δυνητικής προέλασης, θυσιάζοντας μια κατά δήλωση ικανότητα, εάν απόλυτη προτεραιότητα είναι να εξευρεθούν και να συμφωνηθούν νέοι κανόνες στο “παιχνίδι” με το ΝΑΤΟ. Όλα είναι όμως ακόμα ασαφή.
Αν και υπάρχει φιλικός πληθυσμός στο νότο η κατάληψη των δύο μεγάλων πόλεων είναι στόχος πολύ δύσκολος, που προϋποθέτει την κατάρρευση του ουκρανικού στρατού. Δεν αποκλείεται ωστόσο να επιχειρηθεί προέλαση, αν προκριθεί αυτή επιλογή, παρακάμπτοντας τις πόλεις, που θα βρεθούν αποκομμένες από το κέντρο, οπότε να γίνει διευθέτηση μέσω συμφωνιών από μια άλλη ουκρανική ηγεσία.
Όλα αυτά βεβαίως είναι απλά σενάρια, που κανείς δεν μπορεί να προεξοφλήσει ότι θα συμβούν με αυτό τον τρόπο. Μπορεί να υπάρξει ακόμη και μια ανατροπή των δεδομένων από κάποιο απρόβλεπτο γεγονός. Απλώς είμαστε υποχρεωμένοι να τα εξετάζουμε γιατί από μόνα τους επηρεάζουν και τις κινήσεις των εμπολέμων…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου