Από το huffingtonpost
Θυμάσαι την παιδική χαρά της γειτονιάς μας και τις υπέροχες στιγμές που ζήσαμε εκεί; Τότε που ήσουν μωρό ακόμα. Στο καροτσάκι. Κι εγώ σε πήγαινα για να πάρεις καθαρό αέρα και να περπατήσουμε. Για να σε κουνήσω στις κούνιες και ν' ακούσω το γέλιο σου. Να δω το πρόσωπό σου να λάμπει και να μου χαμογελά. Να σε ταΐσω την κρέμα σου και να «ταΐσω» και τη ψυχή σου αλλά και τη δική μου, μ' ευτυχία.
Θυμάσαι την παιδική χαρά με την τσουλήθρα για τα μικρότερα παιδιά που τόσες φορές ανεβοκατέβηκες αλλά και την άλλη που όλο την κοιτούσες και δίσταζες; Που όλο τη ζητούσες, αρκεί να ήμουν κοντά σου; Εγώ ή ο μπαμπάς; Την απότομη, που αν και τη φοβόσουν, ένιωθες πως κατάφερνες το ακατόρθωτο, όποτε κυλούσες με φόρα προς την αγκαλιά μας;
Εκεί που έκανες το «σπιτάκι» σου και κρυβόσουν, μέχρι να πεταχτείς και να μας κάνεις «τσα»! Εκεί που γνώρισες τους πρώτους φίλους σου. Που έκανες τα πρώτα δειλά «βήματα» της κοινωνικοποίησης και τα πρώτα κανονικά, όταν άρχισες να περπατάς.
Εκεί που έτρεξες κι έκανες ποδήλατο. Στην αρχή με τη βοήθειά μας. Ξέρεις απ' αυτά με το χερούλι στο πίσω κάθισμα και στη συνέχεια με το πρώτο σου «όχημα»! Το κατακόκκινο ποδηλατάκι σου με τις φλόγες και τις βοηθητικές ρόδες, που σ' έκαναν να τρέχεις σαν το σίφουνα. Και ν' απολαμβάνεις. Και να γυμνάζεσαι. Και να περνάς καλά.
Θυμάσαι την παιδική χαρά με τις μαμάδες που έκαναν τα δικά τους «πηγαδάκια», όσο τα παιδιά τους έτρεχαν κι έπαιζαν και φώναζαν και γελούσαν κι έπεφταν και χτυπούσαν τα γόνατα και σηκώνονταν αμέσως, αδιάφορα για τις γρατζουνιές, αλλά γεμάτα όρεξη για να συνεχίσουν το παιχνίδι τους;
Εκείνη την παιδική χαρά που ξέφτιζαν οι μπογιές της, γιατί όλ ' αυτά τα χρόνια που περνούσαν, άφηναν μαζί και τα σημάδια τους; Ξέρεις. Την ίδια που κάποια στιγμή είπαν να την περιποιηθούν λιγάκι και την έβαψαν με τα χρώματα του ουράνιου τόξου και που τόσο είχαμε χαρεί...
Την παιδική χαρά που είχε τις «πληγές» της βεβαίως, γιατί κανείς δεν είχε φροντίσει ν' αντικαταστήσει την τραμπάλα που είχε σπάσει κι είχε μείνει μόνον η βάση της. Τη σκουριασμένη βάση που είχα τυλίξει πρόχειρα με πολλές ταινίες για να μην πέσει και χτυπήσει κάποιο παιδί της γειτονιάς. Ή τη σπασμένη βάση του «γύρω γύρω όλοι». Έτσι το λέγαμε εμείς μικροί. Εκείνο που είχε χτυπήσει -απ' οτι μου είχε πει μια γιαγιά- ένα παιδάκι το κεφάλι του, όταν έγινε τελικά αυτό που απευχόμασταν όλοι, παρά τις προειδοποιήσεις μας στους αρμοδίους; Το γύρω γύρω όλοι, που είχαν αφαιρέσει τελικά, αλλά που είπαν ν' αφήσουν βρε αδελφέ να χάσκει επικίνδυνα η σιδερένια βάση του, έτσι για την ανάμνηση;
Ε, αυτή τη παιδική χαρά «συνάντησα» πριν από μερικές ημέρες, όταν έτυχε να περνώ απ' το σημείο. Για την ακρίβεια «συνάντησα» τ' απομεινάρια της. Γιατί η παιδική χαρά, χαρά μου, μας τελείωσε! Είχε εκδοθεί βλέπεις μια οδηγία απ' το Υπουργείο Εσωτερικών μετά από ένα ατύχημα στα Ιωάννινα. Μια οδηγία εκ των υστέρων δηλαδή, η οποία ζητούσε να επισκευαστούν όλες οι παιδικές χαρές της χώρας. Να σουλουπωθούν. Για τη δική σας ασφάλειά. Για να γίνουμε(;) επιτέλους χώρα που σέβεται τους πολίτες της και τους φόρους που πληρώνουν.
Τι έλεγε αυτή η οδηγία;
«Οι παιδικές χαρές οφείλουν να λάβουν ειδική πιστοποίηση, η οποία χορηγείται από το υπουργείο Εσωτερικών κατόπιν τριπλού ελέγχου: πρώτον, της Τεχνικής Υπηρεσίας του οικείου δήμου, δεύτερον, ενός εκ των διαπιστευμένων προς τη διενέργεια ελέγχων φορέων από το Εθνικό Συμβούλιο Διαπίστευσης και, τρίτον, της τριμελούς Επιτροπής Ελέγχου Παιδικών Χαρών της οικείας Αποκεντρωμένης Διοίκησης. Όσες δε παιδικές χαρές δεν διαθέτουν την αντίστοιχη πιστοποίηση πρέπει να σφραγιστούν.»
Η αρχική απάντηση στο «κάλεσμα», ήρθε με κάποιες ανακοινώσεις του τύπου.... «Η είσοδος στην παιδική χαρά και η χρήση των οργάνων της, γίνεται με την αποκλειστική ευθύνη των γονέων ή των συνοδών τους.»
Η δεύτερη απάντηση, ήταν...ολική καταστροφή! Κατά το πονάει πόδι, κόβουμε πόδι! Οι τσουλήθρες, οι κούνιες, η τραμπάλα, οι τάπητες, τα πάντα ξηλώθηκαν. Η παιδική χαρά μάςς τελείωσε! Γιατί αυτή είναι η οπτική γωνία που βλέπουν τα πράγματα ορισμένοι. Κι όχι κάποιοι τυχαίοι ορισμένοι. Οι αρμόδιοι. Δυστυχώς.
Θα μου πεις, ίσως κάποια στιγμή την ξαναδούμε να «φοράει» τα καλά της. Ίσως. Τα όργανα άλλωστε ξηλώθηκαν πριν το καλοκαίρι. Το Μάιο, γιατί δεν μπορούσαν λέει να επισκευαστούν. Η εικόνα αυτή όμως αποτυπώθηκε στο φακό, πριν από λίγες ημέρες. Περίπου μισό χρόνο μετά. Εδώ θα είμαστε και θα περιμένουμε με αγωνία. Κι αν αυτό συμβεί θα «χειροκροτήσουμε» την πρωτοβουλία. Θα την εγκαινιάσουμε και θα φροντίσουμε να «γεμίσει» και πάλι με παιδικές χαρούμενες φωνές. Μέχρι τότε όμως, μου επιτρέπεις ν' αναρωτιέμαι γιατί «σώπασε» και για κάτι ακόμα...
Γι' αυτή την...παιδική χαρά -και δεν αναφέρομαι στα όργανα- που εκτός από ευχή κι επιθυμία, είναι και υποχρέωση όλων μας, κανείς δεν δίνει δεκάρα, τελικά;
Αναδημοσίευση απ' το ηλεκτρονικό περιοδικό της Αθανασίας Ανεζάκη,www.4yourfamily.gr
Aκολούθησε τον Αθανασία Ανεζάκη Twitter:www.twitter.com/4yourfamilygr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου