Από Σάββας Δ. Βλάσσης
Στις αρχές Απριλίου, έγινε γνωστό ότι η 153η Μηχανοκίνητη Ταξιαρχία Πεζικού του Ουκρανικού Στρατού αναδιοργανώθηκε, μεταπίπτοντας σε Ταξιαρχία Πεζικού. Πληροφορίες ανέφεραν ότι ίδια τύχη αναμένεται να έχει και η 152α Μηχανοκίνητη Ταξιαρχία Πεζικού.
Ο λόγος αυτών των μεταβολών, δεν είναι δύσκολο να γίνει αντιληπτός. Η διακοπή της ροής στρατιωτικής βοηθείας από την Δύση, έχει ως αποτέλεσμα να μην επαρκεί το υλικό που έχει παραχωρηθεί, ώστε να καλύψει το σύνολο των αναγκών. Μοιραίως, οι Ουκρανοί κατέληξαν στην απόφαση να αφαιρεθεί το πολύτιμο μηχανοκίνητο υλικό από Σχηματισμούς με πτωχή απόδοση στις επιχειρήσεις, ούτως ώστε να μεταβιβαστεί σε άλλους πιο αξιόμαχους, που το έχουν ανάγκη και θα το αξιοποιήσεις αποδοτικότερα.
Η κατάσταση είναι τέτοια που ακόμη και παλαιού τύπου τεθωρακισμένα, όπως το M113 ή το γνώριμο και από παλαιότερα BMP-1, εξακολουθούν να είναι ευπρόσδεκτα στην Ουκρανία.
Η Ελλάδα, μετά την ανταλλαγή 40 BMP-1 με την Γερμανία, διατηρεί περισσότερα από 150 οχήματα του τύπου, που θα μπορούσε να προσφέρει σήμερα. Τα 40 Marder 1A3 που παρέλαβε ο Ελληνικός Στρατός, είναι το μόνο πραγματικά δωρεάν υλικό που εξασφάλισε η χώρα εδώ και πολλά χρόνια.
Γιατί όμως δεν συνεχίστηκε αυτή η πολύ καλή και επωφελής διαδικασία;
Είναι γνωστό ότι μόλις έγινε η συγκεκριμένη συμφωνία Μητσοτάκη – Σολτς στις 31 Μαΐου 2022, δεν άργησε να εκδηλωθεί η προθυμία των ΗΠΑ να ανταποκριθούν στο πάγιο αίτημα του Ελληνικού Στρατού για μεταχειρισμένα M2 Bradley, που επί δεκαετία και πλέον, δεν ετύγχανε θετικής αντιμετωπίσεως. Έκτοτε, φαίνεται να έπεσε ένας αποκλεισμός στην “γερμανική οδό”, από πλευράς χειρισμών σε πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο. Μια κουρτίνα, “έκρυψε” κάθε τι εκ Γερμανίας σαν να έπεσε εντολή από την πρεσβεία. Αποκλεισμός, ο οποίος κορυφώθηκε με καθολική απόρριψη όλων των γερμανικών προτάσεων βιομηχανικής συνεργασίας αλλά και το ναυάγιο στο οποίο οδήγησε η ελληνική πλευρά τις διαπραγματεύσεις που είχαν ξεκινήσει με την KMW, για εξωδικαστική λύση αμοιβαίως επωφελούς συμβιβασμού, λόγω παλαιών εκκρεμοτήτων.
Έκτοτε, δρομολογήθηκαν και προχώρησαν οι διαδικασίες για παραχώρηση 62 M2A2 Bradley από τις ΗΠΑ.
Υπάρχει μόνο ένα ζήτημα: δεν είναι δωρεάν. Ο Ελληνικός Στρατός θα πρέπει να δαπανήσει μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια για να τα αποκτήσει πλήρως λειτουργικά, όπως τα θέλει.
Το ερώτημα προκύπτει ευλόγως: γιατί ο ΥΕΘΑ, ο προηγούμενος και ο νυν, αλλά και η στρατιωτική ηγεσία, δεν επιδιώκουν να εκμεταλλευθούν το εναπομείναν “κεφάλαιο” BMP-1, από την στιγμή μάλιστα που η ανάγκη της Ουκρανίας παραμένει “ζεστή”; Τί είναι αυτό που τους εμποδίζει να επιδιώξουν συνέχιση του επωφελούς παραδείγματος που δημιουργήθηκε με τα πραγματικά εντελώς δωρεάν Marder 1A3;
Γιατί δεν απευθύνεται πρόταση συνεργασίας ξανά με την Γερμανία, στο προηγούμενο της “κυκλικής ανταλλαγής” των BMP-1; Ακόμη και αν δεν υπάρχει πλέον μεγάλος αριθμός Marder 1A3, αυτό σημαίνει ότι δεν μπορεί να διεκδικηθεί έστω αυτό το λίγο ή άλλο υλικό; Υπάρχει σε εξέλιξη διαγωνισμός για 12 Τεθωρακισμένα Οχήματα Μάχης Μηχανικού από γερμανική εταιρεία, κόστους 24 εκατ. €. Δεν θα μπορούσε μία συμφωνία μεταξύ κυβερνήσεων, να τα φέρει στον Ελληνικό Στρατό, με το κόστος καλυμμένο από την γερμανική κυβέρνηση, όπως συνέβη με τα Marder; Θα λείψουν από τον Ελληνικό Στρατό 12 ή 20 BMP-1 αν γίνει κάτι τέτοιο;
Αλλά ακόμη και με τις ΗΠΑ, γιατί δεν επιδιώκεται μία τέτοιου τύπου συμφωνία; Γιατί το κόστος των 62 ή και περισσότερων Bradley, να μην το καλύψει η αμερικανική κυβέρνηση, στο πλαίσιο μίας συμφωνίας με αντάλλαγμα την παραχώρηση BMP-1 στην Ουκρανία;
Υπάρχει κάποιος λόγος για τον οποίο οι οποιεσδήποτε συμφωνίες παραχωρήσεως μεταχειρισμένου αμυντικού υλικού πρέπει να περνούν πάντα από το Γραφείο Αμυντικής Συνεργασίας (ODC) της αμερικανικής πρεσβείας των ΗΠΑ στην Αθήνα; Δεν μπορεί να αναλάβει πολιτική πρωτοβουλία ο ΥΕΘΑ εν όψει των εκτάκτων αναγκών που απορρέουν από τον πόλεμο στην Ουκρανία και να θέσει από το δικό του υψηλό επίπεδο, προτάσεις; Είναι δυνατόν να υπάρχει τυφλή “παράδοση” στις συμβατικές διαδικασίες ανταλλαγής αλληλογραφίας που άλλοτε εκκινούν από το ΓΕΣ κι άλλοτε από το ODC αλλά να μην επιδιώκεται ποτέ παράκαμψη αυτών διά αναλήψεως πρωτοβουλίας για κάποιου είδους πολιτική συμφωνία που θα είναι επωφελέστερη για τον Ελληνικό Στρατό, με απόκτηση πραγματικά δωρεάν υλικού; Αν υπήρχε ανάλογο γερμανικό γραφείο δηλαδή στην Αθήνα, δεν θα είχαμε ποτέ την πολιτική πρωτοβουλία “κυκλικής ανταλλαγής” με BMP-1 και Marder;
ΠΗΓΗ https://doureios.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου